"We mogen ons blijven verheugen in nieuwe albums die een bijzonder licht werpen op Oude Muziek waarvan velen van ons het bestaan mogelijk niet kennen. In dit geval geestelijke muziek van Saint Ambrose (ca. 340-397) en Orazio Benevolo (1605-1672), geflankeerd door twee gregoriaanse gezangen en meer bekende stukken van Monteverdi en Palestrina. Benevolo's 16-stemmige Missa Si Deus Pro Nobis, met de polyfone rijkdom van de Contrareformatie, maakt daarvan de hoofdmoot uit. Het werk is inventief met de overige programmaonderdelen verbonden. (...) Het resultaat daarvan is een zowel fascinerend als afwisselend programma dat met authentieke' vocale en instrumentale meesterhand wordt uitgevoerd. Dat is overigens niet verwonderlijk, want het Franse ensemble Le Concert Spirituel behoort tot het beste op dit gebied". (Opus Klassiek)
Luister-10, maart 2017: "Boeiende en veelal spetterende muziek waarin Magere Hein onbeschaamd in het knokige gezicht wordt gespuugd. Deze meesterlijke uitvoering door Le Concert spirituel klinkt vitaal, fris en gezaghebbend. En bovenal zeer overtuigend." (Frank Pothoven)\n\n"Het Requiem van Luigi Cherubini (1815) was een favoriet van Beethoven en werd door veel 19de-eeuwers hoger aangeslagen dan dat van Mozart. Nu zijn er weinigen die er nog zo over denken, maar na een paar goede opnamen (onder meer van het Kammerchor Stuttgart) staat het stuk weer op de kaart. De nieuwe opname van Hervé Niquet (een barokspecialist nota bene) en zijn Le Concert Spirituel is misschien wel de beste. Het Requiem, geschreven ter nagedachtenis aan de geguillotineerde Franse koning Lodewijk XVI, klinkt onder Niquet uitgelaten en vurig, maar ook groezelig als de noten daar om vragen. Je hoort de angst in de stemmen tijdens het Rex tremendae, waarna in het Confutatis het vuur pas echt wordt opgestookt. Maar Niquet heeft ook gevoel voor de zachtaardige kant en biedt oprechte troost. Tot in de slotmaten houdt hij de spanning erin." (Merlijn Kerkhof, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"Bijbelse profeten spraken van ‘de dag van de Heer’: een dag van razernij en verwoesting, waarbij de zon verduistert en de maan verandert in bloed. Het christendom nam dergelijke doembeelden over in haar dodenmis (requiem), met name in het Dies Irae. Zo belandde het in de requiems van Mozart, Verdi en Berlioz. Bij hen was de angst voor de apocalyps nog steeds zo groot dat horen en zien je vergaat. Gaandeweg waren er ook componisten die de scherpe kantjes ervan af haalden. Brahms koos alternatieve teksten voor zijn Deutsches Requiem. Ook bij Fauré en Duruflé verdwenen hel en verdoemenis naar de achtergrond, zodat er ruimte kwam voor persoonlijk verdriet en troost. Fauré’s Requiem (1888) werd daarmee een opvallend zachtmoedige dodenmis. Wat moeten we er verder over zeggen? De muziek spreekt eigenlijk voor zichzelf. Een mooie ruimte is voldoende om al die klanken natuurlijk te laten golven. (...)" (muziekweb.nl)
Opname: 2009
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
