"Coltrane zou aanvankelijk helemaal niet meegaan naar Europa. Vibrafonist Buddy Montgomery (broer van Wes) was gevraagd, maar die had vliegangst. Coltrane had niet veel zin in de tournee. Hij was bezig om zijn eigen sound en spel te ontwikkelen, zijn eigen band op te bouwen. Uiteindelijk bood Norman Granz, organisator van de toer, 1000 dollar per week. Dat haalde hem over. Miles bouwde tijdens de concerten zijn stijl van die tijd verder uit in de bekende themas die hij al jaren speelde. Daartegenover stond Coltrane met zijn sheets of sound. Door de spanning die dat creëerde was iedereen in de groep op zijn scherpst en werd deze boven zichzelf uitgetild. En dat hoge niveau blijft vier cds lang constant! Het is een feest om de vijf concerten nu op cd terug te horen. Het is met volle teugen genieten van dit laatste samenzijn van de krachtcentrale die het Miles Davis Quintet in deze samenstelling was". (Hessel Fluitman, JazzFlits).
"Om de 50ste verjaardag van het beste jazzalbum aller tijden te vieren is er deze editie met 2 CD's en een DVD. Het sterk verbeterde geluid, de tweede CD met zes prachtige andere opnamen van dezelfde band (Miles Davis, John Coltrane, Cannonball Adderley, Bill Evans, Paul Chambers en Jimmy Cobb) tien maanden eerder en de DVD met een mooie documentaire over het album, plus de film "The Sound Of Miles Davis" met een televisieoptreden uit die tijd van het Miles Davis Quintet met het orkest vna Gil Evans: zonder meer waar voor je geld." (Eric van Domburg Scipio, Heaven; waardering: 5 uit 5 sterren)
`The recording of Cannonball Takes Charge was sandwiched in between two events that would help earn Cannonball Adderley a permanent place in jazz lore. Just the day before the albums first session, he participated in the completion of Miles Daviss seminal Kind of Blue. Five months after Cannonball Takes Charge was finished, he had Riverside producer Orrin Keepnews record his newly formed quintet at the Jazz Workshop in San Francisco which helped launch his career as one of the leading proponents of soul jazz. But what about the album made in between these two momentous occasions? Cannonball Takes Charge s concept was a common one: the altoist is the lone horn in a quartet performing a program made up primarily of standards. The results are anything but routine though, and show that 1959 was a very good year for Cannonball Adderley." (All About Jazz)
In Japan opgenomen smoothjazz-album van de trompettist, omringd door een all-star-veteranenritmesectie: pianist Hank Jones, bassist Eddie Gomez en drummer Jimmie Cobb. Het geheel wordt bijgestaan door een strijkorkest o.l.v. Masahiko Satoh. De groep speelt een reeks ballads, meest standards, die door de strijkersarrangementen extra 'smooth' zijn gemaakt.
"For his final Prestige-related session as a sideman, John Coltrane (tenor sax) and Kenny Burrell (guitar) are supported by an all-star cast. They cut their teeth on two Flanagancompositions, two lifted from the Great American Songbook, and a Kenny Burrell original. Flanagan's tunes open and close the album, with the spirited "Freight Trane" getting the platter underway. The delicate "Why Was I Born" is one for the ages as Burrell and Coltrane are captured in a once-in-a-lifetime duet. Together they weave an uncanny and revealing sonic tapestry that captures a pure and focused intimacy. This, thanks in part to the complete restraint of the ensemble, who take the proverbial "pause for the cause" and sit out. What remains is the best argument for the meeting of these two jazz giants. In many ways the showpiece of the project is Flanagan's nearly quarter-hour "Big Paul." Those interested in charting the saxophonist's progression should make specific note of Coltrane's work here." (Lindsay Planer, Allmusic)
"This album features the Miles Davis Sextet of 1959 without the leader. Altoist Cannonball Adderley and tenor saxophonist John Coltrane really push each other on these six selections, with this version of "Limehouse Blues" really burning. Coltrane's very serious sound is a striking contrast to the jubilant Adderley alto; the latter is showcased on "Stars Fell on Alabama." With pianist Wynton Kelly, bassist Paul Chambers and drummer Jimmy Cobb playing up to their usual level, this gem is highly recommended." (Scott Yanow, Allmusic)
Een concert uit de tournee die volgde op het volgens velen beste jazzalbum allertijden: "Kind Of Blue". De tournee werd niet gedaan met pianist Bill Evans, maar met Wynton Kelly, die ook kort op het bewuste album te horen is. En, oh verrassing, zelfs John Coltrane, die tijdelijk weer terug was in Davis' band ging mee op tournee. Al scheen hij snel verveeld te raken door het strakke format van de setlist. Daar horen we hier niets van terug, want de band speelt waarlijk fantastisch. De klare lijn van Davis' trompetspel botst heerlijk met de vrijheid die Coltrane neemt. Vooral in "Walkin'" heeft hij een intense solo, waarin zijn smekende en zielsnijdende saxteugen vooruitblikken op wat hij de jaren erna met zijn eigen legendarische kwartet zou gaan doen. Van dezelfde tournee zijn meer opnamen beschikbaar, zo vindt u in onze collectie ook het een paar weken later opgenomen "Live In Den Haag", met een deels andere setlist. En natuurlijk andere improvisaties, dus leuk vergelijkingsvoer voor de liefhebber.
"I'm Confessin' finds adventurous Chi-town tenor man Steve Grossman pairing up with journeyman jazz legend Harold Land on a muscular set of standards and originals. This a no nonsense but eminently cerebral outing that makes the most of the two leads' knack for inventive, angular, and energetic improvisation. To these ends they dive headlong into the midtempo blues swinger "Vierd Blues," race each other to the finish line on the burning Grossman original "Sandrow," and play it cool on Thelonious Monk's "Let's Cool One"." Individually, they both get a chance to shine with Grossman nailing down the title track and Land holding down the afterglow hours on the ballad "Born to Be Blue"." Joining in the fun are pianist Fred Henke, bassist Reggie Johnson, and drummer Jimmy Cobb." (Matt Collar, Allmusic)
"Bijzonder album van de pianiste. Ze wijdt diverse composities aan sociaal-politieke onderwerpen. De titelsong, deel van een suite, is geschreven n.a.v. 9/11. Andere stukken verwijzen naar de Amerikaanse raciale geschiedenis ("I Have A Dream" van Mary Lou Williams en het 'zwarte volkslied' "Lift Every Voice And Sing", naast bewerkingen van enkele spirituals), naar belangrijke musici uit de jazzgeschiedenis (Lil Hardin, Charlie Parker, Billie Holiday). Maar het is ook een bijzonder jazzalbum met prachtig pianospel, superieure begeleiding door Ron Carter (b) en Jimmy Cobb (d) (beide beroemde Miles Davis-alumni, HB) en bijzondere toegevoegde elementen. Solozang van Carmen Lundy en (ietwat pathetisch) klassieke tenor George Shirley, subtiel inkleurende bijdragen van het Atlanta Jazz Chorus. Ook opvallend: "In real time", geschreven door Allen samen met echtgenoot Wallace Roney, die ook trompet speelt op dit nummer, op een onnadrukkelijke maar wel heel trefzekere manier." (René de Cocq, Draai Om Je Oren)
In het Scheveningse Kurhaus gemaakte opnamen uit 1960, dus niet lang na het baanbrekende "Kind Of Blue", waar dan ook repertoire van op de setlist staat. 50 Jaar later is het album nog immer een eikpunt en klinkt "So What" nog steeds fris, ook al is de opnamekwaliteit, zoals hier, niet HiFi. John Coltrane was tijdelijk teruggekeerd in Davis' kwintet. Als bonus fungeren opnamen uit midden jaren '50; de tijd van Miles' eerste hardbop-albums, zoals "Walkin'".
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
