"In 1907 Florent Schmitt composed music to accompany a 'mimodrame' danced by Loie Fuller, La Tragedie de Salome. His score is bursting with colour, energy and voluptuousness - and also with oriental influences stemming from his travels to Morocco and Constantinople, where he discovered the howling dervishes. The final scene features the heart-rending 'Chant d'Aica', an oriental melody sung by a soprano. This music, though bold and modern for the listeners of 1907, nonetheless aroused the admiration of another composer, Igor Stravinsky, to whom Schmitt dedicated the Symphonic Suite he subsequently derived from the work. However, Alain Altinoglu, at the helm of the Frankfurt Radio Symphony Orchestra of which he has been Music Director since 2021, has chosen to record the original version of this landmark of early twentieth-century French music. The beautiful Chant elegiaque, in its 1911 version for cello and large orchestra, completes this programme." (prestomusic.com)
"Pièces romantiques, Op. 42 - Judging from the title, one might assume that this is yet another of the ubiquitous sets of salon-like pieces being produced in those times works that cast glances back to the 1800s rather than looking forward to the new century. But Schmitts title is deceptive. His work could easily be dubbed Pièces modernes and it would be just as legitimate a name because this is music that, while it certainly exudes romantic character, is also breaking free from those musical traditions. Indeed, in this 20+ minute suite, Schmitt takes 19th century subject matter and casts it in a fresh new light. The composer goes several steps beyond his earlier piano suite Crépuscules (begun in 1898) as he takes the listener on a special aural adventure. At times, Pièces romantiques foreshadows Schmitts startlingly original piano suite Ombres which he would begin to compose only a few short years after completing the Pièces romantiques."
Graad 4
Hoewel het waar is dat de meer grandioze en dramatische partituren van de componist doorgaans de meest bekende en vaak uitgevoerde zijn, is het ook zo dat Schmitt werd geïnspireerd door onderwerpen die het tegenovergestelde waren van deze. Een voorbeeld hiervan is de muziek die Schmitt componeerde voor het ballet Le petit elfe Ferme-l'oeil, Opus 73 , dat in 1924 werd opgevoerd in het Théâtre de la Opéra-Comique. Eigenlijk dateert de muziek al meer dan een decennium eerder, toen Schmitt een suite voor pianoduet componeerde die hij Une semaine du petit elfe Ferme-l'oeil noemde . Deze suite van zeven pianostukken (Schmitts Opus 58 ) haalde zijn inspiratie uit een boek van Hans Christian Andersen genaamd The Songs of Hialmar. In dit sprookje krijgt een jongen (Hialmar) elke avond van de week bezoek van een zandmanachtig personage (Ferme-l'oeil ? vrij vertaald betekent het ?slaapogen?), die de jongen helpt slapen terwijl hij een reeks van zeven ?droomsequenties? oproept ? één voor elke avond van de week.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
