"The son of blues guitarist and singer James Peterson, Lucky Peterson was born to the blues. He was a child prodigy Hammond B-3 organ player and, mentored by one of his father's friends, the great songwriter, bassist, arranger, and producer Willie Dixon, Peterson was still only five when he scored an R&B hit with the Dixon-produced "1-2-3-4," the novelty of it all landing him appearances on The Tonight Show, The Ed Sullivan Show, and others, and his debut album appeared in 1969. But then Peterson discovered the electric guitar, and by the time his Bob Greenlee-produced Lucky Strikes! album appeared in 1989, he was a triple-threat multi-instrumentalist who managed to fuse R&B, jazz, gospel, funk, and rock with the blues. This set, released in 2011 by JSP Records, is a fine example of Peterson's joyous fusion approach to the blues, and features plenty of his beautiful and emotionally searing guitar leads, as well as some pretty good piano and organ, too." (AllMusic)
"Bluesmuzikant Lucky Peterson viert dit jaar het feit dat hij 50 jaar professioneel muzikant is. Peterson (1964, New York) heeft een behoorlijke staat van dienst. Hij maakte meer dan vijftien albums onder zijn eigen naam, waarop hij een mix speelt van blues, funk, soul en gospel, en gaf concerten met o.a. Otis Rush, Little Milton, Bobby Blue Bland en de legendarische zangeressen Etta James en Mavis Staples. Lucky komt al vroeg in contact met de blues via de nachtclub van zijn vader, muzikant James Peterson. Willie Dixon, van het legendarische Chess-label en schrijver van de monsterhits Little Red Rooster en Spoonful, ontdekt het talent van de vijfjarige Lucky en zorgt voor optredens in de Ed Sullivan Show en de Tonight Show. Lucky, die aanvankelijk hoorn studeerde en speelde in het schoolorkest, stapt over op gitaar en keyboards (orgel en piano)." (Lantarenvenster)
"As an instrumentalist who had a thriving career at the age of six, Lucky Peterson is one of the most accomplished blues artists of his generation. Now that he's all of 51, he's a talent to be reckoned with on the guitar, piano, and organ, and he's a solid singer, too. Peterson shows off his multiple abilities on 2016's "Long Nights", a set recorded live in the studio, with Lucky adding extra piano and guitar licks after the fact. Lucky and his band kick up some dust on several selections, but much of Long Nights is dominated by laid-back late-night grooves. Imagine Lucky and his combo are jamming for their own entertainment after the last set of the night, and you'll get an idea of how this music feels. In this case, the easy but determined sound of Lucky and co. works for these songs. Peterson is in no way short on intensity as a vocalist here, and his guitar, Dobro, and piano work are just as powerful and even more precise." (Mark Deming, Allmusic; 3,5 uit 5 sterren)
De Amerikaanse zanger/gitarist Lucky Peterson opereert dan wel voornamelijk binnen de blues-scene, maar dat wil niet zeggen dat hij zich stilistisch laat kooien. Met de drietrapsraket die dit album opent maakt hij dat meteen al even duidelijk. Zijn eigen "Bad Condition" is gebaseerd op een reggae-ritme, "Shining Star" is een bewerking van de Earth, Wind & Fire-hit, met ook in deze versie een hoop funk en soul en "We'll Be Together" is een pophit van Sting, die hier voorzien is van een funk-injectie. Vooral Lucky's gitaarlicks laten er echter geen misverstand over bestaan dat alles wat de man doet ook een flink bluesgehalte heeft. Zijn even warme als priemende licks tussen de gezongen strofes doen sterk denken aan het spel van B.B. Kings. Ook de vaak funky benadering van Albert horen we terug. En Freddie wordt geëerd met een versie van diens "Hideaway". Het titelnummer combineert zijn bluesaanpak met strakke funkriffs à la James Brown, inclusief een piepkleine quote uit diens "I Feel Good".
"As a triple treat, guitarist/organist/singer Lucky Peterson is able to vary the usual repetitive patterns that a full-length album of blues music can fall into, and though the back cover of his self-titled 1999 album advises 'File Under: BLUES' - an advice we would not dispute - a lot of different bases are covered on the album. "Shake," with the addition of the Late Night Horns, is a convincing remake of the Sam Cooke soul classic, Willie Nelson's "Funny How Time Slips Away" provides a country-style platform for a duet between Peterson and Joe Louis Walker, and the most surprising selection, Bobbie Gentry's "Ode To Billie Joe," turns out to be the outline for an extended instrumental organ solo. In between the stylistic changes of pace, however, there is still plenty of room for the updated Chicago blues in which Peterson specializes, notably on Ernie Isley's "Deal With It," Earl King's "Seduction," and Peterson's own self-descriptive "Tribute To Luther Allison."" (William Ruhlmann, Allmusic)
Gewezen wonderkind Lucky Peterson, bekwaam op zowel gitaar, orgel als piano, kreeg in de jaren ene 'major record deal', met de consequentie dat hij zijn muziek op een zo breed mogelijk publiek moest richten. Soms werkt dat, soms wat minder... "Multi-instrumentalist Lucky Peterson ambitiously embraces a myriad of blues-related musical styles on this funk-powered disc and emerges with mixed results. Peterson's originals are among the set's bluesiest and most satisfying: "I'm Talking To You" and "Pouring Money On A Drowning Love Affair" showcase his fluid piano style and energetic vocals, while he ladles out hot guitar licks on "You Can't Fool Me" and the downbeat title instrumental. His cover choices are mostly baffling-a remake of Robert Ward's devotional "Your Love Is Amazing" is attractive, but a lukewarm "Compared to What" makes one yearn for Les McCann's forceful vocal delivery, and Peterson's slavish Stevie Wonder imitation on "You Haven't Done Nothin' " is annoying." (Bill Dahl, Chicago Tribune)
Het spel van organist/pianist/gitarist/zanger Lucky Peterson (1964) was al in 1969 voor het eerst op een LP vastgelegd. Dat leest u goed: Lucky was toen 5! Na twee wonderkindplaten maakte hij niet eerder dan in 1984, als 20-jarige dus, opnieuw een album. Daarna kreeg hij een contract bij blueslabel Alligator, waar hij een hele rij albums voor maakte. Dit is de tweede, uit 1990, opvolger van het al zeer goed ontvangen "Lucky Strikes!". "Triple Play" (1990) is volgens Allmusic nog beter en krijgt een bijna maximale beoordeling (4,5 uit 5 sterren). Het album staat dan ook vol met potente, pakkende bluesnummers, waarop Peterson prachtig speelt op vooral gitaar en Hammondorgel. Maar het is geen plaat waarmee hij zijn virtuositeit probeert te bewijzen, het gaat om het bluesgevoel. Het merendeel van het repertoire is van eigen hand, geschreven met o.a. producer Bob Greenlee. Lucky wordt bijgestaan door nog eens drie gitaristen en een ritmesectie.
"Soul-geinjecteerde blues met invloeden uit country, funk en rhythm & blues. Z'n lichthese stem kan zowel een zoetgevooisde ballad als een gemene bluesshout aan. Z'n Hammond-spel is stijlvol, z'n gitaarspel af en toe uiterst intens." (MH, Oor)
Album uit 1997. Lucky speelt gitaar, Hammond-orgel en piano.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
