"Martha Wainwright stamt uit een zeer getalenteerde muzikale familie, waarvan de leden elkaar op plaat soms even vermanend als liefdevol plegen toe te zingen. Exuberante broer Rufus verblijdde haar met een pseudo-klassiek liedje over haar zoontje, dat hier fungeert als een eerder roerende dan verheffende dagsluiter. Hoewel dit 4de reguliere album 4 jaar op zich liet wachten, werd liefst de helft van de 12 nummers haar op het lijf geschreven door Beth Orton, Glen Hansard en Merrill Garbus van tUnE-yArDs, terwijl de gerenommeerde auteur Michael Ondaatje haar een tekst aan de hand deed. Producers Thomas Bartlett (o.a. Sufjan Stevens, Julia Stone, Trixie Whitley) en echtgenoot Brad Albetta maken tevens deel uit van het combo, dat al even ongedwongen speelt als Wainwright zingt. Zo is dit een fenomenale demonstratie van haar vocale kunnen, waarbij ze beurtelings doet denken aan haar idool Edith Piaf, het tomeloze punkicoon Patti Smith en de intense singer-songwriter Mary Margaret O'Hara." (Geert Henderickx, Oor)
Live opgenomen in de Knitting Factory, New York. Naast de McGarrigle-familie (waartoe ook Rufus en Martha behoren: het zijn Anna's kinderen uit haar huwelijk met Loudon Wainwright III) zijn er nog meer bijzondere gasten: het echtpaar Lou Reed en Laurie Anderson en Emmylou Harris bijvoorbeeld.
"Martha en Lucy zijn dochters van Loudon Wainwright III en respectievelijk Kate McGarrigle en Suzzy Roche. Om een echtscheiding meer of minder malen ze in deze talentvolle folkfamilie niet, wat de twee generaties singer-songwriters geenszins verhindert om geregeld het podium met elkaar te delen. Zodoende komen de stiefzussen nu zelfs met een gelegenheidsplaat, waarvan de titel verwijst naar de liedjes die ze gedurende hun kindertijd voor het slapen gaan voorgezongen kregen. Vandaar het ingetogen, bijna sussende gezang en de tot een paar akoestische instrumenten beperkte begeleiding op dit curieuze coveralbum met liefst 16 titels, die lopen van Britse en Amerikaanse folktraditionals via klassiekers van Jimmie Rodgers en Woody Guthrie tot nummers van hun vader en tijdgenoten als Townes Van Zandt en Simon & Garfunkel. De organische, haast speelse samenzang roept onwillekeurig Kate & Anna McGarrigle in herinnering. De weinig ambitieuze insteek maakt het resultaat voornamelijk charmant." (Geert Henderickx, Oor)
Dit album laat zich beluisteren als een emotionele muzikale achtbaan waarop het panische en gepassioneerde van haar debuut uit 2005 en de verknipte popelementen van "I Know Youre Married, But Ive Got Feelings Too" uit 2008 samenkomen. Echtgenoot Brad Albetta produceerde Marthas eerste twee albums, maar nu koos ze voor Yuka C Honda (Cibo Matto). Een bewuste keuze om een vrouwelijke touch aan de nummers mee te geven. Naast Yukas echtgenoot, en Wilco-gitarist Nels Cline hoor je op het album toetsenist Thomas Bartlett, bassist Brad Albetta en drummer Jim White. De opnamen vonden plaats in de thuisstudio van Sean Lennon in New York. Martha: Making this record was a totally different experience. (...) This record is a culmination of my life experiences so far. Everything changed for me a couple years ago and this record is a representation of that and a return to the reason I started writing songs." Deze deluxe versie bevat als bonus drie intieme en intense demoversies van albumtracks. (bron: V2)
"Ze vindt zelf broer Rufus vooral op moeder Kate McGarrigle lijken, terwijl zij meer de muzikale trekken van vader Loudon vertoont. Maar zelfs van folk weet ze iets letterlijk ongehoords te maken. Bovendien worden haar neuroses, frustraties en verlangens op het relationele vlak op haast exorcistische wijze geventileerd zonder greintje zelfspot. Met haar titelloze debuut uit 2005 liet ze zich al kennen als een authentiek en onontkoombaar talent. De titel van deze ambitieuze opvolger is de even hilarische als intrieste regel uit de wrange opener. Daartegenover staat dan weer "You Cheated Me", een bedrieglijk lichtvoetig Bangles-achtig popliedje, terwijl het heftige folkrocknummer "In The Middle Of The Night" schatplichtig lijkt aan Richard Thompson. Zo worden al even vanzelfsprekend pseudoklassieke orkestraties en complexe zangharmonieën afgewisseld met een neopsychedelische mellotronpartij of een weemoedige, jazzy trompet. Verlichting is ver te zoeken op deze topzware meesterproef." (Geert Henderickx, Oor)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
