Fraaie studio-sessie (zo te horen met publiek) met een heerlijke ongedwongen sfeer, voor een radiostation, uit 1972. Zowel Raitt en George (met Little Feat) hadden net twee platen uit. Hoewel deze twee uiteindelijk zouden uitgroeien tot bekende iconen was het John Hammond, die met al zo'n dikke tien albums op z'n naam de gelouterde van het stel was. Het eerste blok bestaat uit door Raitt gezongen songs (o.a. "Love Has No Pride" en Chris Smithers "Love Me Like A Man"), die daarin bijgestaan wordt door eerst alleen haar vaste bassist Freebo en later ook George (gitaar) en Hammond (mondharmonica). We horen hier een geminimaliseerde vorm van die unieke blend van singer/songwriter, rhythm & blues en blues met een laidback feel waar Raitt en George zo bekend mee werden. In een versie van Little Feats "A Apolitical Blues" wordt dat voortgezet. Het tweede blok, door John Hammond (o.a. "The Sky Is Crying") is meer gericht op pure blues. Eerst speelt hij in z'n eentje, uiteindelijk voegen Raitt en George zich bij hem.
Het schilderen van lichtinval, schaduw en waterspiegelingen met acrylverf.
"Meest geslaagde plaat in z'n carrière. Zwenkt moeiteloos tussen bluesstijlen, afwisselend met lekker rauw combo dan weer hoog zwevend in al z'n lenige elegantie en voortdurend overtuigend zonder weerga" (HvdH, Oor) Met Charly Musselwhite.
Compilatie van opnamen met electrische gitaar voor 't Vanguard-label uit de jaren zestig (daarvoor speelde hij eigenlijk alleen akoestisch). met o.a. leden van the Band, Charlie Musselwhite, Duane Allman, Spooner Oldham.
Opgenomen in zelfde studio (Milbrook) als de gelijk verschenen Golden Earring-CD; ook hier Frank Carillo in glansbegeleidingsrol naast oa Augie Meyers (Dough Sahm) en David Hidalgo (Los Lobos). Met diepbruine stem zingt hij oa Waits & Stones.
Na een periode waarin hij wat rock-georienteerder, meer geproduceerde albums had gemaakt keerde hij in 1976 met dit album terug naar de basis met een collectie solo uitgevoerde countrybluesklassiekers. In deze live-opname komt z'n passievolle zang goed tot recht. Hij begeleid zichzelf op akoestische gitaar in een stijl die sterk doet denken aan die van Robert Johnson. Z'n incidentele mondharmonicaspel gaat door merg en been.
Opmerkelijk project, waarop John songs van Tom Waits vertolkt, geproduceerd door Waits zelf! In handen van Hammond krijgt het werk een meer smooth-bluesy karakter, hoewel de begeleiding de nodige typische Waits-trekjes heeft.
Uit 1993. Productie van J.J. Cale! Met oude rot Charles Brown op piano op enkele tracks.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
