"Voor haar tweede album op het Britse Edition Records formeerde saxofonist Postma weer een compleet nieuwe band, wat al veel zegt over haar experimenteerdrift en weerzin om in herhaling te vallen. Dit achtste album klinkt weer anders dan wat voorafging. Alsof ze al jaren met drummer Tristan Renfrow, contrabassist Robert Landfermann en gitarist Ben Monder speelt, zo vanzelfsprekend is het samenspel en Postma zelf lijkt weer soepeler te improviseren. Voor "Aria" wilde ze een band met een akkoordinstrument, wat de elektrische gitaar van Monder werd (ook te horen op David Bowie’s "Blackstar"). Prachtig hoe die na een opening van de ritmesectie gevolgd door melodisch krachtig spel van Postma op altsax in "Sankalpa" na een paar minuten de compositie met gierende noten overhoop gooit. Postma (die alt- afwisselt met sopraansax) en Monder vormen een mooi koppel, soms schurend en elkaar prikkelend, dan weer mooi in balans. Prachtig, veelzijdig album van knap op elkaar ingespeeld kwartet." (Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"Na het vertrek van pianist Orrin Evans in 2021, stonden bassist Reid Anderson en drummer Dave King, twee van de oprichters van het progressieve jazz trio The Bad Plus voor hetzelfde dilemma als toen Ethan Iverson, pianist van het eerste uur, in 2017 de groep verliet. De twee besloten het over een heel andere boeg te gooien. The Bad Plus is tegenwoordig geen trio maar een kwartet, zonder piano bovendien. Ben Monder (gitaar) en Chris Speed (saxofoon, klarinet) zijn de nieuwe bandleden. Op het titelloze album horen we dat de band nog steeds uitblinkt in dynamische stukken, met grote uitschieters. Zeker door het stevige gitaarwerk van Monder is die bandbreedte nog een beetje verder opgerekt. Als Speed en Monder (net niet) unisono aan de haal gaan met schurende melodieën, terwijl King als een bezetene zijn drumstel afranselt (Sun Wall) weet je even niet waar de rockband ophoudt en het jazzensemble begint. Concluderend: met deze bezetting kan The Bad Plus zeker nog wat jaren door." (JV Muziekweb)
Eerste ACT-release van de pianist van trompettist Ibrahim Maalouf, die ook op een paar nummers meetoetert. Heerlijk gevarieerde plaat met hedendaagse jazz en moderne soundscapes." (bron: Jazz Center) "Most pianists opt for the trio format when they want to make their mark, but Frank Woeste takes the road less travelled on his label debut for ACT. Born in Germany but a longtime resident of Paris, Woeste is as much a composer and arranger as he is a keyboardist, and his choice of two heavyweight Americans guitarist Ben Monder and drummer Justin Brown suggests a desire to play outside the box. His compositions draw on influences as diverse as classical and drumnbass, and in the open textures of the leaders various keyboards, Monders sweeping chords and Browns electronica- inflected rhythms, there are echoes of Brad Mehldaus "Mehliana" project. But taken as a whole, Pocket Rhapsody is the fresh and invigorating sound of a pianist daring to be different." (Cormac Larkin, Irish Times; 4 uit 5 sterren)
Een haast symmetrisch opgebouwd album, met aan de randen en in het midden in totaal 5 standards en voor de rest originals. Vooral in die eigen stukken worden de mogelijkheden van deze ietwat vreemde bezetting (twee saxofonisten, maarliefst drie gitaristen plus ritmesectie) het mooist uitgespeeld. Fascinerend om te horen wat voor web er door die vijf solisten wordt gespannen: soms achter elkaar aan hobbelend thema's spelend, danweer tegen elkaar in, vaak een lekker wringende meerstemmigheid creërend.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
