"Na eerder al werk van Radiohead en The Beatles tot jazz te hebben verwerkt, stelt Mehldau hier de popliedjes van Elliott Smith (1969-2003) centraal. Het introverte, vaak droeve werk van Smith, met wie Mehldau bevriend was, wordt op sublieme wijze een nieuw leven gegeven. Mehldau heeft niet voor de gemakkelijkste weg gekozen. Orkest en andere gastmuzikanten hielpen hem op dit album, dat behalve een van zijn meest ambitieuze ook een van zijn allerbeste is geworden. De harmonie en melodie uit tien liedjes van Smith zijn steeds intact gelaten, maar krijgen van Mehldau een nieuwe plek. Wie de liedjes kent, voelt regelmatig een schok van herkenning en ontroering. Niet alleen door het steeds weer verrassende pianospel, maar ook als de strijkers invallen, of Daniel Rossen (Grizzly Bear) begint te zingen. De vier eigen stukken van Mehldau zijn vooral extrapolaties van Smiths liedjes, alsof de pianist nog met het werk van zijn overleden vriend in gesprek gaat. Huiveringwekkend mooi." (Volkskrant: 5 uit 5 sterren!)
"Vijf jonge veelbelovende Amerikaanse musici doken in 1994 een New Yorkse studio in om het album "Consenting Adults" op te nemen voor het Nederlandse Criss Cross Jazz. M.T.B. stond voor Brad Mehldau, Mark Turner en Peter Bernstein. Het resultaat lag pas zes jaar later, in 2000, in de winkels. In november 2023 vond er een reünie plaats, met wederom contrabassist Larry Grenadier en dit keer Bill Stewart in plaats van Leon Parker achter de drums. Opvallende element is het stuwende spel van de geniale Stewart. Een hoogtepunt vormt Turners "1946", vernoemd naar het geboortejaar van trompettist Tom Harrell. De tenorsaxofonist krijgt hierin flink de ruimte waarna gitarist Bernstein en pianist Mehldau verrassen met gedreven improvisaties. De laatste duikt vervolgens de diepte in met zijn "Maury’s Grey Wig", een tedere ballad die hij menigmaal uitvoerde maar nooit eerder opnam. Verbijsterend mooi is het solowerk van Bernstein die het omfloerste karakter van de compositie hierin feilloos weet te vatten." (Jazzenzo)
"Ze zijn inmiddels alweer langer bij elkaar dan tijdens hun eerste incarnatie. Saxofonist Joshua Redman vormde in 1994 een band vol young neo-bop lions met pianist Brad Mehldau, bassist Christian McBride en drummer Brian Blade. Een samenstelling die een kort leven beschoren was omdat alle leden individueel snel uitgroeiden tot invloedrijke jazzmuzikanten en bandleiders. Het enige wapenfeit Moodswing (1994) kreeg in 2020 een verrassend vervolg met RoundAgain (2020), een doorwrocht jazzalbum van vier wereldberoemde en gelauwerde muzikanten. De supergroep komt opnieuw bijeen op Long Gone. Even ontspannen als inventief wordt er gemusiceerd in vijf nieuwe stukken die lonken naar de stijlvaste neo-bop van weleer. Nummers die altijd swingen en tegelijk nooit recht-toe-recht-aan worden gespeeld. Het album eindigt met een live-uitvoering van Rejoice dat afkomstig is van Moodswing en werd gespeeld tijdens de tournee naar aanleiding van RoundAgain." (Muziekweb)
"ECM, host to many European-American dialogues, has released a very classy example between Austrian guitarist Wolfgang Muthspiel and the all-star US quartet of Brad Mehldau (p), Ambrose Akinmusire (t), Larry Grenadier (b) and Brian Blade (d). Muthspiel, on electric & acoustic guitars, wrote all the tracks except Mehldaus daintily swinging "Wolfgangs Waltz", and the music mingles echoes of Kenny Wheeler, the classical guitar sound of Ralph Towner and the songlike one of Pat Metheny, plus the quickwittedness of the mid-60s Miles Davis group. The title track is Wheeler-like in its transformations of a poignantly simple motif, and the graceful swerves of Akinmusires phrasing. "Triad Song" has a warm pop-ballad melody and sleek solos from Mehldau and Muthspiel; "Boogaloo" is a prodding laid-back Milesian groove peppered with Blades snare flurries; and the initially dreamy "Den Wheeler Den Kenny" moves in and out of understated swing. Oblique music that grows on you." (John Fordham, Guardian; 4 uit 5 sterren)
Brad Mehldau zocht voor Finding Gabriel zijn inspiratie in de bijbel. Dit atypische album beschrijft de zoektocht van de vereenzaamde mens naar de waarheid en naar een antwoord op levensvragen. Mehldau speelt piano, synthesizers, percussie, Fender Rhodes en zingt. Gastmuzikanten zijn onder andere Ambrose Akinmusire, Sara Caswell, Kurt Elling, Joel Frahm, Mark Guiliana, Gabriel Kahane, en Becca Stevens.
"Pianist Brad Mehldau maakte sinds de jaren 90 vooral naam met een serie trio-opnames onder de veelzeggende titel "The Art Of The Trio". Geen pianist sinds de legendarische Bill Evans is in staat geweest dit genre zo vooruit te stuwen als Mehldau. De enige wijziging in de samenstelling vond 10 jaar geleden plaats, toen drummer Jorge Rossy werd vervangen door Jeff Ballard, wat de muziek van het trio fysieker en energieker maakte. Naast Ballard treffen we op dit nieuwe album nog altijd oudgediende Larry Grenadier op de bas aan. Zoals we inmiddels van hem gewend zijn covert Brad hier niet alleen klassieke jazznummers, ditmaal onder meer Cole Porter en Charlie Parker, maar ook enkele non-jazz stukken, waaronder maar liefst twee nummers van Paul McCartney: het Beatles-liedje "And I Love Her" en het recentere "My Valentine". Qua sfeer dekt de titel van het album de lading perfect: een mengeling van blues en ballads - en het klinkt weer als een klok." (Jos van den Berg, Platomania)
"Voorjaar 2012 verscheen "Ode", het langverwachte album van het Brad Mehldau Trio dat na 2005, het jaar dat drummer Jeff Ballard Jorge Rossy verving, niets vers had uitgebracht. Op "Ode" eerde de pianist in nieuwe composities allerlei zaken die hij bewondert. Muzikaal verrassend was de pakkende, toegankelijke pianotriomuziek niet, maar waar de stijlverrassing uitblijft, is er altijd de verwondering over zijn bijna onaardse vereniging van een verbluffende techniek en intense melancholie. "Ode" had met "Where Do You Start" net zo goed als dubbel-CD kunnen worden uitgebracht, met enig verschil dat Mehldau zich op dit vervolg richt op het naar zijn hand zetten van bestaande composities. Daarin is hij ongelooflijk vaardig. Naast mooie bewerkingen van Surfjan Stevens, Sonny Rollins en Elvis Costello, schiet vooral "Hey Joe" eruit. De prettig luie timing en valse akkoorden doen recht aan de rockstandard. Zelfs als zijn gummivingers zich even later in een samba woelen." (Tim Sprangers, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
