Enrico Pieranunzi (Rome, 5 december 1949) is een Italiaans jazz-pianist, componist en arrangeur. Hij wordt gezien als de belangrijkste jazzpianist van zijn land. Hij werd beïnvloed door Bill Evans. In 1992 en 1997 kreeg hij de Django d'Or in de categorie 'beste europese jazzmuzikant' en in 2003 de Italiaanse variant van deze prijs in de categorie 'gevestigde muzikant'. (Muziekweb). In dit optreden wordt hij bijgestaan door André Ceccarelli en de Nederlandse basgitarist Hein van de Geyn.
"Behind his fame as jazz's doomed youth - falling from James Dean glamour to an accidental early end - it is easy to forget that Chet Baker was an intuitively brilliant trumpet improviser in a 1950s Miles Davis manner, as these tracks from Rome in 1979-80 confirm. Baker is at his late-career best here - poised in construction, seductively plummy-toned, and full of fresh ideas. Apart from My Funny Valentine (sung by Baker in his mouthful-of-dough whisper) the engaging themes are by the classy Italian pianist Enrico Pieranunzi and saxist Maurizio Giammaco - embracing smoky ballads and luxuriously-voiced but melodically ingenious hard-bop. The fast Giammaco sometimes sounds in almost unseemly haste compared to the languid Baker, but the latter is captivatingly supple on the swinging Brown Cat Dance, leaning casually against the beat, and sounding as if he has enough ideas for twice the solo." (The Guardian).
"The simplest stories often reveal the greatest depth. So, too, can the simplest songs yield richer meaning. Italian pianist Enrico Pieranunzi makes that abundantly clear with "Ballads", an album so gentle it can almost pass by unnoticed. But pay attention and what may appear to be a collection of easy-on-the-ears songs prove to be much more. Throughout, Johnson's robust yet delicately lyrical playing makes for some of the most memorable moments. And Baron, who emerged out of the downtown New York scene as a player who's comfortable in any setting, is especially attuned to Johnson's dichotomous yet focused approach. Like Johnson and Baron, Pieranunzi is capable of much more. But here the song's the thing. His own melodic writing dovetails perfectly with the sourced material. This may not appeal to listeners who are looking for edginess or complexity, but its unassuming stance and sheer honesty make it a meaningful listen for those who are prepared to look beyond its soft veneer." (John Kelman, AllAboutJazz)
"Eén van de meest frisse live-opnames van de laatste jaren. Het trio speelt inventief en ieder lid heeft een onmisbare stem op de 14 stukken van deze 2-CD. Pieranunzi, Johnson en Baron voelen elkaar aan alsof ze met een onzichtbare draad verbonden zijn: ad rem wordt er gereageerd op tempowisselingen, veranderingen in kleur of dynamiek. De invloed van Bill Evans op Pieranunzi komt sterk naar voren, maar de Italiaan heeft zich parmantig een eigen weg gebaand door het Evansuniversum. Ook zijn studiowerk bij Ennio Morricone en zijn studies van de Italiaans componisten kruipen in zijn werk. Pieranunzi's betoverende lyrische stijl verstaat de kunst om bezwerend romantisch of ontroerend te zijn, zonder maar een seconde te vervallen in voorspelbaarheid. Hij is poëtisch zonder heil te zoeken in zeemzoeterige gemeenplaatsen. Bovendien slaagt de Romein er in om extravert en potent onmerkbaar te laten overgaan in frêle en elegant. Instant klassieker" (Simon Claessens, Kwadratuur; waardering: 5 uit 5 sterren)
Pianist Enrico Pieranunzi is bekend om zijn veelzijdige, virtuose spel. Hij wordt wel eens de opvolger van Bill Evans genoemd. In het 'Space Jazz Trio' - eind tachtiger jaren - ging hij een samenwerking aan met bassist Enzo Pietropaoli en voor dit tweede deel de Zwitsers-Italiaanse drummer Alfred Kramer. Het trio werd in 1988 de winnaar van de Italiaanse 'Musica Jazz Critics Poll'. (GR Muziekbank).
Met de complimenten van de filmcomponist zelf speelt de Italiaanse pianist (blijkbaar een goede vriend van z'n landgenoot) een aantal van diens filmthema's. Met fruitige improvisaties, gespeeld met subtiel-fluwelen toucher, is de sfeer opvallend luchtig en transparant gehouden. De Amerikaanse klasse-ritmesectie begeleidt niet slechts, maar zijn vrijwel gelijkwaardig in het geheel betrokken.
"A piano duet recording, these two Europeans adopt a jazz stance in the romantic tradition with witty improvisations, occasional injections of raw passion, and a palpable empathy considering they had never played together before. It's a direct approach that is hardly simple or basic but should appeal to listeners of modern piano à la Bill Evans, ECM fans, and creative improvised music mavens. Each pianist does their solo take of "I Can't Get Started"; Van Den Brink uses widely spaced melody notes in a barely recognizable interpretation, while Pieranunzi is more pensive and clearly states the line and improvises more off of it." (Allmusic)
Opname: 2004
"Pieranunzi put together a series of pieces that seamlessly combine the rich culture of the string quartet with the improvisational verve of a jazz chamber trio. The result, Les Amants , successfully marries these two traditions in a way that is respectful to both, balancing them perfectly in a combination that is dramatic without being melodramatic, sweet without being syrupy, and completely accessible without losing a certain sense of exploration. The music, for the most part, leans to the romantic, with just a hint of melancholy. But as successful as he is at blending the two ensembles into a conversant whole, the project would fall apart if Pieranunzi, along with Johnson and Giuliani, was anything less than a masterful improviser. Les Amants imbues a rich sense of the Mediterranean, evoking clear images of turquoise seas and the smell of fresh sea air. Les Amants is clearly another success." (Allaboutjazz)
Na het succesvolle Morricone-project stort de Italiaanse pianist zich opnieuw op filmmuziek, ditmaal uit Fellini-films en dus veelal van Nino Rota's hand. Met dit indrukwekkende internationale ensemble krijgen de thema's een geheel nieuw leven. Fantasierijk en warmbloedig. "De Italiaanse pianist Pieranunzi is een nazaat van Bill Evans, maar dan wel één met persoonlijkheid. Veel lyriek, maar weinig diffuse harmonieën Haden en Motian zorgen voor perfecte empathie." (Frank van Herk, Volkskrant)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
