Verslag van drie optredens in Fillmore West, in september 1968. Eerder dat jaar hadden Bloomfield (ex-Paul Butterfield Bluesband, ex-Electric Flag) en Kooper (Blood, Sweat & Tears) al met Stephen Stills een min of meer spontaan concert gegeven. Hiervan was het "Super Session"-album de weerslag en dat was een groot succes. Vandaar dit vervolg Alhoewel minder 'on the spot' dan de voorganger was de repetitietijd ultrakort en is het idee om eigen stukken met veel improvisaties af te wisselen met bekende nummers gelijk. De radicale, psychedelische, nauwelijks herkenbare bewerking van o.a. Simon & Garfunkels "The 59th Street Bridge Song (Feelin' Groovy)" lijkt op de methodiek waar Vanilla Fudge populariteit mee verwierf. Traffics "Dear Mr. Fantasy" blijft dichter bij het origineel, maar is dan ook een song van muzikale geestverwanten. Naast met Hendrix vergelijkbaar gitaarwerk spelen de rollende klanken uit het Hammondorgel een voorname rol. Opmerkelijke gasten: de toen nog onbekende Carlos Santana en Steve Miller.
Verslag van een min of meer spontaan georganiseerd optreden van drie toen hippe muzikanten (plus een ritmesectie) die eventjes niets te doen hadden: Al Kooper (gitarist van Blood, Sweat & Tears, tevens toetsenist en verdienstelijk zanger), Mike Bloomfield (voormalig gitarist van Paul Butterfield Blues Band en Electric Flag) en Stephen Stills (toen van Buffalo Springfield, later CSN). Kooper is toch wel duidelijk de sessieleider: hij zingt de nummers, bespeelt meerdere instrumenten en produceerde achteraf de opnamen (en voegde hier en daar zelfs blazers toe). De drie staan overigens niet tegelijk op het podium: In de eerste helft speelt hij met Bloomfield, de tweede helft is met Stills. Naast een handvol bluesy en groovy instrumentale jam-improvisaties speelt men covers van o.a. Bob Dylan en Donovan, met een psychedelische rock-inslag (het enerverende post-summer-of-love-muziekklimaat sijpelt door elke noot).
Rerelease van compilatie uit 1975 van de singer/songwriter/multi-instrumentalist/producer. De twee schijven geven een breed overzicht van de ietwat grillige carrière van 1968 tot dan toe. Zo staat het debuut van Blood, Sweat & Tears vol met werk van hem, maar vertrok hij al meteen na één plaat bij die band. Het goddelijke "I Love You More Than You'll Ever Know" is van zijn hand en van die plaat. Het is vele malen gecoverd, o.a. door Donny Hathaway. Hier vindt u het origineel. Daarnaa maakte hij live-albums met de bevriende bluesrockgitarist Mike Bloomfield en ook daarvan horen we materiaal. Hij was als übersessiemuzikant bij meerdere Bob Dylan-platen betrokken. Van diens "New Morning" (1970) is daarom "If Dogs Run Free" meegenomen. En dan zijn er de soloplaten "I Stand Alone" (1969), "Easy Does It" (1970), "New York City" (1971) en "Naked Songs" (1973), veelal gevuld met rhythm & blues beïnvloede rock, stilistisch ergens tussen Blood, Sweat & Tears en The Band te plaatsen.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
