"Nadat in december 2013 in Abbey Road de opnames plaatsvonden, heeft Kenny Wheeler nog de mix gehoord voor hij op 18 september 2014 op 84-jarige leeftijd overleed. Het is bijna onontkoombaar daaraan te denken als je naar de muziek luistert. Al is zijn speltechniek hier misschien niet meer dezelfde als in zijn jonge jaren, zijn vermogen om te musiceren, en dat is toch waarom het gaat, is daarentegen niet te evenaren. Omringd door bandleden met wie de bugelist al langere tijd bekend was en met wie hij op eerder uitgebracht werk samenspeelde, worden oude en nieuwe composities gespeeld. Vooral het samenspel met saxofonist Stan Sulzmann valt op door de mooie gebalanceerde interactie en de bijna dansante dialogen. Het geeft Songs for Quintet een bijzondere sfeer, van bijna kamermuziek getint tot ingetogen melancholisch zoals we dat van Wheeler zo goed kennen. Bijzonder afscheid van een bijzonder getalenteerd musicus wiens werk tot de hoogtepunten van de hedendaagse jazz behoort." (Frank Huser, Jazzflits)
De Canadese trompettist/bugelist Kenny Wheeler (1930-2014) nam in zijn laatste jaren op voor het Italiaanse CAM-label, maar daarvoor maakte hij al albums voor de voorlopers van CAM: Black Saint en Soul Note. In wisselende bezettingen nam hij uiterst creatieve albums op die vrijwel voortdurend redekuhj toegankelijk, uiterst sfeervol en verrassend melodieus zijn, maar tegelijk altijd spannend waren en een vrije insteek hadden. Hij werkte hierop samen met gekende kanonnen als bassist Dave Holland en Bill Evans-drummer Joe LaBarbera en een rij invloedrijke, absolute grootheden binnen de Europese jazz. Zoals bijvoorbeeld bassist Jean-François Jenny Clark (zeer prominent op het album "Welcome"), pianist John Taylor en bassist Furio Di Castri. De vierde plaat in de box staat eigenlijk op naam van de Italiaanse bassist Paolino Della Porta, de vijfde schijf is van het European Music Orchestro, met Wheeler als belangrijkste solist. Deze box verzamelt 5 CD's, verpakt in miniatuurversies van de oorspronkelijke LP-hoezen.
"De Canadese trompettist en bugelspeler Kenny Wheeler is legendarisch verlegen en bescheiden. Het is daarom niet verbazingwekkend dat zijn muziek voor bigband ingetogen klinkt, zelfs bijna fluisterzacht. Juist daardoor komt de zingbare kwaliteit van de bijna fluwelen melodieën naar voren. De vnl. Britse muzikanten met wie hij zich heeft omringd, brengen de vereiste fijnzinnigheid en creëren, 19 man sterk, een doordringende sound waarin elke nuance hoorbaar blijft. De vocalen van Diana Torto zullen voor sommigen te arty zijn, toch versterken ze het unieke geluid van deze plaat, waarop Wheeler zich andermaal een groots solist en eigenzinnig componist betoont." (Mischa Andriessen, Telegraaf; 4 sterren) "De stukken die de trompettist schreef en arrangeerde voor zijn twintigkoppige big band die uit louter topmuzikanten bestaat, bevatten zoveel fonkelingen, contrasten, kleurschakeringen, spiegelingen en golven van emotie, dat je voortdurend verrast wordt." (Maartje den Breejen; voor complete tekst: klik op link)
"The renowned bassist and his group are captured at the 1986 Zelt-Music Festival in Freiburg, Germany. Holland was by this time a legendary figure thanks to his contributions to Miles Davis' late-sixties fusion period, as well as celebrated excursions into the avant-garde. In this concert, he focused on more straightforward yet still challenging hard bop, leading a band of front rank jazz musicians (trumpeter Kenny Wheeler, saxophonist Steve Coleman, trombonist Robin Eubanks and drummer Marvin "Smitty" Smith) through a program of engaging and angular compositions. The music is distinguished by tight ensemble playing and long, meaty solos that explore new ground rather than recycled cliches. The visual presentation is clean and simple, with unobtrusive camerawork and fluid editing that effectively showcase the group's individual players and collective rapport. There are no extras, just good, solid jazz that sounds as compelling now as it did in 1986. That's really all you need." (Dean Brierly)
Album uit 1984 van deze Canadese, maar in de Britse jazzscene actieve trompettist/bugelist. Verder zijn onder anderen ook de saxofonist Michael Brecker en de pianist John Taylor te horen.
"Upon this release, Wheeler's ECM decut, he became a contemporary jazz figure to be admired. Playing the flugelhorn exclusively, Wheeler's mellifluous tones and wealth of ideas came to full fruition. Picking pianist Keith Jarrett, bassist Dave Holland and drummer Jack DeJohnette was a stroke of genius. They support the elongated and extended notions of Wheeler's in many real and important ways. "Heyoke", a nearly 22 minutes long lilting waltz, is atmospheric and soulful, turning more dramatic near the finish. It's all fueled by the reinvented swing of DeJohnette. Jarrett's pretty pianistics buoy Wheeler's notions in Zen inspired improvisations. "Gnu Suite" is similarly rendered. There's a plus-plus solo from Holland before the group merges into a floating and flowing discourse. Certainly this was an auspicious starting point for a magical performer whose sound and smarts captured the imagination of so many fellow musicians and listeners from this point onward." (Michael G. Nastos, Allmusic)
"Saxophonist and composer Andy Middleton steps out with his fourth album as a leader on this all-original album consisting of compositions written with the fate of the environment in mind. Song titles like "Three Mile Island" and "Atlas Shrugged" hint at Middleton's ecological pessimism, but the music itself only betrays his concerns with a general mood of gentle melancholy and faint foreboding. The mood is not oppressive, though. On the strutting "Ode to Ken Saro Wiwa," which opens the album, Middleton displays both an appealingly straightforward melodic sense, and an admirable facility with complicated harmonic structures; on "Naugahide," he combines jaunty drumming and artful passages of group improvisation to create a sort of new-New-Orleans feel. His use of a sweet, legato melody over a busy and complicated rhythm part on "Les Beaux" is also lots of fun. "Federico" is maybe a bit too vague and rambly in places, but that's the closest thing to a misstep on this very fine album." (Rick Anderson, Allmusic)
Impressionistische moderne jazz met een echt 'Europese' sound. Gitarist Zeppetella (niet vrij van Frisell-invloeden) maakt van z'n akkoordenspel vaak sfeerrijke klankwaaiers, waarover veteraan Kenny Wheeler z'n onweerstaanbare trompet- en bugelmelodielijnen speelt.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
