"Erik Satie is alom bekend bij het publiek door werken als Gymnopédies, die vooral door de interpretaties van Reinbert de Leeuw bekend werden bij het grote publiek. Dit jaar is het 150 jaar geleden, dat Erik Satie in Normandië werd geboren. Naast een begenadigd componist van ogenschijnlijk korte muziekwerkjes, schreef Satie ook prachtige liederen ofwel mélodies. Voor dit album selecteerden Reinbert de Leeuw en Barbara Hannigan tien liederen die een bijzondere sfeer oproepen. Centraal is het werk Socrate, dat Satie op basis van dialogen van de Griekse filosoof Socrates voor sopraan schreef. Daarnaast bevat het programma Trois mélodies en Trois autres mélodies. Een prachtig album met wonderschone zang van Barbara Hannigan, uitstekend begeleid door Reinbert de Leeuw." (Wil Zenhorst, Platomania)
"Eind 2015 ontving de Deense componist Hans Abrahamsen (1952) het bericht dat hij de Grawemeyer Award had gewonnen, een Amerikaanse prijs van 100 duizend dollar. Hij kreeg hem voor "Let me tell you", een liedcyclus gecomponeerd op aandringen van de Canadees-Amsterdamse sopraan Barbara Hannigan. In december 2013 zong ze zelf de wereldpremière bij de Berliner Philharmoniker. Met de dirigent van toen, Andris Nelsons, nam ze het stuk afgelopen zomer op bij het Symphonieorchester des Bayerischen Rundfunks. De hedendaagse muziek heeft er een parel bij. "Let me tell you" klinkt kleurrijk en raadselachtig, met een slotdeel dat melancholiek wuift naar de romantiek van Mahler. Barbara Hannigan zingt meesterlijk als altijd. Ook sommige tekstregels kun je genotvol proeven. 'Wat is muziek anders dan tijd - tijd van nu en toen die over elkaar heen zijn getuimeld.'" (Guido van Oorschot, Volkskrant; 5 uit 5(!!) sterren)
"Het is niet het geringste werk dat Barbara Hannigan heeft uitgekozen voor haar CD-debuut als dirigent: Alban Bergs Lulu-suite uit 1934. Hannigan is fenomenaal, of ze nu zingt of dirigeert. En het gaat allemaal even natuurlijk. In de meegeleverde documentaire zien we dat ze naast de solopartij, die ze in een van de delen al dirigerend vertolkt, ook moeiteloos de lastige 'atonale' orkestpartijen meezingt en heel precies uitlegt wat de relatie met het libretto is. Het resulteert in een uiterst geladen uitvoering, waarin kleur en expressie het volle pond krijgen. De dirigent heeft van de cd een muzikaal zelfportret gemaakt door Berg te omlijsten met Berio's solostuk Sequenza III, waaraan ze een eigen, lichte toets geeft, en een door Bill Elliott en haarzelf gearrangeerde (en met Lulu-verwijzingen opgeluisterde) suite met liederen uit Gershwins Girl Crazy. Als zangeres is Hannigan al nagenoeg legendarisch. Ze heeft het in zich om het als dirigent ook te worden." (Frits vd Waa, Volkskrant; 5 uit 5 sterren)
`31 liederen lang is het Sehnsucht wat de klok slaat. In vertaling zwenkt die gemoedstoestand tussen nostalgische melancholie en vurig verlangen. De melancholie rijmt met het levensgevoel in Oostenrijk-Hongarije, de dubbelmonarchie die in 1914 uit elkaar spat. Het verlangen laait op bij muzikale twintigers als Arnold Schönberg, Alban Berg en Anton Webern. Dit stelletje saboteurs legt vanaf 1900 springstof onder de klanktaal van de Romantiek. Toonsoorten, melodieën, akkoorden, al het vertrouwde gaat aan duigen. (...) Meestal komt dit broeierige repertoire over het voetlicht met keurige zangeressenmanieren. Daar doet Barbara Hannigan niet aan. Zonder overdreven emotioneel te worden stopt ze Sehnsucht in elke noot. Haar kunst is er een van kruip-door-sluip-door. Boven- of onderlangs glijdt ze tonen in en uit, een voorschot nemend op het expressieve Sprechgesang dat Arnold Schönberg een decennium later uitvond. Reinbert de Leeuws pianoklank komt uit een ijl universum". (Volkskrant, 5 sterren)
'De cd met werken van Józef Koffler en Konstanty Regamey heeft brutaalweg de titel Polish Masterworks meegekregen en daar is niets teveel mee gezegd. Beide componisten maken gebruik van Schönbergs twaalftoonstechniek, maar dat staat een direct aansprekende expressie geenszins in de weg. De techniek is volkomen geïntegreerd, luister naar het kwintet van Regamey, en de muzikale uitdrukking is de hoofdmoot. Dat levert buitengewoon urgente muziek op die vooral de vraag oproept hoe het komt dat zulke werken zo lang onder het stof zijn blijven liggen. En de vraag wie deze voorzet op gaat pakken: want nu de Ebony Band niet meer optreedt moet een ander gezelschap dat doen. Het maakt niet uit: als ze sopraan Barbara Hannigan maar uitnodigen. Zij zorgt op deze cd met de kantate Die Liebe van Koffler voor het meesterwerk onder de meesterwerken'. (Luister, sept/okt 2010).
"Op haar nieuwe cd La Passione toont Barbara Hannigan haar dubbeltalent als zangeres en dirigent. Ze droeg de cd op aan haar mentor Reinbert de Leeuw. Een eigenzinnige, hyperexpressieve uitvoering van Haydns gelijknamige Sturm und Drang-symfonie? Hannigan draait er haar hand niet voor om. Een bezwerende uitvoering van Luigi Nonos verdraaid lastige solo-aria Djamila Boupacha? Hannigan doet het schijnbaar moeiteloos. Even gemakkelijk zingt en zwaait ze simultaan. Waarvan akte in Gérard Griseys Quatre chants pour franchir le seuil, vier bedwelmend geïnstrumenteerde doodsrituelen voor sopraan en ensemble, die luisteren naar ondertitels als La mort de la civilisation en La mort de lhumanité. (...) Wat De Leeuw voor haar betekende? Hij was mijn gids en klankbord. Reinbert leerde me dat je als musicus een persoonlijke band met een stuk moet ontwikkelen. Natuurlijk, een goede techniek, partituurkennis, het is allemaal onontbeerlijk. Maar dan begint het pas." (NRC)
Luister-10 juli/aug. 2015: "Doorgaans zijn bonusdocumentaires zo saai dat je erbij in slaap valt, maar bij zangeres/dirigente Barbara Hannigan is dat onmogelijk. Ze verlegt grenzen. Als performer, als musicus maar ook als dirigent. Om te beginnen is het een noviteit om de soliste in de Mozart-concertaria's hier zelf te zien dirigeren. Ze draait zich om naar het publiek, begint te zingen maar gaat door met het slaan van de maat. Maar ze is zo één met de muziek dat ze volkomen overtuigt. Mede ook omdat ze het Mahler Chamber Orchestra volkomen in haar greep heeft. Natuurlijk springt de enorme dynamiek van Ligeti's 'Mysteries of the Macabre' het meest in het oog. In dat meesterwerk heeft ze waarschijnlijk haar ultieme uitdaging gevonden. Maar met diezelfde drive wekt ze Rossini's La scala di Seta-ouverture tot leven. Ze begrijpt Fauré. De documentaire toont vervolgens Hannigan van alle kanten. Gaat dat zien! Want zonder Hannigans 'Mysteries of the Macabre' te hebben gezien is je leven incompleet." (Rene Seghers)
Opname: 2003, 2008.\n"De Nederlandse componist Bart Visman (1962) ontpopt zich op deze CD van postexpressionist (in het tien jaar oude spookachtige 'Septet') tot retro-impressionist (het recente 'Sables', 'Oxygène'). Vooral het laatste werk, briljant gezongen en gespeeld door sopraan Barbara Hannigan en het Limburgs Symfonie Orkest, heeft een hallucinante kwaliteit, waardoor de muziek uitstijgt boven de al te makkelijke nostalgie die soms ook op de loer ligt." (Frits van der Waa, Volkskrant; waardering: 4 uit 5 sterren) \n"Dutch composer Bart Visman (born 1962) has in common with many of his compatriots of his generation an absolute grasp of contemporary techniques combined with a lively, eclectic inventiveness, a knack for timbral distinctiveness, and a communicative directness that gives his works an immediate appeal. The performances are all first-rate, and soprano Barbara Hannigan, accompanied by Limburgs Symfonie Orkest, led by Ed Spanjaard, stands out for her sumptuous tone and expressive breadth." (Stephen Eddins, Allmusic)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
