"Throughout Coltrane's discography there are a handful of albums that split his listening camp into factions. Generally, these occur in his extreme later-period works. As a contrast, "Ballads" is often criticized as too easy, and as too much of a compromise between Coltrane and Impulse!. But it's a perfectly fine album of Coltrane doing what he always did -- explore new avenues and modes in an inexhaustible search for personal and artistic enlightenment. Here, he looks into the warmer side of things, a path he would take with both Johnny Hartman and Duke Ellington. Here he lays out for Tyner mostly, and the results positively shimmer at times. He's not aggressive - instead, he's introspective and at times even predictable, but that is precisely the album's draw. The bonus disc contains no less than five versions of "Greensleeves" and seven versions of "It's Easy to Remember" - often slightly more aggressive and exploratory than the album version - plus two other alternate versions." (Sam Samuelson, Allmusic)
"1961 was een bijzonder jaar voor John Coltrane. Hij had een radiohit met zijn versie van "My Favorite Things", nam zijn eerste platen op voor het Impulse!-label en sloot het jaar af met een reeks historisch geworden concerten in de New Yorkse jazzclub Village Vanguard, die tot zijn beste liveplaten zouden leiden. Coltrane speelde er samen met rietblazer en fluitist Eric Dolphy iets wat ze een paar maanden eerder, vlak om de hoek, ook al hadden gedaan – alleen leken daar geen opnamen van te bestaan. Het is inderdaad een zinderend livealbum geworden. Die dwarsfluit van Dolphy in "My Favorite Things", die pas na 6 minuten repliek krijgt van Coltrane’s sopraansax, zet meteen de toon. Je wordt zo door hun spel meegesleept dat het nauwelijks stoort dat ze te ver achter in de mix staan, het geluid te dun is en je vooral drummer Elvin Jones hoort." (Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"This McCoy Tyner release is a low-key, after-hours affair. Far removed from the intensity of work with then-boss John Coltrane, Tyner stretches out on a fine mix of standards and bebop classics. The pianist, of course, always had his own fleet and rich way with ballads. His ballad style is even touched with a bit of sentimentality, which thankfully is kept in check by a bevy of tasteful lines. Backed by the topnotch rhythm tandem of bassist Steve Davis and drummer Lex Humphries, Tyner finds the room to develop classic statements on highlights like Monk's "'Round Midnight," Ellington and Strayhorn's "Satin Doll," and Parker's "Star Eyes." On more easeful tracks like "For Heaven's Sake," Tyner utilizes his block chord approach to meditative and romantic effect. Rounded out by solid blues sides like "Blue Monk" and Tyner's own "Groove Waltz," Nights of Ballads & Blues qualifies as one of the pianist's most enjoyable early discs." (Allmusic).
"Pianist McCoy Tyner and tenor-saxophonist Joe Henderson had not recorded together in over two decades when they finally met up for this Chesky CD. With strong assistance from bassist Ron Carter and drummer Al Foster, Tyner and Henderson make for a perfect team on four originals by group members (including the tenor's classic "Recorda Me") and four superior standards. The advanced hard bop music is as rewarding as one would expect". (Scott Yanow, Allmusic).
"Een van de meest invloedrijke en complete jazzplaten aller tijden, iets meer dan een halfuur, opgenomen in 2 dagen tijd in december 1964. Nadat Coltrane zijn verslavingen had overwonnen en rust had gevonden bij vrouw Alice, ging hij op zoek naar spirituele verdieping in zijn muziek. Met het klassieke kwartet met Jimmy Garrison (bas), McCoy Tyner (piano) en Elvin Jones (drums) nam hij een serie platen op, waaronder "Crescent" en "Sun Ship", maar op "A Love Supreme" komt alles samen. Een statement in 4 delen: "Acknowledgement", dat draait om die overbekende baslijn van vier noten; "Resolution", een swingend thema waarover Coltrane en Tyner virtuoos soleren; het gejaagde "Pursuance" vol wilde solos en tot slot "Psalm" met een haast meditatief slot. Ter ere van de 50ste verjaardag van het stuk is er nu deze 3CD-set met de volledige opnamesessies (ook de opnames met extra musici Archie Shepp en Art Davis), een zeldzame live-versie (Antibes, 1965) en het klassieke album zelf." (Louk Vanderschuren, Platomania)
De muziek vertoont sterke overeenkomsten met muziek van Coltrane (hier Joe Henderson op tenorsax). Door de inbreng van bandleider Tyner (piano) is er meer variatie en dynamiek ten opzichte van Coltrane op dit album uit 1967.
Opname: 2006
Plaat uit 1995, met Michael Brecker.
"McCoy Tyner zal voor eeuwig de pianist zijn van het legendarische John Coltrane Quartet uit de jaren '60. Zijn beroemde dreunende linkerhand en rinkelende akkoorden zijn onmiddellijk herkenbaar en een genot om naar te luisteren ook zonder zijne heiligheid Coltrane in de buurt. Alleen vielen de concerten die Tyner (1938) de afgelopen jaren in Nederland gaf een beetje tegen: suffige solos en matige medemusici. Maar deze registratie van concerten in Oakland, eind 2006, is zinderend. Hij heeft een groep om zich heen die past als een handschoen: bassist Christian McBride, saxofonist Joe Lovano en drummer Jeff 'Tain' Watts. Zij weten hoe je een intense, vlezige show neerzet. De vonken vliegen van Tyners composities. Lovano klinkt soms als Coltrane, soms nog schurender, steeds met grote aanwezigheid. Tyner verkiest een simpele en doeltreffende aanpak, waarbij hij lekker surft op de rollende golven van McBride en Watts. De erfenis van Coltrane leeft zo op een aangename manier voort." (Koen Schouten, Volkskrant)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
