"Zanger/violist Andrew Bird en Madison Cunningham wagen zich op "Cunningham Bird" aan hun eigen interpretatie van de plaat "Buckingham Nicks" (1973). De eigentijdse uitvoering van opener "Crying In The Night" zet wat dat betreft meteen de toon. Birds viool krijgt een grote rol en neigt nogal eens naar de donkerte, al geeft die Stephanie soms een licht en dan weer een melancholisch randje. "Don’t Let Me Down Again" heeft eenzelfde energie als het oorspronkelijke liedje, door het stuwende spel van de ritmesectie. Dat is ook zo in "Lola My Love", met een subtiele gitaar en de hoge ooh’s in het refrein. Het ontroerende "Long Distance Winner" kent mooie samenzang en Bird brengt het nummer met zijn viool naar een hoogtepunt om het vervolgens zachtjes te laten landen. De versie van "Frozen Love" is even ingetogen als spannend. Bird en Cunningham blijven dicht bij zichzelf, zonder zelfs maar te neigen naar een imitatie, en juist dat maakt van "Cunningham Bird" een zeer geslaagde exercitie." (OOR)
"Het leuke aan de Amerikaan Andrew Bird is dat je nooit weet wat hij nu weer gaat doen: tegen de avant-garde aanschurken, kamerpop à la Sufjan Stevens maken of in een houten schuur folkliedjes zingen - het kan allemaal. De laatste jaren hield hij het veelal klein en folky en alleen daarom is "Are You Serious" zo'n verrassend album. Zo zelfverzekerd en swingend als in de opener "Capsized" stak Andrew Bird niet eerder van wal. In "Truth Lies Low" laat hij zijn viool dansen terwijl hij zingt met ongekende brille en dan is er nog "Left Handed Kisses", waarin het warempel haast lijkt alsof Fiona Apple een duet zingt met Ryan Adams in plaats van met Andrew Bird. 'I'm feeling sooo much better', horen we hem zingen. Zo lichtvoetig was een Bird-album niet eerder. Het bevalt prima." (Menno Pot, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
Het vervolg schrijven op de plaat die als titel My Finest Work Yet (2019) draagt, is een klus waar menigeen flink tegenop zal kijken. Toch is Andrew Bird daar aardig in geslaagd. In Birds oeuvre zijn verschillende genres te onderscheiden; folk en americana zijn veelvuldig aanwezig, maar hij was ook onderdeel van de swing revival-beweging. Ook als indierocker heeft hij zijn sporen verdiend. Inside problems is vooral te plaatsen tussen zijn indie-georiënteerde platen als The Mysterious Production Of Eggs (2005) en Armchair Apocrypha (2007). De nummers zijn wederom opgebouwd uit de hem typerende bestandsdelen: zang getokkelde gitaar en viool, hier en daar aangevuld met een prachtig staaltje kunstfluiten. Toch weet Bird wederom te overtuigen met zijn sterke composities en teksten die zich focussen op de menselijke psyche. The Night Before Your Birthday lijkt qua stijl duidelijk een eerbetoon aan Lou Reed, maar verder is Inside Problems een klassieke Andrew Bird-plaat. (Muziekweb)|
"Muziek die nieuwe werelden voor je opent: erdoor geïnspireerd dwalen je gedachten alle kanten op. Bird is een man van geluidjes. Hier een prachtig gearrangeerd strijkje, daar een oude funkgroove, verderop een vreemd oosters rondgaand melodietje. Alles zeer elegant en met gevoel voor de juiste verhoudingen vastgelegd. Wat hem zeldzaam maakt is dat dezelfde vederlichte elegantie in de teksten terugkeert." (Ariejan Korteweg, Volkskrant) En laten we de warme, gevoelvolle zang vooral ook vermelden!
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
