Eerste van een rij eigen-beheer-releases waarop hij samen met Josh Klinghoffer alle instrumenten bespeelt. De muziek ligt behoorlijk in het verlengde van 'Shadows...': met veel soul (zuiver!) gezongen gevoelige, meeslepende liedjes.
De derde soloplaat die de Chili Peppers-gitarist in 2004 uitbrengt. "Sluit aan bij de eerste in deze reeks, 'Will To Death'. Elementaire, geëmotioneerde, doch zeker niet ontoegankelijke gitaarsongs dus, soms behoorlijk cynisch en zwartgallig, waarvoor Frusciante zich ditmaal heeft laten inspireren door het leven en dken van magiër Aleister Crowley." (EvdB,Oor)
4de soloplaat van Red Hot Chili Peppers-gitarist. Gepolijster dan ooit en zuiver gezongen. Veel mooie melancholieke rockliedjes, vergelijkbaar met RHCP-ballads, afgewisseld met op seventies-keyboards gecreeerde pscychedelische sfeerbeelden.
"Sinds hij in 2009 voor de tweede keer de Red Hot Chili Peppers verliet, is gitarist John Frusciante zich geleidelijk meer gaan richten op elektronische muziek. Na vele soloalbums als singer-songwriter bracht hij de laatste jaren exclusief werk uit in genres als acid house en drum & bass. Een bijzondere ontwikkeling, die zelfs voor doorgewinterde fans moeilijk te volgen was. Frusciante zelf heeft daar wel een verklaring voor: de enorme energie die hij in zijn jonge jaren ervoer tijdens punkrockconcerten, is terug te vinden in deze genres. "Maya" – vernoemd naar zijn onlangs overleden kat die hem gezelschap hield in de studio – is een ode aan de Britse jungle van de jaren negentig. Hoewel het album gedomineerd wordt door drumcomputers, klinken de melodieën opvallend toegankelijk. Toch zullen veel fans reikhalzend uitkijken naar het nieuwe album van de Chili Peppers, waar Frusciante na een afwezigheid van tien jaar weer deel van uitmaakt" (JV)
"Klinkt als een ruwe schets voor een 'Kid A'/'Amnesiac'-achtige schepping. Zeven lange tracks, waarbij net als op genoemde Radiohead-platen geëxperimenteerd wordt met elektronica, melancholieke pianothema's en voorzichtige dansritmes. Johns zang is hier hoog, met klagerige toon en in mantra-achtige structuren. Met bloedstollend resultaat." (naar EvdB, Oor) Zo klinkt de opener als een minimalistisch electronisch mantra van Terry Riley en weerklinkt vaak de ijle sfeer van Sigur Rós.
Klinkt nog even doorgedraaid als op 'Niadra Lades': Door de effectmangel gehaalde hometapes van even maffe als geniale liedjes met getormenteerde, allesverzengende zang.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
