"Throughout Coltrane's discography there are a handful of albums that split his listening camp into factions. Generally, these occur in his extreme later-period works. As a contrast, "Ballads" is often criticized as too easy, and as too much of a compromise between Coltrane and Impulse!. But it's a perfectly fine album of Coltrane doing what he always did -- explore new avenues and modes in an inexhaustible search for personal and artistic enlightenment. Here, he looks into the warmer side of things, a path he would take with both Johnny Hartman and Duke Ellington. Here he lays out for Tyner mostly, and the results positively shimmer at times. He's not aggressive - instead, he's introspective and at times even predictable, but that is precisely the album's draw. The bonus disc contains no less than five versions of "Greensleeves" and seven versions of "It's Easy to Remember" - often slightly more aggressive and exploratory than the album version - plus two other alternate versions." (Sam Samuelson, Allmusic)
"1961 was een bijzonder jaar voor John Coltrane. Hij had een radiohit met zijn versie van "My Favorite Things", nam zijn eerste platen op voor het Impulse!-label en sloot het jaar af met een reeks historisch geworden concerten in de New Yorkse jazzclub Village Vanguard, die tot zijn beste liveplaten zouden leiden. Coltrane speelde er samen met rietblazer en fluitist Eric Dolphy iets wat ze een paar maanden eerder, vlak om de hoek, ook al hadden gedaan – alleen leken daar geen opnamen van te bestaan. Het is inderdaad een zinderend livealbum geworden. Die dwarsfluit van Dolphy in "My Favorite Things", die pas na 6 minuten repliek krijgt van Coltrane’s sopraansax, zet meteen de toon. Je wordt zo door hun spel meegesleept dat het nauwelijks stoort dat ze te ver achter in de mix staan, het geluid te dun is en je vooral drummer Elvin Jones hoort." (Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"Een van de meest invloedrijke en complete jazzplaten aller tijden, iets meer dan een halfuur, opgenomen in 2 dagen tijd in december 1964. Nadat Coltrane zijn verslavingen had overwonnen en rust had gevonden bij vrouw Alice, ging hij op zoek naar spirituele verdieping in zijn muziek. Met het klassieke kwartet met Jimmy Garrison (bas), McCoy Tyner (piano) en Elvin Jones (drums) nam hij een serie platen op, waaronder "Crescent" en "Sun Ship", maar op "A Love Supreme" komt alles samen. Een statement in 4 delen: "Acknowledgement", dat draait om die overbekende baslijn van vier noten; "Resolution", een swingend thema waarover Coltrane en Tyner virtuoos soleren; het gejaagde "Pursuance" vol wilde solos en tot slot "Psalm" met een haast meditatief slot. Ter ere van de 50ste verjaardag van het stuk is er nu deze 3CD-set met de volledige opnamesessies (ook de opnames met extra musici Archie Shepp en Art Davis), een zeldzame live-versie (Antibes, 1965) en het klassieke album zelf." (Louk Vanderschuren, Platomania)
"'Blue World' bevat nieuwe versies van de Coltrane-nummers 'Naima', 'Village Blues', 'Traneing In' en 'Like Sonny'. Het enige onbekende stuk is het titelnummer van het album, dat klinkt als een vertraagde variatie van zijn kijk op de popstandaard 'Out of This World', die hij eerder had opgenomen voor zijn album 'Coltrane' uit 1962. De 'Blue World'-opnamen met Jimmy Garrison op contrabas, pianist McCoy Tyner en Elvin Jones op drums, dateren uit de tussenliggende periode van de albums 'Crescent' en 'A Love Supreme' en waren bedoeld als soundtrack voor de Canadese kunstfilm 'Le chat dans le sac' van filmmaker Gilles Groulx. Uiteindelijk werd voor de film slechts tien minuten gebruikt uit de 37 minuten durende sessie; nieuwe versies van 'Naima' en 'Village Blues'." (Jazzenzo)
"Here it is: eight CDs worth of John Coltrane's classic quartet, comprised of bassist Jimmy Garrison, pianist McCoy Tyner, and drummer Elvin Jones, recorded between December of 1961 and September of 1965 when the artist followed his restless vision and expanded the band before assembling an entirely new one before his death. What transpired over the course of the 8 CD's of this box set is nothing short of a complete transfiguration of one band into another one, from a band that followed the leader into places unknown to one that inspired him and pushed him further. All of this transpired in the span of only 3 years. The group that the saxophonist had assembled for Coltrane in 1962, a band that had been together a little while and had performed together at the Village Vanguard (the tracks that include the quartet without Eric Dolphy from "Impressions" are included here) in a variety of settings, is almost nothing like the band that made "Kulu Se Mama" in 1965. (...) It's a must." (Thom Jurek, Allmusic)
"Milt Jackson made a number of solo albums during his long tenure with the Modern Jazz Quartet, but this long unavailable release, finally reissued on CD, is one of his best as a leader. With young pianist McCoy Tyner and tenor saxophonist Jimmy Heath, Jackson puts together a great session, kicking off with his hard driving "Sonny's Blues." The leader's percussive but swinging style, plus the potent solos by Tyner and Heath, are all appealing. The only reservation about this CD is the deteriorated condition of the master tape from which it was made; it is rather noticeable on several tracks, though finding a mint copy of the original record is not a viable option for most collectors. Pick this one up in a heartbeat." (Allmusic)
"This McCoy Tyner release is a low-key, after-hours affair. Far removed from the intensity of work with then-boss John Coltrane, Tyner stretches out on a fine mix of standards and bebop classics. The pianist, of course, always had his own fleet and rich way with ballads. His ballad style is even touched with a bit of sentimentality, which thankfully is kept in check by a bevy of tasteful lines. Backed by the topnotch rhythm tandem of bassist Steve Davis and drummer Lex Humphries, Tyner finds the room to develop classic statements on highlights like Monk's "'Round Midnight," Ellington and Strayhorn's "Satin Doll," and Parker's "Star Eyes." On more easeful tracks like "For Heaven's Sake," Tyner utilizes his block chord approach to meditative and romantic effect. Rounded out by solid blues sides like "Blue Monk" and Tyner's own "Groove Waltz," Nights of Ballads & Blues qualifies as one of the pianist's most enjoyable early discs." (Allmusic).
"This isn't like coming across an artefact", aldus jazzgrootheid en Coltrane-volgeling Sonny Rollins in UNCUT over deze onlangs ontdekte, verloren gewaande opnames. "This is like discovering a whole new chamber of The Great Pyramids." Inderdaad, de zeven nummers die het John Coltrane Quartet in 1963 opnam in amper vijf uurtjes in de New Jersey-studio's van Rudy Van Gelder, voelen aan als een ware schat. De uitmuntende klankkwaliteit van deze fonkelend composities doet verbazen. Both Directions At Once, een plaat die decennia lang stof lag te vergaren in het huis van Coltranes ex-vrouw Naima Juanita Grubbs, doet dienst als een soort overgangsplaat die een brug slaat van de meer aardse stijl van de fifties-Coltrane naar de kosmisch verantwoorde experimenten die de saxgod naar het einde van zijn leven aanhing. Want hierna volgden de geniale platen Crescent, A Love Supreme en Ascension, kunstwerken die Coltranes reputatie als transcendente, buitenaardse jazzvernieuwer voor eeuwig bevestigden". (De Morgen)
"Bye Bye Blackbird only contains 36 minutes of music, but the quality is quite high. John Coltrane and his Quartet (pianist McCoy Tyner, bassist Jimmy Garrison, and drummer Elvin Jones) perform extended versions of "Bye Bye Blackbird" and "Traneing In" that gradually build up to great intensity. Well recorded, this European concert (of uncertain origin) is worth hearing, particularly by Coltrane collectors who already have his more essential recordings, although it does not quite live up to the label that producer Norman Granz gave it: "His Greatest Concert Performance."" (Allmusic).
"Pianist McCoy Tyner and tenor-saxophonist Joe Henderson had not recorded together in over two decades when they finally met up for this Chesky CD. With strong assistance from bassist Ron Carter and drummer Al Foster, Tyner and Henderson make for a perfect team on four originals by group members (including the tenor's classic "Recorda Me") and four superior standards. The advanced hard bop music is as rewarding as one would expect". (Scott Yanow, Allmusic).
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
