Al vanaf zijn zesde werkt Tommy Emmanuel hard aan zijn muzikale loopbaan. Het leverde hem al o.a. een mentorschap van Chet Atkins, twee Grammy nominaties en een fabuleuze gitaartechniek op. Emmanuel is echter geen perfectionist, improviseert er live lustig op los terwijl op zijn albums de (instrumentale) songs voorop staan. Zoals te horen dit nieuwe Its Never Too Late. (bron: Bertus)
Album van de Australische gitaarvirtuoos (vaste attractie op het jaarlijkse gitaarfestival in Raalte) voor het label van Steve Vai. Hij bespeelt diverse, prachtig diep klinkende akoestische gitaren in folky instrumentals, waaronder eentje met de in 2001 overleden afgod van het genre Chet Atkins. Bijzonder zijn de laatste twee songs: die zingt hij namelijk, niet onverdienstelijk. Het levert muziek op die wat doet denken aan James Taylor. Het slotnummer is zelfs a capella!
Duo-album uit 1997 van Amerikaanse en Australische gitaar-virtuozen. Superieur spelend op hun akoestische gitaren over een swingende countrybasis. Naast het overbekende 'Borsalino' ook nieuwe stukken, waaronder enige humoristische vocale.
OK, het vroegste album van de in 1955 geboren Australische gitaarvirtuoos stamt al uit 1978, maar wij kregen 'm pas in de 21ste eeuw in de picture. In de jaren '90 maakte hij een reeks gelikte albums voor Columbia, waaronder deze, waarop Tommy in een breed scala is te horen, zowel elektrisch als akoestisch. Blues, bluesrock, Satriani-achtige shredkunsten, Floydesk sfeerspel over een bed synthesizers, warmbloedige Spaanse feestmuziek... De man blijkt enorm veelzijdig. En in alle stijlen excelleert hij, al is de productie hier en daar intussen gedateerd. Het is alsof men zo wilde uitzoeken in welke stijl Tommy het best gedijt. Nou, dat is dus in akoestische tracks waarin hij z'n fabelachtige finger picking-techniek kan etaleren. Ook dat kan hij hier, zij het maar even. Wat niet wegneemt dat er een hoop te genieten valt op dit album. Zo speelt hij in het elektrische sfeernummer "The Sweetest Love" hemeltergend gevoelig op de strat - in een stijl ergens halverwege Neal Schon en Jeff Beck.
Twee akoestische gitaarvirtuozen, de Australiër Tommy Emmanuel en de Amerikaan Frank Vignola, werden door het in akoestische gitaarmuziek gespecialiseerde Solid Air Records gevraagd samen een album op te nemen. Soms bijgestaan door contrabassist Gary Mazzaroppi werden uiterst spontaan en intiem klinkende stukken opgenomen. Regelmatig werd teruggevallen op het klassieke gypsy-swingmateriaal van Django Reinhardt (zoals "Clouds", ofwel "Nuages"). Stukken die de heren door en door kennen en die het uitgangspunt vormen voor improvisaties waarmee men elkaar - en het publiek - steeds weer weet te verrassen. Just for the record: Emmanuel bespeelt hier de kleine Gibson Kalamazoo, die hij gekregen heeft van de Nederlander Peter Kömhoff.
Album van Australische (akoestische) gitaarheld voor 't label van de (elektrisch spelende) Amerikaanse snarenkunstenaar Steve Vai. "Op 10 van de 12 composities klinkt Emmanuel helemaal in zijn element, dat wil zeggen: alleen met zijn akoestische gitaar, de grenzen tussen folk, country, jazz en blues verkennend. Enkel in de opener ("Cantina Senese") hoor je 3 Tommys tegelijk aan het werk; twee snarenplukkend en eentje die als volleerd percussionist de klankkast ervan langsgeeft. Het enige vocale nummer, is gek genoeg de enige misser. Het duet "Walls", dat hij met zijn verloofde Elizabeth Watkins zingt, heeft tekstueel én compositorisch een te hoog EO-gehalte: If theres any hope for love at all, some walls must fall brrr! Ook al is Tommy Emmanuel een verdienstelijk zanger, eerst en vooral is de aimabele Aussi een certified guitar player. Deze eretitel kreeg hij van de legendarische Chet Atkins, die begon als zijn grootste inspirator en eindigde als zijn grootste fan." (Michel vd Westen, Kindamuzik)
Album uit 2000 van Australische gitaarvirtuoos, die consequent c.g.p. (certified guitar player) achter z'n naam zet: een naar het schijnt vrij unieke titel. Hij speelt razendknappe stukken op akoestische gitaar, a la Leo Kottke, John Fahey.
De Australische gitarist is in de gitaarwereld gerespecteerd om z'n virtuoze finger picking-style. Hij weet moeiteloos pop, country en jazz te combineren. Z'n techniek is verbluffend, maar hij uit zich ook heel creatief en muzikaal. De tussenstukjes waarin Tommy vertelt over zichzelf en de composities maken de DVD extra onderhoudend. Z'n beste oude werk is gemengd met verse composities. Nieuw is dat hij soms ook zingt, ook in duet met zijn verloofde, de singer/songwriter Elizabeth Watkins. (naar PlatoMania)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
