8 jaar na “So There”, de intrigerende samenwerking met yMusic, eindelijk vers werk van de singer-songwriter. Vast niet voor niets heet het openingsnummer “But Wait, There's More”. Folds giet zijn progressieve pianopop in uiteenlopende, kleurrijke arrangementen, opnieuw geholpen door arrangeur/violist Rob Moose van yMusic. Soms moet je denken aan Billy Joel of Randy Newman, maar ook links naar de hoogtijdagen van Supertramp liggen bij vlagen voor de hand. Ook horen we opnieuw hier en daar de kamermuzieksubtiliteit van “So There”. In de teksten hanteert Folds soms vrij grove humor, zoals in “Exhausting Lover”, waarin hij het 'zware leven' van een rockmuzikant die zo nodig zijn vele groupies wil 'afwerken' op de hak neemt. Subtieler is dan “Kristine From The 7th Grade”, waarin hij de radicalisering van een jeugdvriendin betreurt, gegoten in een charmant walsje vol fraaie piano-akkoorden en warme strijkers. Het titelnummer laat klassieke pianopoprock horen en bouwt via de coupletten op naar een proggy crescendo.
"Uiterst ambitieuze plaat die bestaat uit twee delen. Op het eerste deel werkt Ben Folds samen met het ensemble yMusic, terwijl op het tweede deel een volledig symfonieorkest aanschuift. yMusic voorziet de pianopop van Ben Folds van een eigenzinnige klassieke impuls, waarin fraaie strijkers en blazers continu de aandacht opeisen en experiment niet wordt geschuwd. In muzikaal opzicht klinkt het geweldig, maar misschien nog wel opvallender is het feit dat Ben Folds er eindelijk weer eens in slaagt om songs te schrijven die onmiddellijk aanvoelen als popklassiekers (sommigen misstaan niet tussen rijk georkestreerde Beatles-songs). Toegankelijk, maar door het bijzondere muzikale jasje houden ze je ook op het puntje van je stoel. De plaat sluit af met een uit 3 delen bestaand, zeer beluisterenswaardig pianoconcert, m.m.v. The Nashville Symphony Orchestra. Eindelijk heeft Folds weer eens een hele goede plaat afgeleverd en ook nog een die anders is dan al zijn voorgangers." (Erwin Zijleman, De Krenten Uit De Pop)
"After releasing the piano pop album "What Matters Most" in 2023 Ben Folds speculated that this might be his last pop album. But back in 2024, a year in which he launched a literal Paper Airplanes Request Tour, he put together his first-ever vacation album. In the style of Vince Guaraldi, Randy Newman and The Lawrence Welk Show, the self-produced "Sleigher" offers seven new Christmas compositions (five songs and two piano instrumentals) in addition to three covers. AI for help with lyrics. Along the way, and maybe the best of the bunch, are two lovely, too-brief instrumentals: melancholy opener "Little Drummer Bolero" and the pretty "Waiting For Snow". Taken together, Folds has conjured an around-35-minute mini-masterpiece in "Sleigher" that resists, lightly mocks, and finally embraces the Christmas spirit somewhere between the midway point and cheerful closer "You Don't Have To Be A Santa Claus." (AllMusic; 4 uit 5 sterren)
"Ben Folds en Nederland, het blijft een moeizame relatie. Zelfs een online handtekeningenactie wist de Amerikaanse singer/songwriter niet te bewegen een concert te geven in ons land, waar zijn albums stelselmatig door de pers worden genegeerd. Nee, dan Australië. De bewondering voor het werk van Folds gaat daar zo ver dat er een speciaal project werd bedacht, waarbij lokale componisten gevraagd werd een liedje van hem te arrangeren, waarna het zou worden uitgevoerd door Folds met het West Australian Symphony Orchestra. De DVD "Live In Perth" bewijst dat zijn melodieuze liedjes zich uitstekend lenen voor deze aanpak. Ben Folds heeft er zelf ook lol in. De liedjes worden op droogkomische wijze aan elkaar gepraat en waar hij zich normaliter nog al eens wil overschreeuwen bij concerten zingt hij beheerst en ingetogen. Wellicht een idee voor ons Metropole Orkest?" (MS, Muziekweb)
Eerste solo-album van ex-Ben Folds Five-voorman. 't Pretentieloze, Presidents Of The USA-lollige van vroeg werk is nu compleet weg, humor is er nog steeds in hun pianopop, maar subtieler, Randy Newman-achtig, naast diepere emoties in betere, afwisselende liedjes in een gelaagd geluidsbeeld.
Het is goed hoorbaar dat Ben het publiek op z'n hand krijgt met olijke, maar stiekem wel heel doordachte en van dubbele bodems voorziene liedjes. Niet in de laatste plaats door z'n pianospel, dat een drijvende functie heeft in de liedjes.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
