"In 1998 maakte pianist Paul Bley samen met drummer Paul Motian en bassist Gary Peacock het album Not Two, Not One. Hun label ECM nam een jaar later in Italië een concert op, maar die liveregistratie bleef twintig jaar op de plank liggen. De opname verschijnt nu als When Will the Blues Leave. Het is het eerste postuum verschenen album van de in 2016 overleden Bley. When Will the Blues Leave is vernoemd naar een compositie van Ornette Coleman. Het is een plaat waarop het trio elkaar beter vindt dan op Not Two, Not One. Bley is niet de man van lange, lyrische melodielijnen; in het titelstuk ragt hij de melodie erdoor, om de bassist en de drummer het daarna samen te laten uitvechten. Geestig is de interactie aan het begin van Peacocks Moor. De bassist introduceert zijn nummer met prachtig pizzicatospel, een beetje pesterig tikt Motian op zijn hihat. Verder niets, totdat Bley tussenbeide komt; dan begint het improvisatiefeest pas echt." (Volkskrant)
"Deze opnamen, gemaakt door de Duitse NDR, zijn verrassend goed. Het geluid is geheel volgens de normen van ECM. We horen iedere tik van drummer Paul Motian, ieder glissando van bassist Charlie Haden en elk zuchtje van Jarrett (ja, daar moet je tegen kunnen!). Maar de grootste verrassing is het spel op sopraansax van Jarrett. Op zijn oudere Impulse- en Altantic-albums greep hij ook sporadisch naar dit instrument, maar met wisselend succes. Wat hij nu echter op "Piece For Ornette" laat horen is van een dusdanige schoonheid dat je je afvraag of Jarrett niet het verkeerde instrument heeft gekozen (wat ie toch ook niet onaardig bespeelt...). Charlie Haden treedt veelvuldig op de voorgrond en laat zo horen wat een briljant bassist hij was. Motian swingt waar moet en kleurt schitterend in de meer vrije, expressionistische stukken. Een subliem klinkend document uit de beginjaren van Jarrett met zijn eerste Amerikaanse trio. Een trio waar niet vreselijk veel opnamen van zijn." (Reinier van Bevervoorde, Jazzflits)
"Tony Scott led several small groups of various sizes during the month of November 1957, resulting in three separate LPs without duplicating any of the 24 tracks. This two-CD set collects everything recorded during these sessions. Scott's core group features pianist Bill Evans, either Milt Hinton or Henry Grimes on bass, and drummer Paul Motian. In addition to his powerful clarinet, Scott plays a potent baritone sax on six selections. The music includes a few standards, a handful of originals by Scott, and some obscure compositions. Trombonist Jimmy Knepper is a guest on several songs. As are Sahib Shihab and Clark Terry. Even though Evans was yet to make his mark as a leader or composer, his "Five" is heard in extended form rather than as a brief sign off as he played on early recording dates. He also solos brilliantly in "There Will Never Be Another You." The title to this collection is a bit misleading, as trustworthy discographies list these sessions as being recorded over several days." (Allmusic).
""Death And The Flower" by the Keith Jarrett Quintet (with the leader on piano, soprano and flute, tenor-saxophonist Dewey Redman, bassist Charlie Haden, drummer Paul Motian and percussionist Guilherme Franco) contains three of Jarrett's originals. The main selection, the 21-minute title track, develops logically from atmospheric sounds to intense group improvising and back again. Recorded at the same sessions as "Death And The Flower", "Backhand" features pianist Keith Jarrett's same exciting but underrated American group of the 1970s. The group (with Jarrett occasionally switching to flute and Redman to the bizarre-sounding musette) is in typically exploratory, yet often melodic form on lengthy renditions of four of Jarrett's inside/outside originals." (Scott Yanow, Allmusic; 3 sterren voor "Death...", 4,5 voor "Backhand")
"The music recorded by Bill Evans on June 25, 1961, has long since acquired legendary status. Evans, a brilliant pianist whose unique voicings have influenced over a generation of jazz pianists who have followed him, weaves one masterpiece after another with bassist Scott LaFaro (a promising composer and phenomenal bassist) and the equally valuable drummer Paul Motian. The interplay between them is phenomenal throughout each of their 5 sets that day. This beautifully remastered collection restores the previously omitted take of "Gloria's Step" (marred only by a brief power outage) and the humorous finale at the end of the night. The songs are in their original sequence, adding a bit of ambience between numbers. Sadly, it was the trio's final recording, as LaFaro died in a car crash ten days later. The selections from this box set have been reissued numerous times, but this is the first time that all is collected in one box set. Essential, whether you are a novice or seasoned jazz fan." (Ken Dryden, Allmusic)
"Pianist Keith Jarrett's sessions of July 1971 resulted in three LPs and the birth of his finest group: a quartet (and sometimes quintet) with tenor saxophonist Dewey Redman, bassist Charlie Haden, and drummer Paul Motian. This particular album has some eccentric moments, with Jarrett switching to soprano on the effective "Mortgage on My Soul" and making appearances on steel drum, recorder, and banjo (in addition to piano) on two adventurous pieces. Redman is featured on Chinese musette during "Spirit" (which has Haden on conga and steel drums) and also plays some clarinet in addition to his usual tenor. Not everything works, and there are some wandering moments, but the music always holds one's interest; one can easily see the potential that would soon be realized by this intriguing ensemble." (Scott Yanow, Allmusic)
"Mooie, zeer intense pianoplaat. Wonderbaarlijk trio met Gary Peacock (b) en Paul Motian (d). 4 stukken zijn volledig vrij geimproviseerd, maar de innerlijke logica en de muzikale samenspraak zijn zo knap dat je dat nauwelijks hoort." (JazzNu)
De Zweedse pianist ruilde in z'n trio drummer Jon Christensen in voor Paul Motian. Je kúnt een slechtere wissel doen en da's een zwáár understatement. Van diens werk met o.a. Paul Bley weten we hoe subtiel en goedgeplaatst zijn accenten en kleuringen zijn (conventioneel een ritmetje slaan doet Motian zelden). Stenson laat zich hier vooral van z'n meest verstilde kant horen: z'n afgemeten, warm-zacht gespeelde melodieën en akkoorden laten veel aan de verbeelding over en laten de stiltes even belangrijk zijn.
En 'joyous' it is indeed! Na allerlei geforceerde projecten voor Blue Note krijgt Lovano van Blue Note eindelijk weer 's de mogelijkheid een 'gewone' echte jazzplaat te maken. Hij vroeg de eigenzinnige drummer Motian, in wiens basloze trio hij speelt, pianolegende Jones en de van oorsprong Tjechische basveteraan George Mraz.
"Verve keeps serving up new installments of the extensive Charlie Haden tribute at the 1989 Montreal Festival, each featuring a different lineup of guests. With longtime Haden cohort Paul Motian manning the drums, pianist Geri Allen's work is always technically adroit, often adventurous, prodding and challenging the massive-toned Haden into producing some of his most out-there work of recent years. Indeed, near the top of the set, she turns very feisty in "Fiasco," prompting a long avant-garde passage from Haden. Other tracks are thoughtfully ruminative in ways that remind one of the Keith Jarrett American quartet, of which Haden and Motian were the anchors". (Richard S. Ginell, Allmusic)
Met gelouterde veteraan-begeleiders Hank Jones (p), George Mraz (b) en Paul Motian (d) speelt de tenorsaxofonist romantische stukken als 'Like Someone In Love'. Het is een studio-opname maar 't geheel heeft een prettig-losse live-sfeer.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
