"Op straat wordt de contrabas van Ernst Glerum door voorbijgangers vaak een grote viool genoemd. Dat was het uitgangspunt voor het maken van deze CD. Al strijkend zet Glerum de themas neer van een vijftal jazzklassiekers, waarvan Thelonious Monks "Evidence" (1948) de jongste is. Samen met de Amerikaanse pianist Uri Caine is het er Glerum niet om te doen wervelende nieuwe interpretaties van de composities te geven of zich te buiten te gaan aan krankzinnige solos, maar zich te storten op de schoonheid van de klank. En met zijn majestueuze toon slaagt Glerum daar met vlag en wimpel in. Geen lege virtuositeit, maar simpele ontroering. Het getuigt van de rijpheid van een musicus als hij daarin slaagt zonder goedkope middelen, maar door van binnen uit zijn ziel zijn verhaal te doen. Wie luistert naar "I Surrender, Dear" begrijpt hoe gevoelig deze topinstrumentalist in elkaar zit. Caine is vooral dienend aanwezig, want Glerum zelf is de held van deze subliem opgenomen korte CD." (Herman te Loo, Jazzflits.nl)
Album uit 1995 met live-opnamen, gemaakt in het Bethaniënklooster Amsterdam, Theater Kikker Utrecht, MC deSingel Antwerpen en het BIMhuis Amsterdam. "This is a stunning collection of brave new music, the details of which will be worked out for years to come". (Thom Jurek, Allmusic).
"Dutch pianist Guus Janssen is the most purely jazz player on the entire scene in Amsterdam. He can improvise off the cuff with the best of them, but his preferred mode of operation is in solo or trio settings where he is exploring, in much the same way Bud Powell did in his heyday, the underpinnings of jazz structure and harmony. On this trio date with his brother Wim on drums and Ernst Glerum on bass, Janssen moves through 12 compositions with the speed of sheer sound itself. With his deeply wrought and complex harmonic architectures on tunes like "I Mean" and "Zandersloot," as well as "Mist" and the title track, Janssen creates intervallic pressure points where harmony and counterpoint come together to open the tune up from the inside and then string along what's left of the original melody and explore it for its rhythmic possibilities in the elongated invention of tonal interpolation". (Thom Jurek, Allmusic).
Opname: 2004
"Een van de spannendste, toegankelijkste en hardst swingende improvisatietrio's die er zijn. De band speelt zonder setlijst en meandert met vanzelfsprekende souplesse door nummers van onder meer Monk, Powell en Borstlap en spontane improvisaties. Op deze DVD staan uitstekende live-opnamen, in eenvoudig zwart-wit opgenomen. Minstens zo leuk is het letterlijke kijkje in de keuken van Glerum, tijdens een repetitie. Ze leggen haarfijn uit hoe dat nou eigenlijk gaat, improviseren met zijn drieën." (KS, VK)
"Herman (as) heeft zich nooit veel aangetrokken van de scheidslijn tussen bebop en impro. Hier is de fusie ertussen beter gelukt dan ooit. Met Goudsmit (g) en impro-helden Glerum (b) en Bennink (alleen op snaredrum) swingt-ie keihard. De ritmesectie is genadeloos stuwend, Goudsmit freakt en rockt dat het een aard heeft. Herman mengt hoorbaar genietend soepele bebop met vrije knars- en toetergeluiden. Spontaan en creatief komen 't beste van mainstream en impro groovend toegankelijk samen." (K. Schouten, VK)
Opnamen van een opmerkelijk concert op 1 mei '97 in 't Amsterdamse BIM-huis. Nationale Jazzheld Borstlap in 't ICP-gezelschap van Han Bennink en Ernst Glerum doen free-jazz-dingen met standards als 'Round Midnight die niemand kon bevroeden.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
