"Tenorsaxofonist Yuri Honing beschikt over een eigen en herkenbaar geluid. Hadden de voorgaande albums een duidelijke link met de klassieke muziek, zijn nieuwe album richt de focus op de beleving van de natuur. De cover verwijst naar een bosrijke omgeving maar de muzikale uitwerking is eerder hemels. Iets wat nog eens extra geaccentueerd wordt door een forse dosis digitale echo. In de solo’s van de leider voel je de invloeden van John Coltrane, Charles Lloyd en Pharoah Sanders, musici die aan de basis stonden van de spiritual jazz. Maar waar het bij de genoemde uitvinders min of meer een vanzelfsprekendheid was, lijkt het bij Honing meer een opgewekt effect. Het iets te bewuste trage tempo van de muziek en de grote nadruk op elke voortgebrachte noot gaan op den duur irriteren. Na twintig minuten snak je als luisteraar echt naar een ander tempo en een minder plechtstatige insteek." (Jazzenzo)
"De band Acoustic Quartet van saxofonist Yuri Honing gaat altijd op ontdekkingsreis in de wereld van jazz, pop en klassieke muziek. Het thema van deze CD is "Desire" (verlangen) en de luisteraar wordt meegenomen op een luister trip van acht tracks. De muziek is een mix van dromerige, abstracte met verleidelijke grooves en pakkende melodieën, terwijl de instrumenten (piano, bas, drums en sax) de muziek mooi vertalen in donkere en lichte klankkleuren." (Stefan Koer, Platomania; cijfer: 8,0)
Op 17 februari 2012 in De Tor: "Saxofonist Yuri Honing (1965) is winnaar van de VPRO/Boy Edgar Prijs 2012, de belangrijkste jazzprijs van Nederland. Hij wordt geroemd om zijn grote muzikaliteit en vakmanschap en is op een creatieve manier grensoverschrijdend met zijn vak bezig." "Honing bewerkt graag popsongs, en tegenwoordig zijn ook de eigen composities doortrokken van een 'popsensibiliteit': veelzeggende soberheid, direct aansprekende melodieën en aandacht voor de expressieve kracht van pure klank. Zeker op zijn nieuwe album, waarop overigens ook twee covers staan, van Goldfrapp en David Bowie. Het openings- en titelnummer is typerend: een uitgeklede achtergrond, met wat kale tikken van drummer Joost Lijbaart, en Honing die niet zijn techniek etaleert maar zich beperkt tot het zo mooi mogelijk 'zingen' van het thema. Wolfert Brederode is de perfecte pianist voor de gedragen, onaardse sfeer, hij smeert niet alles dicht maar vult aan met rake lyriek." (Frank van Herk, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
Henk Meutgeert dirigeert 't 9-koppig ensemble (blazers/strijkers/piano/bas/drums). Van hem en Rob Horsting zijn de subtiele kamerjazz-arrangementen van Honing-stukken en bestaande jazz-/popwerken. Prachtig warm van klank, op rand van zoetig.
"Dat blokfluitist Erik Bosgraaf en saxofonist Yuri Honing elkaar enkele jaren geleden vonden, is niet vreemd. Beiden pleiten publiekelijk voor het openbreken van genregrenzen. Zo hoorden we de klassiek geschoolde Bosgraaf al vaker roeren in het rock- en impro-idioom en heet het jaarlijkse muziekfeest van de onbeteugelde jazzrocker Honing niet voor niets Winterreise, naar Schuberts liederencyclus. Op deze plaat, volgens de liner notes geïnspireerd op Bachs Brandenburgse Concerten, horen we zo veel klanken en invloeden dat een genre-referentiekader onvindbaar is. De muziek is opgebouwd uit mysterieuze lagen, waarin de elektronica van gitarist Raphael Vanoli een grote rol speelt. En de rijke paletten van drummer Joost Lijbaart, gitarist Stef van Es en bassist Mark Haanstra zorgen voor schone, vaak duistere panorama's die zweven tussen barok, filmische soundscapes en ruisende impro." (Tim Sprangers, Volkskrant; waardering: 4 uit 5 sterren)
"Hedendaagse avant-garde jazz speelt bassist Tony Overwater. Hij speelde met muzikanten als David Murray, Dave Liebman en Sunny Murray. Geïntrigeerd door het medium film heeft Overwater dit project, Motion Music, tot stand gebracht, met als resultaat een soort auditieve film, compleet met een opeenvolging van 'scènes', 'close-up's' 'fades' en allerlei lagen. Het album is in zevenen gedeeld: de opening 'Introduction sequence' (dat uit vier delen bestaat), 'Wide angle shot', 'Close-up dialogue', 'Sandwich shots', 'Flashbacks', 'Sandwich shot 2' en het afsluitende 'Epilogue' (dat uit drie delen bestaat). De veertien stukken op dit album bezitten ook zonder filmbeelden beeldende kwaliteiten. Dat is zeker de verdienste van de musici; naast Tony Overwater op bas zijn dat: Yuri Honing (tenor- en sopraansaxofoon), Joost Lybaart (drums), Joshua Samson (percussie) en Eric Vloeimans (trompet). Vocale bijdragen werden geleverd door Sylvia de Hartog en Regina Mester." (Muziekweb).
"Formidabele muzikale vrienden heeft Lijbaart: Benjamin Herman (as), met zijn verfijnde techniek, en Yuri Honing, die de tenorsax zwoel laat zingen. Ze weten elkaar moeiteloos in contrasten, canons en tweestemmigheid te vinden. Mats Eilertsen (b) glorieert als hij het Afrikaanse "Emadlozini" sierlijk inleidt. Waarin Lijbaart (d) zelf uitblinkt, is zacht en toch opvallend en gevarieerd. In z'n gebruik van polyrythmiek klinken Tony Williams en Elvin Jones door. Stijlvol." (M. den Breejen, Parool)
Op het International Jazz Festival Enschede, Pinksteren 2010. "Op het derde album van Wired Paradise hebben bassist Tony Overwater en gitarist Paul Jan Bakker plaatsgemaakt voor resp. Mark Haanstra en Stef van Es. Nieuwerwetse klanken en geesten doen de band goed. Haanstra drukt een opvallend stempel op deze live-opnamen van de wereldtour 2009. Dikke, steady baslijnen, stuwend maar ook lui, vormen een betrouwbare basis voor Honing om mee te stoeien. Andere elementen zijn gebleven. Zoals het invlechten van het popgenre in bewerkingen van "Isobel" (Björk) en "Space Oddity" (Bowie). De prachtige balans tussen een ruimtelijke omgeving en treffende themas kenmerkt de band wederom, net als de warme saxvocalen van Honing: onverminderd overtuigend en bedachtzaam. Niet alleen het spelplezier openbaart zich, ook het wereldwijde enthousiaste ontvangst is hoorbaar, vnl. tijdens de rockende nummers. Honings warsheid van hokjes bereikt wederom een hoogtepunt." (Tim Sprangers, Volkskrant; waardering 4 uit 5 sterren)
Dubbelaar uit 1995 van Neerlands piano-topper. De creme de la creme der jongere NL-jazzscene samen: Joost Lijbaart en Anton Drukker vormen een inventieve ritmesectie; blazers Eric Vloeimans, Yuri Honing & Ben Herman soleren indrukwekkend.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
