"De zussen Shelby Lynne en Allison Moorer hebben een afschuwelijk familieverleden. Hun vader vermoordde hun moeder, in hun bijzijn, en schoot zich daarna door het hoofd. Je zoekt op deze eerste gezamenlijke plaat onwillekeurig verwijzingen naar dat drama. Zelfs al zingen ze vooral covers. Wat te denken van de countryballade-uitvoering van Dylans "Not Dark Yet", en zinnen als: 'Sometimes my burden is more than I can bear. It's not dark yet, but it's getting there.' Hun stemmen kleuren geweldig samen, al springt de schitterende countrysoulstem van Shelby Lynne er toch bovenuit. Bewonderenswaardig, hoe de zussen popliedjes als "Lithium" van Nirvana en "My List" van The Killers weten om te bouwen tot een geloofwaardige rootsversie. Echt spannend wordt het bij het zelfgeschreven en huiveringwekkende "Is It Too Much", dat gaat over het onverbreekbare verbond tussen de zussen: 'No one else bears this heavy load. Is it too much, to carry in your heart?' Akelig mooi." (Robert van Gijssel, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"Shelby Lynne Moorers vorige album, "Revelation Road" (2011) was behoorlijk deprimerend. De herinnering aan de tragedie die haar leven tekende (haar vader doodde voor haar ogen en die van haar jongere zus Allison eerst hun moeder en daarna zichzelf) viel haar op dat moment kennelijk te zwaar. Ze is nu blijkbaar in rustiger vaarwater terecht gekomen. De dreigende sfeer die ze schept op "Be In The Now", bijvoorbeeld, dient hier slechts als decor voor de aansporing vooral in het 'nu' te leven. Toch zijn woede en drama ook nu nooit ver weg. "Paper Van Gogh" lijkt bijna een verslag van een therapeutische sessie: 'I threw these colours down in a fit of rage / my feelings hardly fit onto the page.' En in "Back Door Front Porch" lijken haar gedachten telkens weer terug te keren naar dat allesbepalende drama. Toch is de toon van "I Can't Imagine" over het geheel afstandelijker, bijna berustend. Ook de sterke, bespiegelende teksten en de muzikale veelzijdigheid van dit album met stijlen die variëren van pure West Coast pop tot countrysoul dragen bij aan de kracht van dit album. Haar sterkste album tot nu toe." (Roeland Smits, Heaven; cijfer: 9)
Vele fans die ze gewonnen had met 'I Am...' raakte ze kwijt met de gelikte rock-opvolger 'Love, Shelby'. Wijs geworden is ze nu terug met rootsier, Americana-achtiger muziek, die nogal 's doet denken aan seventieswerk van Harris en Ronstadt.
"Ondanks klassieke albums als "Suit Yourself" (2005) en het fraaie Dusty Springfield-eerbetoon "Just A Little Lovin'" (2008) werd Shelby Lynne, door uitblijven van commercieel succes, gedumpt door haar platenmaatschappij. Nu is ze aangewezen op haar eigen label en tekende ze ook maar direct voor alle songs en de productie. Ze doet nu precies waar ze zin in heeft en lijkt bevrijd van een loden last, maar wordt nog wel geholpen door haar vaste band en grootheden als Spooner Oldham. Het levert een plaat op die zich met gemak kan meten met haar beste werk. In muzikaal opzicht put ze nog altijd vnl. uit Amerikaanse rootsmuziek in de breedste zin. We horen songs met invloeden uit country, blues, soul, folk, jazz, pop en rock en zowel rauwe en stevige momenten als ingetogen ballads. In muzikaal opzicht klinkt het als een klok, maar de ware kracht van Shelby Lynne zit in haar prachtige vocalen, die hier ontspannen en gelukkig klinken. Dit geeft haar muziek extra kracht en warmte." (Erwin Zijleman, Krenten Uit De Pop)
Concert .
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
