Met zijn familiegroep The Dino Saluzzi Group, aangevuld met o.a. sterpercussionist Arto Tuncboyaciyan, maakt de Argentijnse bandoneonspeler een vorm van 'world fusion' die tango-elementen toepast in stukken die toch echt verder volgens jazz-model zijn opgezet en de nodige jazz-improvisaties bevatten. De bandoneons van Dino en Celso Saluzzi zijn een gloedvolle tegenhanger van de gitaar, de saxofoons en de zoemende elektrische fusionbas. Dit eerste album van de groep voor ECM (Saluzzi had met andere bezettingen al wel een decennium lang voor dat label opgenomen), uit 1992, is sfeervol, warm én spannend tegelijkertijd.
Argentijnse bandoneonspeler die atmosferische muziek maakt waarin hij Argentijnse tangomuziek mengt met jazz. Van het geheel gaat een aan new age-muziek verwante weldadige rust uit. Met José Maria Saluzzi (ak. gitaar) en Palle Danielsson (b).
"In Nederland deed de bandoneon zijn intrede bij het grote publiek bij de bruiloft van Maxima en Willem Alexander. Nadat Máxima in tranen uitbarstte bij het horen van dit typisch Argentijnse instrument, renden mensen massaal naar de platenzaak voor CD's van Piazzolla. Dat was een mooi moment geweest om deze mensen kennis te laten maken met het werk van Dino Saluzzi, ook een Argentijnse bandoneonist. Op fabelachtige wijze combineert hij jazz met invloeden uit de tango. "Juan Condori" is een familiealbum geworden. Naast zoon José, spelen ook broer Felix en neef Matias mee op respectievelijk gitaren, saxofoon en bas. Misschien verklaart dat het warme geluid van de band. Wat de nieuwe cd van Saluzzi goed maakt zijn de composities: langere stukken met veel afwisseling. De Argentijn vertelt verhalen; 'petit histoires', soms droevig, dan weer opgetogen of energiek. Met het prachtige geluid van zijn bandoneon levert dat een mooie mix op tussen jazz en Argentijnse invloeden." (Koen Graat, Jazzenzo)
"Because Dino Saluzzi is an Argentine who plays the bandoneon, it is inevitable to compare him to Astor Piazolla. This comparison is unfair, however, because if Saluzzi is playing tango, it is so abstracted and transformed that we may as well just call it jazz. (...) On Rios, Saluzzi plays with American bassist Anthony Cox and American vibist and arranger David Friedman, a musician who's run the gamut from Yoko Ono to Disney soundtracks. Together they play an assortment of tunes by members of the group, about half of them Saluzzi's, plus the one cover "My One and Only Love." The numbers are thoughtful but not flashy. Friedman's "Penta y Uno" is largely a deconstruction of bossa nova and tango, featuring percussion as well as vibes. Cox's "Jad" uses weird effects from the instruments and the occasional Arabic motif to build up to a subdued bop frenzy. Other tracks are more straight-ahead combinations of the primary instruments". (Kurt Keefner).
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
