"Op straat wordt de contrabas van Ernst Glerum door voorbijgangers vaak een grote viool genoemd. Dat was het uitgangspunt voor het maken van deze CD. Al strijkend zet Glerum de themas neer van een vijftal jazzklassiekers, waarvan Thelonious Monks "Evidence" (1948) de jongste is. Samen met de Amerikaanse pianist Uri Caine is het er Glerum niet om te doen wervelende nieuwe interpretaties van de composities te geven of zich te buiten te gaan aan krankzinnige solos, maar zich te storten op de schoonheid van de klank. En met zijn majestueuze toon slaagt Glerum daar met vlag en wimpel in. Geen lege virtuositeit, maar simpele ontroering. Het getuigt van de rijpheid van een musicus als hij daarin slaagt zonder goedkope middelen, maar door van binnen uit zijn ziel zijn verhaal te doen. Wie luistert naar "I Surrender, Dear" begrijpt hoe gevoelig deze topinstrumentalist in elkaar zit. Caine is vooral dienend aanwezig, want Glerum zelf is de held van deze subliem opgenomen korte CD." (Herman te Loo, Jazzflits.nl)
"An audacious flurry of activity by Uri Caine has lifted the New York-based pianist to the upper echelons of his trade - and this brilliant solo jazz piano album is testament to both his exemplary compositions and virtuoso playing. It's broadly high-tempo post-bop, but as with most Uri Caine projects, his range of potential reference points seem limitless. Echoes of a classical heritage can be heard in the precision and complexity of his approach. These are all Caine tunes, save a lovely, twinkling rendering of Lennon and McCartney's "Blackbird" and James Von Heusen's "All the Way", revealing a singular talent often submerged in his genre pieces. Here Caine ties his understanding of describing the arc of a piece of music to a gutsy, fearsome jazz technique. Fans of contemporary jazz piano can't fail to be won over by Caine's sheer ebullience. Here, with any possible accusations of NYC PoMo winking neatly sidestepped by the format, Caine stands up to be counted and is not found wanting." (BBC)
"Whether playing fast ("Loose Trade," "Digature of the Line," "Stain," "Fireball," "Bones Don't Cry"), medium ("Sweet Potato"), or slow ("Blue Wail"), Caine and company imbue every tune with an extraordinary blues feeling and a fat swing groove. But this is not just another straight-ahead piano trio outing. Caine gives the form a shot in the arm with these sophisticated compositions, all of which contain a bevy of surprises. Blue Wail is on the whole an aggressive, burning album, although Caine mellows a bit with "The Face of Space," an ingenious hall of metric mirrors, and "Poem for Shulamit," a rubato piece that evokes a magnificent stillness. Fats Waller's "Honeysuckle Rose," the one non-original of the set, appears as both the first and the last track, with Caine taking the tune apart in a solo setting. It's an inspired move: Why not frame a batch of modernist creations with a statement drawn from jazz piano's earliest days?" (David R. Adler, Allmusic).
De Amerikaanse pianist en componist Uri Caine (1956) staat bekend om zijn eigenzinnige en inventieve interpretaties van klassieke werken. Zijn aan Gustav Mahler gewijde jazzalbum uit 1997 ontving een prijs van de German Mahler Society, waarbij overigens sommige juryleden woedend waren over Caines uitvoeringen en arrangementen. "Mahler's encyclopedic knowledge of the music of his time (including the classical repertoire as well as folk music and other "low" forms), his sense of ambiguity and irony, and his dark sense of humor provide fertile soil for Caine's postmodernist sensibility. Caine uses various combinations of just 14 musicians -- including long-time collaborators trumpeter Dave Douglas, clarinettist Don Byron, trombonist Josh Roseman, bassist Michael Formanek, and drummer Joey Baron, as well as DJ Olive and guest singers Arto Lindsay and Jewish cantor Aaron Bensoussan -- for this suite, which began life as the soundtrack to a silent-film biography of Mahler". (weeklywire.com).
Opname: 2008
Bij ons kwam de altsaxofonist van fusionband Lost Tribe pas solo in beeld met twee sterke platen voor ACT in het begin van de 21ste eeuw, "South" en "Balance", maar dat waren niet z'n eerste albums als bandleider (zoals hier te lande even werd gedacht). Dit album, waarop hij een octet leidt, stamt al uit 1995. Ook hier zijn Uri Caine (p) en Scott Colley (b) van de partij, naast minder ronkende namen als Donny McCaslin (ts), Ben Monder (g) en Jeffrey Hirshfield (d). Het gebodene is aangenaam afwisselend; stuwende moderne postbop met veel vrije speelruimte. De mogelijkheden van het octet worden heel gevarieerd ingezet: niet met z'n alleen een CD lang knallen, maar stukken waarin men klinkt als een vrije mini-bigband worden afgewisseld met composities waarin meer intimiteit wordt gezocht.
Met z'n Bedrock-band houdt de Amerikaanse pianist 't een stuk luchtiger dan bijv. met z'n trio, of als hij klassiek werk interpreteert. De heren hebben vast een flinke stapel blaxploitation movies uit de seventies gekeken: veel van deze funky deunen zouden het uitstekend doen in 'n Shaft-film. De arrangementen zijn wel heerlijk speels: de analoge keyboard-spielerij van Caine zelf, de electronica van Luke Vibert en Dj Olive, maar ook de akoestische bijdragen van o.a. Ralph Alessi (t) en Bootsie Barnes (sax).
De eigenzinnige pianist pakte al klassieke werken bij de horens, nu stort hij zich op Braziliaanse latin. Z'n dartele pianospel wordt ondersteund door brede arrangementen met o.a. allerlei vormen van percussie. Leuk zijn de omgevingsgeluiden.
Een pianotrio-CD, maar geen traditionele: Caine bespeelt vnl. Fender Rhodes en begeeft zich op paden der fusion, funk en hippe stijlen als lounge en drum 'n' bass. De drummer speelt daarbij knappe ritmes, DJ Logic zorgt voor aanvullende beats.
"Debuut voor ACT van saxofonist Binney. Afwisselende, mooie composities - en wat een power en techniek heeft-ie (van fluisteren tot snijbranden)! Veelzijdig en -lagig samenspel met sublieme begeleiders Uri Caine, Chris Potter, Jim Black e.a." (Jazz Nu)
Door vanalles beinvloede 'modern creative' jazz van Binney (ts, as) met Wayne Krantz (g), Uri Caine (p, synth) over een stuwende, hypnotiserende polyritmische basis van Tim Lefebvre (b) en Jim Black (d). Denk daarbij aan AKA Moon, Steve Coleman, SFeQ.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
