Spaans/Engelstalig album. M.m.v. Bill Frisell en Raul Malo. "Het album begint met de oorspronkelijk uit 1939 afkomstige klassieker "Perfidia" (van Alberto Dominguez). Een sterke keus die meteen verwachtingen inlost. Won Kar-Wai gebruikte meermalen hetzelfde nummer in de uitvoering van Xavier Cugat, maar liefst in zijn films. De zeggingskracht van de Spaanstalige nummers sluit aan bij de Zuid-Amerikaanse sfeer van de muziek. Haar band, The Sacred Hearts, bestaat uit ervaren musici, waarbij een hoofdrol is weggelegd voor Bill Frisell en Victor Krauss, maar ook Brannen Temple, David Pulkingham en levensgezel Luke Jacobs vullen hun rol adequaat in. Luke Jacobs zingt vertaald vanuit het Spaans zijn aandeel van het uit 1958 afkomstige "Que Manera De Perder" (van Cuco Sanchez). Zijn zang doet mij denken aan een jonge uitvoering van Chip Taylor. Buiten haar eigen liedjes heeft Carrie gekozen voor haar favoriete Mexicaanse componisten. Het eindresultaat is een mix die wonderwel werkt." (Rein vd Berg, Johnny's Garden)
"Sinds haar eerste album samen met oude rot Chip Taylor, is Carrie Rodriguez uitgegroeid tot een volwassen artieste. Met dit album heeft ze inmiddels net zoveel albums gemaakt op eigen benen als ze met Chip deed, namelijk vijf stuks. Op "Give Me All you Got" pakt ze intense emotionele themas aan, zoals liefdesverdriet, maar ook verliefdheid, bedrog en onvrede, echter ook uitzinnige levensvreugd. Zelf zegt ze dat ze er voor het eerst echt in is geslaagd om de levendige passie die haar live-shows hebben, ook op CD vast te leggen. Het hielp vast ook dat ze omringt was met veel goede vrienden en het feit dat haar eigen creatieve schrijverstalent weer eens aan het borrelen was geraakt na een periode dat ze veel liedjes van en met anderen heeft gespeeld de afgelopen jaren. "Give Me All You Got" biedt weer een frisse nieuwe kijk op het al zo indrukwekkende oeuvre van deze talentvolle dame." (Sandra Zuidema, Lucky Dice)
"Lange tijd was Carrie Rodriguez de protegée van Chip Taylor en maakte ze samen met hem of onder zijn leiding country-georiënteerde muziek. "She Aint Me" is weliswaar al haar tweede solo-album maar wel de eerste waar ze volledig haar eigen pad betreed en een wat modernere weg inslaat. Ze schreef 10 van de 11 liedjes op dit album zelf, sommige in samenwerking met collega-artiesten als Dan Wilson, Mary Gauthier, Gary Louris of met de producer van dit album, Malcolm Burn. Deze Malcolm Burn produceerde in het verleden o.a. albums van Emmylou Harris ("Red Dirt Girl"), Patti Smith ("Gone Again") en Patty Griffin en ook werkte hij veel met Daniel Lanois. Behalve zang en fiddle speelt Carrie ook zelf tenorgitaar en elektrische mandoline op dit album. Veel van de andere snaarinstrumenten worden bespeeld door virtuoos Greg Leisz en er zijn vocale bijdragen van o.a. Lucinda Williams, Gary Louris, Aoife ODonovan en Kirstin Mooney." (Sandra Zuidema, Lucky Dice)
Overtreft het 1ste duo-album 'Let's Leave..' en houdt je met soms ronduit beklemmende (country)songs gekluisterd, met mooi contrast tussen Chip's bezwerende, haast gefluisterde zang en Carrie's nachtegaalstem en trefzekere vioolspel.
Op 20 oktober 2007 treedt dit americana-singer/songwriterduo op in De Twentse Schouwburg, Enschede. Tijdens dit concert uit 2005 wordt het duo bijzonder sfeervol begeleid door o.a. drie bijzondere gitaristen: alleskunner Bill Frisell, de briljante steelguitarspeler Greg Leisz en gitarist en collega-singer/songwriter Buddy Miller (die eerder bij Emmylou Harris schitterde in de Spyboy-band). Naast eigen nummers (waaronder de showstoppers "Wild Thing" en "Angel In The Morning" - Taylors bijdragen aan het eeuwige popcanon) laat Taylor een indrukwekkende, fluisterzacht bezwerend gezongen interpretatie horen van "Long Black Veil".
Het titelnummer is een van de twee wereldhits die Chip Taylor schreef (naast 'Wild Thing'). Het klinkt prachtig in deze nieuwe versie met Carrie's tweede stem. Verder warmbloedige live-versies van songs van de 2 hiervoor verschenen duoalbums.
"Singer/songwriter samen met violiste/zangeres. Echte good-time-country: Taylor's warme stem harmonieert fraai met die van Rodriguez. Met uitstekende begeleiders, al zijn de enkele strijkersarrangementen wat kitscherig." (Hvn)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
