""I Thought I Was Better Than You" speelt zich nadrukkelijk níet af tegen de gebruikelijke Dury-decors: de vluchtstrook van het bestaan en het stadse nachtleven, bevolkt door dronkelappen, penoze en verwarde types. Alleen de pesterige achtergrondzangeressen zijn er nog, in elk nummer weer, om Dury de waarheid te zeggen of zijn drijfveren in twijfel te trekken, als een hardnekkig duiveltje op zijn schouder die in meer dan de helft van de songs opduikt. Het album mag, aldus Dury zelf, dienen als 'companion piece' bij zijn autobiografie "Chaise Longue" (2021), waarin hij ook expliciet focust op zijn jeugd (het boek stopt in 1995). En aangezien Dury in zijn jonge jaren vooral naar hiphop luisterde, horen we die invloeden hier duidelijker terug dan op eerdere platen. Muzikaal dan. En ‘hiphop’ is dit eigenlijk ook niet, want het blijft toch voornamelijk een minimalistisch aangeklede mix van seventiesdisco, funky rhythm & blues, (electro)pop en hier en daar een echo van The Streets." (OOR)
"Op 'The Night Chamcers' zijn zesde album intussen, schetst de Britse raconteur tien nachttaferelen, bevolkt met gebroken harten en nachtraven die lijken weggewandeld uit het schilderij van Edward Hopper. Verwacht geen collectie liedjes met meezingrefreintjes en originele bruggetjes. Baxter vertelt meer dan hij zingt en de instrumenten dienen louter als penselen om zijn trieste, soms cynische liefdesverhalen te voorzien van intuitief geschilderde kleurenplaatjes. De verwerkte bloemlezing duurt maar een halfuur, maar dat is een half uur dan na de laatste noot nog dagen blijft hangen. Dury's diepe, doorrookte verstelstem werkt verslavend als een goeie podcast. Als een meesterlijk minimalist laat hij daarbij meer dan genoeg ruimte om er de filmische strijkers, funky gitaartjes en sensuele backing vocals zorgvuldig doorheen te draperen. Met de achtergronddames gaat hij ook voordurend in dialoog, alsof zij op elegante wijze telkens zout in zijn open wonden strooien". (Dansende Beren)
"No matter how hard you try, you fall from grace. Citaat uit een van de zeer tot de verbeelding sprekende songs die Baxter Dury 4 jaar na zijn goed ontvangen debuut "Len Parrots Memorial Lift" op ons loslaat. Hij is een meester in verhalende songs. Over het leven van alledag - vaak triest en zwaarmoedig, maar nergens destructief. Die melodieus sterke, midtempo songs worden, al dan niet m.m.v. leden van Spiritualized, met vervormde gitaren, donkere klanktapijten of traag pianospel ingekleurd. Ondanks de vele verwijzingen naar drugs en het leven in een roes smaken die veel minder psychedelisch dan die op het debuut. Bijzondere sfeerschetsen, met teksten die eenzelfde gevoel oproepen als Pere Ubu in de jaren '80. Prijssong is het compleet afwijkende, in plat Londens dialect aan elkaar gelulde "Cocaine Man". Dat accent, zijn achternaam en het feit dat Baxter drie songs schreef met jeugdvriend Ben Gallagher (zoon van een van The Blockheads) zijn de enige verwijzingen naar zijn pa Ian." (Willem Jongeneelen, Oor)
Zoon van Ian. Mmv Adrian Utley & Geoff Barrow (Portishead). "Heeft niets van pa's vrolijheid: z'n met fluisterend hese stem gezongen dromerige licht-psychedelische pop (met sierlijke accenten) heeft meer van Elliott Smith en Tom McRae." (Heaven)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
