Muzikale biopic van de carrière, de val en de comeback van de Britse muzikant Robbie Williams.
Dat Robbie Williams als solo-artiest zou slagen, was in 1997 allerminst zeker. Toen Oasis in de zomer van dat jaar met Be Here Now eigenhandig zorgde voor de dood van Britpop, kwam het oud-lid van Take That precies op dat moment met de Oasis-rip-off Lazy Days. Het nummer flopte waardoor de carrière van het enfant terrible als een nachtkaars uit dreigde te gaan. Maar zoals bekend kwam het met dank aan Angels op het laatste moment toch nog allemaal goed. Nu precies 25 jaar later is er XXV met zijn grootste hits, die hij opnieuw opnam met het gerenommeerde Nederlandse Metropole Orkest. Er zijn meer verzamelaars van Robbie Williams, maar omdat de muziek opnieuw is gearrangeerd, heeft dit album absoluut meerwaarde. De vier nieuwe nummers (één op de reguliere versie en nog eens drie op uitgebreide) zijn leuk, maar op dit album gaat het toch echt om de vele perfecte popliedjes die Williams in een kwart eeuw tijd maakte. (platomania.nl)|
"Robbie Williams' persoonlijke leven is minstens zo interessant als zijn professionele successen. In de film “Better Man” wordt zijn leven vertolkt door een aapje, wat verwijst naar de uitdrukking “Monkey on My Back”. Dit symboliseert de last die hij met zich meedraagt. De soundtrack bevat bekende nummers, gezongen door Williams zelf of door andere zangers. Alle grote hits zijn present. Van "Feel" tot de Waterboys-cover "She’s The One" en de Dan Hartman-cover "Relight My Fire", waarmee Take That ook een hit scoorde. Het klassieke Wilson Pickett-nummer "Land Of 1000 Dances" krijgt hier een versie die dicht bij het origineel blijft: een heerlijk nummer. Met een meeslepende versie van "My Way" wordt een bekend nummer uit de kast gehaald over dat alle fouten en verkeerde beslissingen zou moeten vergeven en accepteren. Het album biedt een mooi overzicht van Williams’ diverse muzikale stijlen. Hoewel de nummers niet altijd even sterk ingezongen zijn, blijft het een uitstekende verzamelalbum." (Muziekplank)
Eind november 2014 maakte de Britse zanger via een Youtube-filmpje bekend dat er per direct een nieuw album van hem zou verschijnen, alleen verkrijgbaar via zijn eigen website. Het ging om dit "Under The Radar, Vol. 1". Inderdaad is het gevuld met liedjes die tot nu toe 'onder de radar waren gebleven'. 'Kliekjes' zou je denigrerend kunnen zeggen, maar die beoordeling trek je wel in als je dit album beluistert. Want de 14 songs doen niets onder voor het reguliere werk van Williams. Het zijn gewoon geheel afgeronde songs, die blijkbaar alleen niet zijn gebruikt omdat ze niet helemaal in de 'pace' van een album pasten. Of misschien, zoals in het geval van het nummer "The BRITs", geschrapt zijn wegens teveel scabreus woordgebruik. Wat dan wel weer goed past bij de hoes (zicht op de blote bibs van Robbie). Andere songs handelen zo expliciet over drugsgebruik dat de platenmaatschappij dat blijkbaar niet aan tere puberzielen wilde laten horen. Het levert bij elkaar een alleraardigste eindejaarsverrassing op.
Min of meer een vervolg op zijn bigband-plaat "Swing When You're Winning" uit 2001. "Swing Both Ways" bevat echter niet alleen swingklassiekers, zoals "Puttin' On The Ritz", maar ook veel nieuw materiaal. Soms is dat ook in bigband-swingstijl, zoals het met Rufus Wainwright gezongen en geschreven titelnummer, maar niet altijd. Naast Wainwright schuiven ook Olly Murs, Michael Bublé en Lily Allen aan voor duetten. Take That-collega Gary Barlow zingt en speelt mee in "Wedding Bells". "Het album is het eerste resultaat van de hernieuwde samenwerking met Guy Chambers (die in de tussenliggende tijd ook werkte met o.a. Katie Melua, Rufus Wainwright, Katy B en Mark Ronson). Onder diens hoede klinkt Williams weer als vanouds. Dat betekent niet dat de songs allemaal even sterk zijn. Maar daar staan genoeg prima nummers tegenover, zoals "Everybody Swings Both Ways" met Rufus Wainwright. Het duet "Little Green Apples" met Kelly Clarkson is de natuurlijke opvolger van "Somethin' Stupid". " (Jan van der Plas, Oor)
"Dit is alweer de 11de plaat van Robbie Williams en bepaald niet de minste. Dat Williams weer is gaan samenwerken met Guy Chambers op zijn vorige plaat "Swing Both Ways" was al een goede keuze. De twee vormen een uitstekend koppel, dat 5 uiterst succesvolle albums produceerde. We horen hier dan ook weer de bigband-invloeden terug, die al eerder zo succesvol bleken. Bijzondere gasten zijn er ook en die maken de plaat extra speciaal. John Grant en Rufus Wainwright gaan in duet met Robbie en het is vooral "Hotel Crazy" met Rufus dat de show steelt. Killers-frontman Brandon Flowers en de van Snow Patrol bekende Johnny McDaid schreven mee aan het materiaal dat weer helemaal des Robbie is." (Bert Dijkman, Platomania) Deze deluxe edition bevat 5 extra tracks en 3 video's: de officiële videoclip voor "Party Like A Russian" en een 'making-of'-documentaire, plus een 32-minuten lange film waarin Robbie alle songs van het album bespreekt.
Opvolger van het drie jaar eerder verschenen eerste deel in deze serie. Ook deze, opnieuw alleen via Robbie's eigen website verkochte CD is gevuld met liedjes die om diverse redenen 'onder de radar zijn gebleven. Het gaat hier dus om songs die de reguliere albums niet gehaald hebben, terwijl ze wel helemaal 'af' klinken. Zo lijkt het taalgebruik in "My Fuck You To You" ons bijvoorbeeld iets te expliciet voor een commerciële release. Ook is er een amusante covers aanwezig van Dolly Partons "9 To 5". "Andy Warhol" is géén cover van Bowie's song, maar een eigen lied over de decadente Studio 51-scene van de jaren 80. Op de titels, wat foto's en opnieuw een coverfoto van Robbie-in-de-blote-kont na zijn er geen credits op de hoes aanwezig, maar die komen op een speciale pagina van Robbie's officiële site te staan.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
