Het eerste Icon-album bleek een opmaat voor een reünie van de eerste Asia-bezetting. Vooralsnog alleen voor een VS-tour: hier zijn Steve Howe en Carl Palmer niet te horen. Wél Jadis-drummer Steve Christey, Arena/Kino-gitarist John Mitchell en ELO-cellist Hugh McDowell. De gestapelde stem van Wetton klinkt op en top Asia: hij vormt alléén een heel koor! In de mix van vlotte symfo en melodieuze AOR zijn nu wat folk-invloeden te horen. Bijv. in de 2 songs waarin Anneke van Giersbergen (The Gathering) meezingt. "Zeer fraai album. Mocht er een Asia top 10 bestaan met hierin Asia platen en gerelateerde acts dan zou het album "Rubicon" met stip in de top 3 binnen komen." (Sander Kok, ProgWereld.org)
Reunie van de 2 die begin jaren '80 de spil vormden van Asia (het bleek een voorbode op een complete reünie in 2006). Geïnspireerd klinkend album vol compacte, melodieuze AOR, in de lijn van Asia en het beste Wetton-solowerk. Er is veel zorg besteed aan de productie: breeduitwaaierende keyboardsounds en hooggestapelde harmonie-zangkoortjes. Fraai zijn de warme gitaarsoli van Arena-gitarist John Mitchell. Met kleine gastrolletjes van Annie Haslam (Renaissance) en Ian McDonald (ex-King Crimson/-Foreigner).
Het Asia-duo arrangeerde in 2005 een dozijn nummers (voor meer dan de helft bestaande uit Asia-klassiekers, aangevuld met nieuwe Icon-songs) op intieme, semi-akoestische wijze. Een cello heeft een belangrijke rol, maar Downes gebruikt nog behoorlijk wat elektronische keyboards en de kamerbrede koortjes van de originelen zijn gewoon gebleven. Het resultaat is best geslaagd: het geeft de songs een heel andere lading dan de soms wel erg vol geproduceerde pompsymfo-originelen. Niet zo'n goed idee was het echter om die songs live in een TV-show te gaan playbacken. De cellist maakt er nog het beste van, maar Downes kan achter de vleugel niet faken dat je eigenlijk helemaal geen vleugel hoort. En Wetton doet een wereldrecordpoging slecht playbacken, met een wel heel ongeïnteresseerd kijkend smoelwerk. Beeld uitlaten en luisteren dus.... Wél kijken naar het interview omdat de heren een inkijkje geven in de Asia-historie en meer en zo o.a. de kans krijgen te ontkrachten dat Asia een bij elkaar geraapte supergroep is.
Downes, toetsenist van The Buggles, Yes (kort) en Asia maakte ook solo-albums waar voor deze compilatie uit geput is: "The New Dance Orchestra" (1986), "Vox Humana" (1992), "Evolution" (1998) en "The World Service" (2000). De eerste is een synthesizerplaat, waarvan het sferische en lange "East West" afkomstig is. Op het tweede werkt hij met vele gastvocalisten, met wie hij zowel nieuwe stukken opnam als eigen oude successen herinterpreteerde tot vlotte symfopop. Zo zong ex-Deep Purple-zanger/bassist Glenn Hughes de Buggles-hit "Video Killed The Radio Star". Op het derde album speelt Downes instrumentale versies van symfoklassiekers. Soms aardig, soms helaas neigend naar muzak. Het vierde (weer instrumentale) album komt stistisch in de buurt van het debuut. Begin jaren '90 nam Downes een album op met de al genoemde Hughes. Het werd nooit afgerond en bleef in demostadium. CD2 laat 10 songs uit die sessies horen: een mengvorm van de liefde voor funk en soul van Hughes met Mr. Mister-achtige symfopop van Downes.
Tweede album dat de van The Buggles, Yes en Asia bekende toetsenist maakte onder de naam The New Dance Orchestra (wat hij toch min of meer gewoon zelf was - met zijn synthesizers). De titel geeft al aan dat de stem centraal staat. Hij doet dat in songs die nog het meest in het verlengde liggen van de synthipop van The Buggles. Hij heeft dan ook enkele Buggles-songs een nieuw jasje gegeven. Zoals de hit "Video Killed The Radio Star", dat nu gezongen wordt door Glenn Hughes (ex-Deep Purple). Zijn vettige soulrockzang geeft het nummer een heel andere lading dan het origineel, vooral omdat nu de ritmiek ontbreekt. Ook toenmalig Asia-voorman John Payne, voormalig GTR-vocalist Max Bacon en FM-zanger Steve Overland zingen een song, naast enkele minder bekende vocalisten (zowel mannelijk als vrouwelijk). Voor mensen die Downes kennen van Asia en Yes zal dit album grotendeels te zoet zijn. Wellicht dat liefhebbers van het softere werk van The Alan Parsons Project, naast fans van jaren '80-synthipop, ervoor vallen.
"Buggles/Yes/Asia-man Geoffrey Downes maakte met The Light Program in 1987 een toegankelijk elektronisch album, dat enigszins met het meest melodieuze werk van Synergy (ofwe Larry Fast) vergeleken kan worden." (René Yedema, Xymphonia)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
