"Nadat op 8 januari, de dag waarop David Bowie 70 zou zijn geworden, de No Plan EP reeds digitaal verscheen, is nu eindelijk ook een versie op 12 inch vinyl verkrijgbaar. De EP bevat naast het alom bekende Lazarus de drie tracks die overbleven uit de Blackstar-sessies en die eerder bijgesloten waren op de Lazarus soundtrack....Natuurlijk is deze EP puur een aanvulling op Blackstar maar de drie songs zijn van hetzelfde hoge niveau. Hoe ontroerend mooi zingt Bowie op No Plan, alsof er van een zwaar zieke Bowie helemaal geen sprake was. En hoe McCaslin met zijn sax, na die geweldige vocalen van Bowie, de song binnenkomt, roept al net zoveel emoties en kippenvel op. De song is een hoogtepunt binnen de Blackstar-sessies." (writteninmusic.com)
"Toen in november 2015 de musical "Lazarus" in première ging konden weinigen vermoeden dat het een van diens laatste projecten was. Het andere was het album "Blackstar", waarop het nummer "Lazarus" ook te vinden is. De musical is het vervolg op "The Man Who Fell To Earth" en bevat een aantal bekende Bowie-nummers, aangevuld met speciaal voor de musical geschreven nummers. De stem van een van de zangers, Michael C. Hall, heeft in de rustige passages wat weg van die van Bowie (maar klinkt in de wat ruigere delen als Ian Gillan!). Interessant wordt het als arrangementen van songs veranderd zijn; Indrukwekkend is het door Sophia Ann Caruso uitgevoerde "This is Not America" en het als duet gezongen "Heroes". Het tweede schijfje is onmisbaar, want daarop vinden we 4 van de nieuwe nummers uit de musical, maar dan uitgevoerd door Bowie zelf. Deze zouden niet misstaan hebben op "Blackstar". Met name het urgente "When I Met You" behoort tot de beste songs van Bowie van de laatste jaren." (Ron Bulters, Platomania)
"Van welke kant je het album ook bekijkt, alles klopt. Van de iconische hoesfoto, tot het conceptverhaal over de opkomst en ondergang van de getroebleerde zanger Ziggy Stardust. Op het album, uit 1972, vond Bowie bovendien definitief zijn eigen stem: helder, gearticuleerd en gepassioneerd. Zijn begeleidingsband, The Spiders From Mars, stak in grootse vorm. Gitarist Mick Ronson voorop. Het transparante geluid dat producer Ken Scott het album meegaf, komt op goed tot zijn recht. Bij hernieuwde beluistering blijft het album vooral de triomf van de songschrijver David Bowie. Of het nu venijnige rockers zijn als "Moonage Daydream" en "Star" zijn, of een zacht schuifeled "Five Years", de klasse druipt er van af. David bwoei bewaarde bovendien het mooiste voor het laatst: de beklemmende ballade "Rock 'n Roll Suicide". Een meesterwerk, dat de tand des tijds moeiteloos doorstaan heeft." (Robert Haagsma, Lust For Life)\nDeze editie bevat naast het reguliere album (CD1) een bonusschijf met 12 extra nummers: demo's, alternatieve versies en uiteindelijk niet voor het album gebruikte nummers (zoals "Velvet Goldmine").\n\nNB: Verwar dit album niet met de bijna gelijknamige soundtrack van de concertfilm die een jaar later verscheen: die bevat live-opnamen van de Ziggy Stardust-tournee.
"Bowie's 25ste album is een van Bowies experimenteelste platen uit zijn bijna 50-jarige loopbaan. En waar zelfs 'moeilijke' Bowieplaten als "Low" en "Heroes" (1977) nog sterke hitsingles bevatten, lijken nu zulke radiokandidaten volledig afwezig. Toch is het ook weer niet zó'n experimentele plaat geworden waarvoor, op grond van het 10 minuten lange titelnummer werd gevreesd. Zoals vaker bij goede Bowieplaten is de muziek even wennen, maar al snel blijkt dat het album beter is dan het vorige "The Next Day". In het songboekje draagt Bowie dezelfde blinddoek als in de sinistere scifi-videoclip die Johan Renck maakte bij titelnummer. Behalve muzikaal is de nieuwe Bowie tekstueel een groot genot. De Bowiefan wordt verwend met kleine, weinig opvallende citaten en verwijzingen naar ouder werk. De muziek, opgenomen met vier echte jazzmuzikanten onder leiding van saxofonist Donny McCaslin, klinkt even spannend als meeslepend. En is minutieus gearrangeerd." (Gijsbert Kamer, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"Aladdin Sane was de opvolger van The Rise And Fall Of Ziggy Stardust And The Spiders From Mars en uitgekomen in april 1973. De opzet in songs leek hetzelfde als Ziggy Stardust maar was beslist in sound rauwer, directer. Vooral het op een Bo Didley beat draaiende Panic in Detroit, het stevig rockende Cracked Actor, het ultra aanstekelijke The Jean Genie en de onnavolgbare cover van The Stones Lets Spend The Night Together zijn daar prima voorbeelden van. Het in songs zeer gevarieerde maar in albumvorm prachtig coherente Aladdin Sane bracht met de wereldhit The Jean Genie en Drive-In Saturday twee hitsingles voort en werd al snel gezien als de volgende doordachte, briljante stap in de carrière van de al snel compleet onnavolgbare Bowie." (Written In Music) Op de bonus cd staan een drietal afwijkende versies, All The Young Dudes en 6 live opnamen uit 1972.
"Liefhebbers en leken-kenners waren geschokt door het totaal onverwachte overlijden van David Bowie. Maar ook professionele muziekdeskundigen en journalisten hadden Bowies signalen gemist. Ze gaven in de meeste gevallen ruiterlijk toe dat ze de verwijzingen van Bowie op "Black Star" naar zijn naderende einde niet hadden opgemerkt. Waarschijnlijk waren zij, net zoals gewone muziekliefhebbers, zó onder de indruk van Bowies zwanenzang, dat ze zijn hints niet kónden zien. Dit is de fraaie 2CD-editie van het overzicht van Bowies muzikale nalatenschap. Op "Legacy" staan Bowies populairste track en singles, beginnend met "Space Oddity" uit 1969 om uiteindelijk uit te komen bij de singles "Lazarus" and "I Cant Give Everything Away" van "Black Star". Bijzonder is ook dat "Legacy" een nog nooit eerder uitgebrachte versie bevat van de klassieker "Life On Mars?" uit 1971, gemixt door originele producer Ken Scott." (Fons Delemarre, Platomania)
"Wil je de artiest David Bowie in topvorm horen? Mét een ongelofelijk goeie, retestrakke liveband? Dan kom je mijns inziens uit in de jaren rondom deze eeuwwisseling. Behoort het concert op 27 juni 2000 (als extra cd toegevoegd aan de eerste persing van Bowie At The Beeb) wat mij betreft al jaren tot één van de beste concerten van deze artiest, nu kiezen de nazaten van Bowie er voor om ook het Glastonbury-concert uit datzelfde jaar uit te geven. Naast geluid levert dat meteen ook beeld op. Een dvd van het hele concert. Dus veel meer dan er indertijd uitgezonden is op tv. Heel veel meer. Welnu, de ronkende kritieken van velen (één van de beste eindacts van dit festival ooit) zijn terecht. Dit is een artiest in topvorm. Met een geweldige band in zijn kielzog die de frontman zelf vleugels geeft. Oh Glastonbury! Glastonbury! You got a very very lucky face. All of you, zo meldt hij ergens. Nou: de luisteraar van deze live-registratie heeft anno 2018 direct eenzelfde gelukzalig gevoel te pakken." (Platomania)
Belicht 33 jaar Bowie: van 'Space Oddity' uit 1969 tot 'Slow Burn' van het album 'Heathen' uit 2002.
Meteen na "Pin-Ups" hief Bowie z'n Spiders Of Mars-band op. Van de glamrock uit de Ziggy Stardust-tijd heeft 'ie echter nog niet genoeg, wat meteen al blijkt uit het titelnummer, mett sterk "Ziggy"-stempel. De snerpende gitaarleads zijn nu niet van de hand van Mick Ronson: Bowie speelde ze zélf in. Overigens is dit een conceptalbum waarin Bowie (niet voor het eerst en niet voor het laatst) een nachtmerrie-achtig toekomstbeeld schetst (met George Orwells "1984" als oorspronkelijk uitgangspunt).
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
