"Kathryn Williams noemt "Mystery Park" zelf haar meest persoonlijke album tot dusver, maar het is ook een album waarop ze intensief samenwerkt met andere muzikanten en songwriters. Hieronder muzikanten en songwriters van naam en faam als Leo Abrahams, Neill MacColl, Beth Nielsen Chapman, Polly Paulusma, Ed Harcourt en Paul Weller, die allemaal bijdragen aan de hoge kwaliteit van de songs en de muziek op het album. Net als de vorige albums ontleent echter ook "Mystery Park" de meeste kracht aan de zo herkenbare stem van Kathryn Williams. Het maakt hierbij niet zoveel uit of Kathryn Williams kiest voor de wat soberdere klanken die we kennen van haar vroege albums of juist voor een wat voller klinkend geluid, want in beide gevallen is de stem van Kathryn Williams echt bijzonder mooi. Het komt allemaal samen in een serie persoonlijke songs, die de Britse muzikante deels schreef met anderen. Het zijn songs die lekker in het gehoor liggen, maar die bijzonder knap in elkaar zitten. " (De krenten uit de pop)
"Het idee voor dit tiende album van de Engelse singer-songwriter Kathryn Williams ontstond toen ze gevraagd werd mee te werken aan het 50-jarig jubileum van het boek "The Bell Jar" van Sylvia Plath (overigens onderwerp van Connie Palmens bijna tegelijk verschenen boek "Jij Zegt Het", HB). Ze bestudeerde diens werk en verwerkte die inspanningen in deze negen prachtliedjes, die kwalitatief recht doen aan het eigenzinnige karakter van Kathryns kwaliteiten als vocaliste en scheppend kunstenares. Hoewel de veelal droefgeestige inhoud van de liedteksten vaak het uiterste van de luisteraar vergt, heeft Williams er op toegezien dat de op de loer liggende pathos achterwege blijft. In nauwe samenwerking met producer Ed Harcourt heeft ze gekozen voor een sobere inkleuring van haar liedjes. Incidenteel wordt die minimalistische opzet aangevuld met heftiger klanken wanneer de teksten extra lading vragen. Sympathieke aanvulling op het oeuvre van het Amerikaanse literaire wonderkind." (Koos Gijsman, Heaven; cijfer: 8,5)
"Muziekliefhebbers zijn nogal eens geneigd artiesten in hokjes in te delen: pop, folk, blues, etc.. Maar artiesten trekken zich vaak weinig aan van scheidslijnen en dat geldt zeker voor de Britse Kathryn Williams, die opereert in het grensgebied tussen folk en pop. Ze bewondert Nick Drake en Joni Mitchell maar houdt ook van klassiek en flirtte in het verleden met electro en hiphop. Op dit tiende album ontpopt ze zich tot een ouderwetse crooner, begeleid door een weelderig strijkorkest. Haar ingehouden zang en zoetvloeiende melodieën doen wat denken aan Lambchop, en ze zal zeker ook in de smaak vallen bij liefhebbers van Belle And Sebastian. Haar talent gave popsongs te schrijven, komt vooral tot uiting in liedjes as "Heart Shaped Stone" (veel gedraaid op BBC Radio 2) en "Monday Morning". Andere songs zijn nog wat verstilder en dromeriger. Slechts een enkele keer schiet haar stem uit, waardoor je een glimp opvangt van de broeierige passie die achter dat alles schulgaat." (Paul van der Lecq, Heaven; cijfer: 8)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
