"Op zijn negende album "After Hours" brengt trompettist Teus Nobel (41) een ode aan Chet Baker. Nobel liet zich vooral inspireren door het album "Someday My Prince Will Come", waarmee op het conservatorium zijn liefde voor Baker werd aangewakkerd. Nobel hoopt dat hij met zijn album een ander beeld van Baker schetst dan je veelal in de media ziet. ‘Altijd weer die onbetrouwbare junk die op het laatst nauwelijks meer kon spelen. Ik hou vooral van de late Chet, omdat die steeds dichter bij de essentie kwam van wat hij wilde vertellen. Mensen die zijn muziek zo treurig vinden, missen die essentie. Wat Chet met zijn muziek wilde zeggen, en als geen ander liet horen, is dat in alle ellende schoonheid te vinden is, als je er maar je ogen voor opent.’" (Volkskrant)
""Er zijn maar weinig jazzmuzikanten met zo'n divers klinkende discografie als altsaxofonist Benjamin Herman. Voor deze fraaie plaat zocht Herman de samenwerking met zangeres Anna Serierse en liet hij zich inspireren door onder meer de duistere films van David Lynch. Raak getroffen is de sinistere versie van "In Heaven" uit Eraserhead. Angelo Badalamenti's soundtrack voor Twin Peaks is nooit ver weg in "Audrey's Trance", een van de eigen stukken van Hermans kwartet, met een glansrol voor toetsenist Alexander van Popta. En als Rahsaan Roland Kirks "I Talk With the Spirits" nog niet voor een film is gebruikt, solliciteert Hermans nieuwe versie ernaar. Zijn altsatoon heeft hier regelmatig de diepte van een tenorist als Ben Webster en kleurt prachtig bij de stem van Serierse. Wonderschoon album vol originele vondsten en arrangementen. Misschien het allermooist is de versie van Chics "At Last I Am Free", dat de cover van Robert Wyatt in ontroering naar de kroon steekt." (Gijsbert Kamer, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)|"
"De Rotterdamse Kim Hoorweg zingt hier songs die regisseur Woody Allen gebruikte in zijn films. Geen rare keus, want Woody Allen is een fanatiek (oude stijl-)jazzliefhebber (en klarinettist). Hoorweg heeft dus voor dit album opnieuw gekozen voor het meer klassieke jazzwerk, i.p.v. eigentijdse soul en andere pop. De zanglessen van collega Fay Claassen hebben haar goed gedaan, want ze zet haar keuze sterk neer. Samen met een kleine begeleiding, die toch compleet is. De kern wordt gevormd door het heerlijk spelende gitaartrio van Robin Nolan, dat uitgaat van de Django Reinhardt-traditie maar ook hedendaagse invloeden toelaat. Als gasten zijn Benjamin Herman - die bluesy speelt - en basklarinettist Sjoerd Dijkhuizen verwelkomd. Hoorweg zwerft door standards van onder meer Duke Ellington en Fats Waller, en Europese songs als Granada en Les yeux noirs. Haar I aint got nothing but the blues heeft een mooie troosteloze alt van Benjamin Herman, maar mist het korreltje in de stem. Dat mag wat mij betreft nog jaren zo blijven. Zon korreltje geeft misschien wel meer doorleefd gevoel, maar het is ook een terugval in stembereik." (Hessel Fluitman, Jazzflits)
"Saxofonist Benjamin Herman ziet met "Swing De Paris" een lang gekoesterde wens in vervulling gaan: spelen met gypsy jazz-gitarist Robin Nolan. Volledig in de sfeer van Django Reinhardts Hot Club De France uit de jaren veertig, nam Herman met Nolans trio zes stukken op, bedoeld voor een mooie tien inch vinyl EP. Er wordt prachtig gespeeld. Hermans diepe melancholieke toon klinkt fraai in samenspel met de twee gitaristen en bassist. Sfeerverhogend werkt ook de stem van Wouter Hamel in "Legendary", terwijl Sidney Bechets "Petite Fleur" een tijdloze uitvoering krijgt. Afwisseling genoeg." Aldus Gijsbert Kamer in De Volkskrant over de oorspronkelijke 6-track-release in 2015. In april 2016 ging hetzelfde combo opnieuw de studio in voor nóg eens zes tracks in dezelfde stijl. Opnieuw werd Wouter Hamel uitgenodigd, die weer een eigen nummer ("Farewell") meenam en opnieuw werd er een jazz classic opgenomen, ditmaal "August Moon" van Benny Carter. Het geheel is nu dus 12 tracks en dik drie kwartier lang.
"Saxofonist Benjamin Herman brengt op zijn nieuwe album "Nostalgia Blitz" een ode aan zijn vroegste helden uit de punk- en New Yorkse no-wavescene van rond 1980. Het is een vrolijk makend geheel geworden, met atonaal getoeter, dissonante gitaren en in het titelstuk een door producer Simon Akkermans toegevoegde reggaedublaag, zoals dat in die tijd vaker gebeurde. Onder de gastmuzikanten heerlijk dwarse bijdragen van de Japanse trompettist Shinpei Ruike en de Britse punkdichter John Cooper Clarke, die een mooie ode brengt aan ‘the late great Rotterdam poet Jules Deelder’, die zelf verderop ook nog even is te horen. Het muzikaal chaotische, anarchistische jarentachtigsfeertje zoals dat door Hermans New Yorkse saxhelden James Chance en John Lurie destijds gestalte kreeg, hoor je goed terug. De veelal korte nummers zijn schetsmatig en vaak vooral uitbarstingen van energie." (Volkskrant; 3 uit 5 sterren)
Het Maarten van der Grinten - Ben(jamin) Herman Quartet werd opgericht in 1989 en behoorde tot de top van de Nederlandse jazz. Naast gitarist van der Grinten en altsaxofonist Herman bestond de band uit Jos Machtel (bas, tuba) en Henk Zomer (drums). Deze CD bevat live-opnamen van optredens in het Betty Asfalt Complex, februari 1992.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
