Gordon Giltrap is van oorsprong een gitarist uit de Britse folk-beweging, een zeer kundig finger picker, van het niveau Bert Jansch en John Redbourne (van Pentangle). In de loop van de jaren '70 maakte hij echter een reeks platen die vooral onder de noemer 'symfonische rock' zijn te plaatsen: Giltrap speelde er naast akoestisch ook regelmatig elektrisch op en hij omringde zich met een rockband inclusief toetsenisten. Zo was hij een van de eersten (naast o.a. Jack Bruce en Duncan Browne) die de kwaliteiten van de nu gevestigde superdrummer Simon Phillips onderkende. Die is op deze opname in 1979 opgevolgd door Ian Mosley. Die kwam vers uit de Nederlandse groep Trace en zou na Giltrap Steve Hackett gaan begeleiden alvorens toe te treden tot Marillion. Toetsenisten van dienst zijn Rod Edwards, Eddy Spence en Shirlie Roden (de laatste verzorgde ook percussie en af en toe vocalen). Bassist is John Gustafson (Roxy Music, Ian Gillan). Ze krijgen ruimte om te schitteren in stukken van albums als "Fear Of The Dark".
Deze opvolger van "The Peacock Party" wordt toegeschreven aan 'The Gordon Giltrap Band', wat al een hint geeft dat hij anders tot stand is gekomen dan de voorgaande albums. In die band vinden we in plaats van John G. Perry nu Chas Cronk, de voormalige bassist van folkrockband The Strawbs (en toevalligerwijs de peetvader van Oliver Wakeman, met wie Giltrap zo'n 30 jaar later een duo zou vormen) en Clive Bunker. Laatstnoemde drumde al eerder bij Giltrap en werd vooral bekend door zijn jaren bij Jethro Tull, rond 1970. Het materiaal is meer al spelend ontstaan en minder componerend achter het bureau. Gevolg is een losser klinkende plaat, met minder de nadruk op lange lijnen of terugkerende thema's. Het dringt zich daardoor minder aan je op dan bijv. "Visionary". De thema's zijn wat meer poppy minder 'prog'. Wel speelt Giltrap hier vaker elektrische gitaar dan gebruikelijk. Het was het laatste album in een reeks: na deze zou het tot 1987 duren eer er weer een studio-album van de gitarist verscheen.
Al sinds de late jaren '60 was Gordon Giltrap bekend als virtuoos tokkelende ('finger picking') gitarist in de Britse folk scene. Vanaf halverwege de jaren zeventig maakte hij een drietal albums, die aanvoelen als trilogie en die met een bandbezetting een warm en vol symfonisch rockgeluid laten horen. Naast producer/toetsenist Rod Edwards en ex-Caravan-bassist John G. Perry was het spel van de nog jonge Simon Phillips zeker medebepalend voor de sound van Giltraps groep. Op "The Peacock Party" is Phillips vervangen door Ian Mosley, die daarvoor in het Nederlandse Trace (met Rick van der Linden) had gespeeld en iets later tot Marillion zou toetreden. Edwards toetsengeluid is minder prominent, ten faveure van enerzijds een terugkeer naar een folkier geluid en anderzijds, met dank aan strijkers en blazers, juist een klassiekere aanpak. Maar zeker omdat Giltrap hier en daar ook een elektrische gitaar omgespt, valt dit album nog bij de symfonische rockperiode van Giltrap te scharen.
Gordon Giltrap is een gereputeerd gitarist, die zich heeft toegelegd op een een fingerpick-techniek die verwijst naar de Britse folkboom van de jaren zestig en zeventig: denk aan gitaristen als John Renbourne en Bert Jansch (Pentangle). Ondanks het feit dat hij sinds eind jaren zestig vele platen uitbracht en zelfs twee hitjes heeft gehad in de UK met gitaarinstrumentals, heeft hij zich het spel zelf aangeleerd en geen klassieke achtergrond. Raymond Burley heeft dat nu juist wél, kwam met Giltrap in contact en raakte gefascineerd door diens werk. Voor dit in een Britse kerk opgenomen album zijn duo-arrangementen gemaakt voor twee akoestische gitaren (die van Giltrap en Burley dus), van werken die Giltrap eerder alleen of met begeleidingsband (in de jaren zeventig maakte hij enkele platen in symfonische rockstijl) uitbracht. Het resultaat zal de aandachtige luisteraar en sowieso iedere liefhebber van akoestische gitaarmuziek fascineren.
Derde album van de Britse folky singer/songwriter/gitarist. De plaat laat een mengsel horen van groots gearrangeerde luisterliedjes (met band- en/of strijkersensemblebegeleiding) en songs waarop zijn akoestische gitaar het focuspunt is (soms solo, soms opnieuw met strijkersbegeleiding). In die laatste stukken is hij misschien wel op z'n best. Zijn speltechniek is namelijk van hoog niveau en beïnvloed door de groten der Britse folkgitaar: Davy Graham en Bert Jansch (wiens speltechnieken ook gekopieerd zijn door bijv. Jimmy Page). Nu is techniek natuurlijk slechts een middel en Giltrap weet er betoverende effecten mee te bereiken. De gezongen songs klinken 40 jaar later eerder gedateerd dan die instrumentale. Overigens hadden zijn teksten in die periode vaak christelijke onderwerpen.
Tip in iO Pages 116: "Zestiger Gordon Giltrap is vooral bekend om zijn akoestisch gitaarspel, maar hij speelt ook uitstekend elektrisch. Olivers vader, Rick Wakeman, werkte ook al eens samen met Giltrap. Dat muziek generaties overbrugt, blijkt wel uit "Ravens & Lullabies". De 13 composities zijn deels van Giltrap, deels van Wakeman, waarin ontegenzeggelijk de klassiek getinte stijl van zijn vader doorklinkt; daarnaast een viertal gezamenlijke composities. Prachtig gepolijste muziek en smaakvol gearrangeerd. Als je verder bedenkt dat zanger Paul Manzi (Arena) de vocale nummers, die ruim de helft van het album innemen, prachtig en ingehouden zingt en Benoit David (Mystery, ex-Yes) ook nog te gast is op een nummer, dan kan het album eigenlijk niet meer stuk. Kwaliteitsmuziek, met ook nog kleine bijdragen van drummer Johanne James (Threshold). De bonus-CD bevat 3 extra studio-tracks en 5 live-nummers. Een heerlijke mengeling van rock, pop en symfo; kostelijke samenwerking." (Menno von Brucken Fock)
Dit in 1986 opgenomen en in 1987 verschenen album is het eerste échte solo-album van Giltrap. De Brit maakt al sinds eind jaren '60 albums, maar hier doet hij alles alleen. Het is een instrumentaal album, waarop zijn spel op akoestische gitaar centraal staat. Het resultaat is smullen voor fans van John Fahey, Leo Kottke, Michael Hedges, Davy Graham en het instrumentale werk van Pendragon-gitaristen Bert Jansch en John Renbourne. In pakkende instrumentals weet hij fascinerende teksturen aan te leggen, waarbij wel gezegd moet worden dat hij ook overdubs heeft opgenomen. Hij heeft zelfs met een speciaal midi-effect (iets wat in 1986 nog heel nieuw was) een etherisch strijkersgeluid toegevoegd aan het titelnummer. Let wel: dit is niet alleen een album voor (akoestische) gitaarfreaks: de compositie en de gecreëerde sfeer staan centraal. Het gaat er niet op dat je denkt 'wat knap', maar betoverend is zijn spel wel. De bonus tracks zijn in 1985 opgenomen met z'n band inclusief zangeres en vallen nogal uit de toon.
Werk uit 1979-1999 van begaafd Brits gitarist, die zowel op elektrische als akoestische gitaren bijzonder virtuoos en fraai speelt. Op de oudere hier opgenomen nummers werkt hij met bands, met klinkende namen uit de Britse prog- en folkrockwereld, o.a. drummers Ian Mosley en Clive Bunker en toetsenist Rod Edwards. Z'n stijl doet dan denken aan Mike Oldfield, Steve Hackett, Ant Phillips en mid-seventies Camel. Later speelt hij vaker solo en vooral akoestisch, in Bert Jansch-achtige fingerpicking-stijl.
"A DualDisc offering, this music was recorded in March 2005, and serves up a truly breathtaking performance. On the audio side, the evening's performance of "The Eye of the Wind Rhapsody" (written to commemorate the 400th anniversary of Sir Francis Drake's circumnavigation of the world) captures Giltrap alongside the Sheffield Philharmonic Orchestra; on the DVD side, the remainder of the concert's highlights -- 16 pieces altogether -- sees Giltrap additionally joined by a string of special guests. It is a genuinely stirring combination, alternately rousing and relaxing, portentous and playful, as Giltrap fires through a well-rounded selection of career highlights. The opening "Appalachian Dreaming" sets the scene, of course, while Rick Wakeman shines across two of the closing numbers, "East Approaching" and, of course, the inevitable but never less than triumphant "Heartsong." Giltrap has described this concert as one of the most significant events of his entire life." (Dave Thompson, 4 uit 5 sterren)
De Britse gitarist toont zijn befaamde kwaliteiten op de akoestische gitaar in instrumentale solo-covers van 16 van zijn favoriete songs van artiesten die hem beïnvloed hebben. Dat trekt hij breed: van J.S. Bach tot hedendaagse gitaristen als John Renbourn (Pentangle), Pete Townshend (The Who) en Eric Clapton. Ook zigeunerjazz-icoon Django Reinhardt wordt geëerd middels een interpretatie van een werk van zijn hand. Eén en ander heeft hij gelardeerd met enkele eigen instrumentals in bijpassende stijl. Hier en daar is trouwens eventjes een gastmuzikant te horen, waaronder Rick Wakeman. Het album is echter grotendeels solo gespeeld. Een must voor liefhebbers van akoestisch 'finger picking' gitaarspel. Bovendien is het een lekker rustig, ontspannen en laid-back muzikaal kleinood.
Samenwerking van de neo-folkgitarist en de van o.a. Yes bekende toetsenist. Beiden zijn bekend van zowel sfeertekeningen als virtuoos spel en vullen elkaar hier prachtig aan. De ene helft is gecomponeerd door Wakeman en de andere door Giltrap (dit staat trouwens wel precies verkeerd om in het boekje vermeld). "Beiden uiten hun liefde voor kunst: Giltrap beschrijft in zijn composities schilderijen (brush), Wakeman beeldhouwwerken (stone). Wakemans composities zijn vrij romantisch van aard waarin zowel hij als Giltrap af en toe ook lekker kan soleren. Zo zitten bijvoorbeeld die typische virtuoze Wakeman-loopjes in "Spring" en "Maddie Goes West". Vijf van de zeven stukken van Gilotrap komen oorspronkelijk uit de "Brotherhood Suite" uit 1987. Hier horen we geen piano meer, maar akoestische gitaar als solo-instrument, ondersteund door stringeluiden uit Wakemans synthesizers. Giltraps muziek is erg beeldend en past goed bij het onderwerp. Dat maakt dit een geslaagd project." (Paul Rijkens, iO Pages)
"Na vanaf 1968 actief te zijn geweest als gitarist/zanger in de Britse folkscene besloot Gordon Giltrap in 1973 om zijn bakens te verzetten. De eerdere muzikale koers werd gewijzigd en hij ontwikkelde een muziekstijl die zijn akoestische gitaarspel, welke al behoorlijk klassiek beïnvloed was, vermengde met orkestrale klanken en een rockband. Het resultaat verscheen in 1976 en baarde meteen al redelijk veel opzien hoewel voornamelijk toch in Engeland. Het was ook nagenoeg het eerste album waar op drummer Simon Phillips te horen was, samen met bassist John G. Perry (Caravan, later Quantum Jump). Het Britse Esoteric-label heeft nu de drie studio-albums en het live album, origineel verschenen tussen 1976 en 1981, opnieuw uitgebracht waarmee Giltraps symfonische rockperiode nu in mooie uitgebreide heruitgaven beschikbaar is. Dit is de eerste uit deze serie, geïnspireerd door het werk van de dichter / schilder William Blake, waarbij de eerste 5 tracks van het album een suite vormen." (Christian Bekhuis, Xymphonia)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
