""Bij de eerste tonen van opener "Miles Away" bekruipt je het gevoel dat Brutus op de populaire, atmosferische Kate Bush en Mitski-trein springt. Maar na ?n minuut en vijf seconden is van die aanname niets, maar dan ook niets meer over. Met ?n akkoord weet het Belgische drietal elke twijfel weg te nemen of ze op dit derde album gaan hangen naar het grote geld. Een voorprogramma bij Foo Fighters was namelijk al beklonken, toen die tour om begrijpelijke reden werd afgelast. Het recept is bekend, maar even smakelijk: hardcore, postrock en noisecore worden aan elkaar gelijmd door lekker in het gehoor liggende gitaarriffs, een fijn raspende stem, venijnige drums en een kletterende bas, die op deze plaat wat meer ruimte lijkt te krijgen. Hier en daar is het wat slepender (zoals in het prachtige "What Have We Done"), wat progressiever ("Dreamlife", en horen we daar een soort Ghost-melodie in "Storm"?) of iets meer teruggrijpend op hun nineties-invloeden (de riffs in "Brave" en "Liar")." (OOR)|"
“De excentrieke stijl die de band bracht op het debuut, wordt ook op deze opvolger "Nest" doorgezet. Stoïcijns doet Brutus vooral waar het zelf zin in heeft. Zo vertikt de band het om te vervallen in dezelfde punk akkoordjes. Sterker nog, de lagere regionen van de gitaarhals worden zo goed als niet aangeraakt. In plaats daarvan wordt het muzikale spectrum ingekleurd door hoekige riedeltjes en stuiterende baslijnen. Een album zonder toeters en bellen, dat slechts één sound kent en daar vrijwel niet vanaf wijkt. Dit is een band met visie en die buldert van het zelfvertrouwen."Nest" bevat geen synth geneuzel of elektronische liflafjes, want het heeft het niet nodig. Nee, dit zijn een paar gitaren, versterkers, een drumkit en een set belachelijk goede songs. En natuurlijk is er die onweerstaanbare stem: de kers op een toch al belachelijke lekkere taart. Dit album is eigenzinnig, excentriek en barst van de creativiteit. Jaarlijst materiaal? Waarschijnlijk. Verplichte kost? Absoluut.” (Zware Metalen)
"Brutus moeten we niet meer voorstellen, zeker? Het Leuvense trio speelde de voorbije jaren ziedende shows, bracht DIY enkele indrukwekkende 7-inches uit en wordt in het algemeen aanbeden door iedereen die ‘nee’ zegt tegen water bij de wijn, of melk in de koffie, of … Enfin, u snapt het wel. Hard. Rechtdoor. Oprecht. Drumster Stefanie Mannaerts en gitarist Stijn Vanhoegaerden speelden samen in de band Starfucker. Bassist Peter Mulders heeft een verleden in poppunkband Sixtoys achter de rug. De drie kwamen uiteindelijk samen in Refused Party Program, een band die het legendarische punkalbum The Shape Of Punk To Come van het Zweedse Refused onder handen nam. Gecontroleerd ontsporen, dat doet Brutus op deze eersteling. De verpersoonlijkte Bermudadriehoek van België stijgt op Burst boven zichzelf uit. Ga naar hun concerten om die energie te voelen die woorden maar half kunnen vatten. En wij zullen hier wel wachten. Benieuwd naar die verdere shape of Brutus to come." (Dansende Beren; 4,5 uit 5 sterren)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
