Prachtige opnamen uit 1954, een der essentieelste vocale jazzplaten ooit volgens vele bronnen, met Brown (t), Paul Quinichette (ts), Herbie Mann (f), Jimmy Jones (p), Joe Benjamin (b) & Roy Haynes (d). Vooral ballads, met veel detail gezongen.
"Charles Mingus (1922 1979) was een Amerikaanse contrabassist, pianist, componist en orkestleider die vooral eind jaren vijftig en begin jaren zestig een van de toonaangevende figuren in de jazz was. Kenmerkend voor het werk van Mingus is de combinatie van in de bigband- en rhythm-and-blues-traditie gewortelde arrangementen met bebopachtige, maar ook vrije improvisaties." (Wikipedia) Dit dubbelalbum is de samenvoeging van een eerder uitgebracht album (cd 1) en tracks (cd 2) van een eerder uitgebrachte box gewijd aan Bud Powell. Het Bud Powell Trio was een belangrijke fase in het begin van de loopbaa van Charles Mingus. Het album op de eerste cd is ontstaan in een 'studio-voor-één-nacht' sessie met Hampton Hawes en Dannie Richmond in New York. (GR Muziekbank)
"The Blues And The Abstract Truth" geldt als Nelsons standaardplaat-bij-uitstek, maar dit net iets vroegere werk is, hoewel misschien wat minder subtiel, ook niet te versmaden. "This intriguing session matches together three powerful tenor players: Oliver Nelson, King Curtis (in a rare jazz outing) and Jimmy Forrest. With fine backup work by pianist Gene Casey, bassist George Duvivier and drummer Roy Haynes, the tenors battle to a draw on a set of blues and basic material (including a fine version of "Perdido"). This CD reissue adds one selection ("Soul Street") from the same date to the original LP program and is easily recommended to fans of big-toned tenors and straightahead swinging." (Scott Yanow, Allmusic)
Klassieker van saxofonist (as, ss & ts)/arrangeur, met topbezetting: Bill Evans, Roy Haynes, Eric Dolphy, Paul Chambers en Freddie Hubbard. Mooi is 't contrast tussen de solo's van hem (direct, to the point) en die van de avontuurlijke Dolphy. (JG)
Opname: 1980-2007
Opnamen van een concert uit 1989 ter gelegenheid van de 70e verjaardag van Art Blakey. "Highlights include the opportunities to hear Shorter in this setting (he is well featured on "Lester Left Town") and versions of "Along Came Betty" and "Blues March" that contain short solos from many of the players. In addition, Michele Hendricks sings Horace Silver's words to "Mr. Blakey"; drummer Roy Haynes plays second drums on "Blues March"; and the CD concludes with a nearly-13 minute interview that Mike Hennessey conducted with Blakey in 1976 in which the drummer reminisces about the Jazz Messengers' early days. Well worth picking up." (Allmusic)
"A pair of formerly rare quintet sets featuring altoist Phil Woods are combined on this CD. One session was actually led by guitarist Jimmy Raney in 1954 (and also includes trumpeter John Wilson, bassist Bill Crow and drummer Joe Morello) while the other group (with trumpeter Howard McGhee, bassist Teddy Kotick and drummer Roy Haynes) was headed by pianist Dick Hyman in 1959. Both bop-oriented dates have their moments, with the edge going to Hyman's session." (Scott Yanow, Allmusic)
"This CD features a logical combination of two talented Frenchmen, violinist Stéphane Grappelli and pianist Michel Petrucciani, who had never recorded together before. With the assistance of bassist George Mraz and drummer Roy Haynes, the co-leaders romp on a variety of standards. Petrucciani was 32 at the time of this June 1995 set, a mere child compared to the 87-year-old Grappelli. Despite his age, Grappelli's violin playing sounds as youthful and enthusiastic as it had been in the 1930s; the 60 years of practice had not hurt. While Petrucciani's music is usually in the Bill Evans post-bop vein, he was happy to visit Grappelli's turf on this occasion, mostly playing veteran standards. On such songs as "Sweet Georgia Brown," "How About You" (here mistitled "I Love New York in June"), "I Remember April," and "There Will Never Be Another You," Stephane Grappelli is both joyful and masterful. Highly recommended." (Scott Yanow, Allmusic)
"Drummer Roy Haynes (1925) is een instituut. Hij werkte met zoveel musici in zoveel verschillende substijlen, dat zijn spel minder individueel is dan die van collega's als Art Blakey; hij paste zich aan met wie hij speelde, van swing tot bebop, van souljazz tot jazzrock tot avantgarde. Maar hij was (nee: is) een formidabele slagwerker, door Downbeat opgenomen in zijn 'Hall of Fame'. Een aardige getuigenis is deze box. De eerste 2 CD's behandelen resp. 1949-1962 en 1962-1998, waarin hij werkte met de absolute jazztop, meestal als sideman, soms als leider: Lester Young, Bud Powell, Charlie Parker, Miles Davis, Sonny Rollins, Sarah Vaughan, Cannonball Adderley, John Coltrane, Andrew Hill, etc. Op de CD3 is Haynes zelf de baas: die behandelt de periode van 1970-2006, met steeds wisselende Hip Ensemble-bezettingen. Ook hier grote namen: Joe Henderson, Pat Metheny, Dave Holland... Sterke hedendaagse jazz, veelal postbop. Op de DVD staat naast muziek een interview met Haynes." (René de Cocq, Draaiomjeoren.com)
Album dat ook onder de titel 'A Night At The Vanguard' bekend is. De gitarist wordt bijgestaan door Richard Davis (b) en Roy Haynes (d), maar het spel van Burrell staat in de in bop gewortelde stukken vrijwel exclusief op de voorgrond. Hij speelt smaakvol, swingend en melodisch creatief in zijn adaptaties van o.a. 'Well You Needn't' van Monk en 'Just A Sittin'And Rockin' van Ellington. (naar AMG)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
