"De herontdekking van deze opnamen is te vergelijken met de ontdekking van een nieuwe Picasso of een partituur van Bach. Overdreven? Helemaal niet. Mingus is de belangrijkste bassist van de jazz, zijn composities zijn geniaal en de opname is uit een cruciale periode, met zijn meest creatieve band ooit: het sextet dat naam maakte met een tumultueuze Europese tournee waarbij de bassist hotels en kleedkamers beschadigd achterliet, trompettist Johnny Coles moest worden opgenomen in het ziekenhuis en Eric Dolphy in Europa achterbleef, waar hij enkele weken later overleed. Muzikaal was het echter een toptijd. T.t.v. deze opnamen stonden ze met frisse moed aan de vooravond van die tour. Johnny Coles speelde nog mee. Het sextet klinkt verbluffend groots. Orkestraal bijna. Mingus muziek vertoonde absoluut avant-gardistische kenmerken: vrije aanpak, tempowisselingen, outside-improvisaties. Maar evenzeer was dit sextet diep geworteld in blues en roots, en kon het vooral keihard swingen." (Koen Schouten, Volkskrant)
"This album was Hancock's first full-fledged venture into jazz-funk. At the same time, it was far different in sound from his later funk ventures, concentrating on a romping, late-'60s-vintage R&B-oriented sound. with frequent horn riffs and great rhythmic comping and complex solos from Hancock's Fender Rhodes. The syllables of the titles alone -- "Wiggle Waggle," "Fat Mama," "Oh! Oh! Here He Comes" -- have a rhythm and feeling. But there's more to this record than fatback funk. There is the haunting, harmonically sophisticated "Tell Me a Bedtime Story" (which ought to become a jazz standard), and the similarly relaxed "Jessica." The sextet here is a star-studded bunch, with Joe Henderson in funky and free moods on tenor sax, Johnny Coles on trumpet, Garnett Brown on trombone, Buster Williams on bass, and Albert "Tootie" Heath on drums." (Richard S. Ginell, Allmusic) De catchy baslick van opener "Wiggle-Waggle" werd in de jaren '90 door het Nederlandse dance-trio King Bee gesampled in "Back By Dope Demand".
Opnamen van de beroemde Europese tournee van het sextet dat ook te horen is op "Cornell 1964". Trompettist Johnny Coles is nog te zien; even later moest hij wegens ziekte afhaken. Maar hij is nog de minst illustere naam in dit sextet. Eric Dolphy excelleert op zowel altsax, fluit en basklarinet - slechts drie maanden later zou hij overlijden. Clifford Jordan (tenorsax) is ook in bloedvorm. De muziek toegankelijk en baanbrekend tegelijk - er gaat naast intensiteit gewoon erg veel plezier van uit. Dat zie je ook aan de vaak breeduit glimlachende Mingus, die toch ook om z'n nurksheid bekend stond. De opnamen, bij elkaar twee uur, zijn gemaakt in België, Noorwegen en Zweden. Delen van deze opnamen zijn al eerder versnipperd en slordig gemasterd uitgebracht. Dit is de eerste keer dat het zorgvuldig gerestaureerd en met liefde bij elkaar is gezet. Want dat is het kenmerk van deze Jazz Icons-serie: de DVD's zijn aan alle kanten perfect, tot de uitgebreide toelichting en duiding in het foto-rijke boekwerkje aan toe.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
