"Bucky Pizzarelli leads a strong quintet through this intimate live set at Makor, a Manhattan night spot. The seven-string guitarist is always game for anything, and with a superb group -- including nearly everyone's first-call bassist, Michael Moore, clarinetist Allan Vaché, vibraphonist Peter Appleyard (who previously worked with Benny Goodman, as did Michael Moore and the leader), and drummer Bernard "Pretty" Purdie -- the veteran leads his group through seven favorites from the swing era. The set sounds very relaxed and informal, as if the musicians were playing for their own fun and had no idea tapes were rolling. A snappy take of "Perdido" and an extended workout of "Limehouse Blues" are but two of the memorable tracks recorded that evening. Suffice to say that if you own more than a couple of CDs featuring Bucky Pizzarelli, then you should pick up this very rewarding release." (Allmusic)
"Gitarist en componist Franky Douglas is een veelgevraagde sideman in bands die jazz vermengen met Afrikaanse en Caribische invloeden. In 1994 ontvangt hij de VPRO/Boy Edgar Prijs. Franky Douglas' concept voor Sunchild ontstaat in 1976 en gaat in 1977 in première in de Melkweg tijdens het Amsterdam Roots Festival. Het uitgangspunt is complexe, Afrikaans en Caribisch getinte grooves, gebracht met de improvisatie-elementen waarmee de Nederlandse jazzscene internationaal bekend is geworden: instant compositie met optimale kansen voor de solisten om de arrangementen een eigen kleur en karakter mee te geven, binnen duidelijke afspraken. Sunchild treedt voor het eerst op tijdens het North Sea Jazz Festival. De opnamen die Jan Schuurman met zijn Van Mobile Studio maakt, verschijnen op de live-CD The Visions Project. Hiermee is de eerste release (dit album) van Sunchild een feit." (Muziekencyclopedie)
"Reedman Michael Moore is well known for his propensity as a composer, soloist, and improviser. He is featured as a composer here, and also as a bandleader. The 17 pieces that make up Tunes for Horn Guys were written with this particular ensemble in mind. The music here pays tribute to three very different elements of Moore's musical personality: the ghosts of composers who influenced him, the landscape and mythology of America, and the pervasive and persuasive place of Euro-style improvisation on modern music. These small works rely on the shimmering timbres of brass and reeds as harmonic extensions of one another in forming a color palette that cannot be identified as having one particular shade or shape. Moore shines as both a composer of haunting clarity and as a bandleader of unshakable faith and vision that there is still possibility in harmonically succinct and restrained music, even in the presence of visionary improvisation. Truly wonderful." (Allmusic)
"Met bassist Mark Helias en pianist Fred Hersch beweegt Moore zich in het voetspoor van het roemruchte trio uit het begin van de jaren zestig van Jimmy Giuffre, Paul Bley en Steve Swallow. Wat beide groepen gemeen hebben, is een lyrische, verstilde, bijna kamermuziekachtige aanpak en de nostalgische, weemoedige pastelklanken, die zo goed passen bij deze ietwat mistroostige periode van het jaar. Van kopiëren is echter geen sprake. Daarvoor is Moore's muziek niet alleen te eigenzinnig, ook de algehele aanpak is te verschillend. Eerder zou je de muziek die Moore met Helias en Hersch brengt, kunnen zien als een hommage aan die van Giuffre's trio. Een bijzondere hommage ook, want door hun muziek krijg je zin om de pas een paar jaar geleden op ECM verschenen dubbel-cd '1961' van Giuffre/Bley/Swallow te beluisteren." (Trouw)
"Moore's compositions with their long, lush lines and extended harmonics and colors are perfect for Crispell. She's not a foil here, but a partner. Her gift for technical acumen is put to great use in Moore's exacting melodic mode of composing. Gerry Hemingway, too, away from the pulsating gyrations of the Braxton Quartet, swings like mad and offers Crispell more room for her expansive chord voicings by shimmying up the rhythm leg of the band." (Bron: Allmusic)
Muziek die oorspronkelijk geschreven is door Douglas voor een optreden op een festival hoog in de Italiaanse Dolomieten. De organisatoren hadden 'm opnamen van plaatselijke volksmuziek gestuurd en thema's daaruit keren als basis terug in deze overigens vrije stukken met veel ruimte voor improvisatie, die qua aanpak soms naar muziek uit de Amsterdamse impro-scene. Niet zo gek, met de belangrijke rol die Amsterdamse Amerikaan Michael Moore (sax, klarinetten) in het hier spelende kwintet heeft.
Nederlandse impro met Moore (clarinet, altsax, 16 oktober 2000 op JPD's jazzdag), Tristan Holsinger (cello) en Cor Fuhler (piano, Hammond en een zelfbouw-snaarinstrument). Een speler zet in met een geimproviseerde melodie, de rest volt.
De Amsterdammer (as, cl) werkt op deze opnamen uit 1988 met 4 musici uit z'n oude 'thuis': Herb Roberson (t), Fred Hersch (p), Mark Helias (b) en Gerry Hemingway (d). Speelse stukken vol verwijzinkjes naar 't rijke Amerikaanse jazzverleden.
Uit 2001. Moore (as,cl), Bennink (d) (ooit samen in Clusone Trio), Alex Maguire (GB, p) en Mark Helias (VS, b). "Kan op vele manieren spelen; licht, zwaar, makkelijk en moeilijk. Gespierde energie tegenover lyrische schoonheid." (Downbeat)
Album met opnamen uit 1989 en 1992, met Moore (as, cl), Alex Maguire (p), Ernst Reijseger (cello) en Michael Vatcher (d): vier bevlogen musici met een voortdurende drive tot avontuurlijk spel, zonder de bocht uit te vliegen.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
