"Joe Ely is zevenenzeventig. De Amerikaan is veelal bezig in de eigen studio. De wens om te reizen is aanwezig, zo blijkt uit de titel van zijn voorlopig laatste langspeler. Bruce Springsteen zingt mee op "Odds Of The Blues". Ely heeft de basgitaar gepakt, Jeff Plankenhorn speelt gitaar en Springsteen valt na een couplet in. De stemmen van de twee Amerikaanse iconen passen perfect bij elkaar. Op "Driven To Drive" staan vier liedjes die al eerder zijn uitgebracht. "Drivin´ Man", om een voorbeeld te noemen, is te vinden op de langspeler "Dig All Night" uit 1988. "Driven To Drive" is een tijdloos klinkende countryrock product. Joe Ely verhaalt over onderweg zijn en het plezier van spelen voor publiek. Het zal er niet meer van komen. Het is mooi dat de Amerikaan vanuit de studio tekenen van leven laat horen. "Driven To Drive" bevat kale maar razend interessante country en is een parel in de lange loopbaan van een van de helden van de Amerikaanse countryrock. Dat er nog wat releases mogen volgen." (Realrootscafé)
"Al konden zijn latere platen er best mee door, Joe Ely leek deze eeuw niet langer geïnspireerd genoeg om nog iets relevants toe te voegen aan zijn oeuvre. Reden waarom "Panhandle Rambler" inslaat als de bliksem op de nachtelijke hoesfoto van het Texaanse gehucht Marfa. De rootsrocker toot zich als vanouds een meesterlijk verhalenverteller, getuige meteen al de beeldrijke opener "Wounded Creek", die zich laat beluisteren als een bloedstollende scène uit een fatalistische roadmovie. Naast een Guy Clark-song vertolkt Ely traditiegetrouw ook weer een song van boezemvriend Butch Hancock. Met name het eerste kwart van dit inmiddels 19de album in een kleine 4 decennia krijgt een Mexicaanse ondertoon mee door de knoparccordeon van Joel Guzman en de Spaanse gitaren van Teye Wijnterp en Jeff Plankenhorn. Verderop wordt het nostalgische "Wonderin' Where" opgesierd met de lyrische elektrische gitaarpartij van Kenny Vaughan. Een werkelijk onberispelijk geheel. Americana-album van het jaar?" (Geert Henderickx, Oor)
"In 1979, Texas singer/songwriter Joe Ely struck up a friendship with the Clash that led to Ely and his band touring with the rebel rockers in both the United States and England. More than a few wondered what the Clash were doing hanging out with a country singer. Those questions weren't asked after Ely released "Musta Notta Gotta Lotta" in 1981; while the album still paid homage to his Texas heritage and country roots, it made clear that Ely could also write and perform with the fire and grit of a natural born rock & roller. The album opens with the rave-up title track, in which Ely not only showed off his passion for Jerry Lee Lewis but rivaled the Killer for sheer mania, and if it's the fastest and craziest tune on the album, it threw down an audible gauntlet that Ely and his band were ready to turn up their amps and show what they could do. Here, he proved he could also play great rock & roll without sacrificing his country soul; it's as fun as anything he would ever cut." (Mark Deming, Allmusic)
"Reissue label BGO does an excellent job on this grand two-fer featuring thoroughly remastered versions of two of Ely's finest. The first, 1979's "Down On the Drag", was among Ely's most underrated at the time, but remains among the most enduring in his catalog. There are 4 stellar Butch Hancock numbers, incl. "Standing at the Big Hotel," "Fools Fall in Love," and the title track. The set also includes some Ely gems, in "Crazy Lemon," "She Leaves You Where You Are," and "Maria." "Live Shots" is one of the finest live records to ever come out of Texas -- perhaps because it was recorded in the UK while Ely and band were on tour opening for The Clash in 1979. He had something to prove to the punters, and he dealt it hot, hard and fast. From the Jerry Lee Lewis-esque opener "Fingernails" and the swaggering rockabilly of "Annie's Been Workin On The Midnight Shift" to the hard Texas country of "Honky Tonk Masquerade," a rockin' cover of Hank Williams' "Honky Tonkin', it's all killer no filler." (T. Jurek, Allmusic)
Z'n twee eerste albums op 1 CD. "Essentieel Ely. Het solo-debuut "Joe Ely" uit 1977 werd opgenomen in de blokhut van Chip Young, iets buiten Nashville. We horen een band die zich jaren had kunnen inspelen. Energiek en melancholiek, vooral door prachtige liedjes als "She Never Spoke Spanish To Me", "If You Were A Bluebird" en "I Had My Hopes Up High". Op de opvolger "Honky Tonk Masquerade" (1978) wordt hetzelfde recept gehanteerd, maar het resultaat is misschien nog een tikje beter doordat het materiaal als geheel iets consistenter is. Ely steekt Hancock naar de kroon met het prachtige "Because Of The Wind", Hancock houdt zijn eigen standaard hoog met "Boxcars" en "West Texas Waltz"." (Louis Nouws, Heaven)
Plaat uit 1998 van Texaan met Mexicaans bloed. De muziek zit vooral in het country-genre, maar in de passie en soms een beetje uit de instrumentatie (een Spaans gitaartje, een accordeon) is z'n Tex-mex-achtergrond te horen.
Ontspannen en luchtig klinkend, sober en direct klinkend album, waarop Ely zich vrijwel uitsluitend op country- en countryrock-paden begeeft. Hij covert 2 songs van kameraad Butch Hancock, de rest is van eigen hand.
Album uit 1987, waarop hij zich toelegt op rootsy singer/songwriter-rock, vergelijkbaar met werk van Steve Forbert, John (Cougar) Mellencamp.
"Bij deze rasperformer is een live-plaat extra relevant. In z'n band o.a. de Nederlandse flamenco-gitarist Teye (zie ook CW762). Wie in de ban is van Steve Earle moet luisteren naar z'n van country, folk en rock doortrokken repertoire." (Hvn)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
