"De stoerste jazzband van Nederland is terug. En hoe. Op hun vierde plaat laten zij horen waarom het loont om een formatie lang bij elkaar te houden. The Ploctones, opgericht door de explosieve gitarist Anton Goudsmit, klinkt zo vet en gesmeerd als een in olie gedrenkte fietsketting. Je hoort de vier muzikanten met ogen dicht schaken en schuiven rond de sappige, vaak door humor bevlogen thema's en melodieën. Mooi is het samenspel van Goudsmit met saxofonist Efraïm Trujillo: losjes dansen zij om elkaar heen of pompen agressief unisono het volume op. Hun potpourri van genres als rock, blues, latin, funk en blues, met jazz als basis, klinkt vertrouwd. De variatie in structuur en opbouw is ongekend. Ook tekent "Ploc" zich dit keer door bezinning in meerdere, vrij gespeelde sfeerliedjes. Een hoogtepunt is het wonderschone "Giuseppe", een emotionele trip opgebouwd vanuit gitaarlagen die uitmonden in aanstekelijke onstuimigheid. Morgen in het Bimhuis." (Tim Sprangers, Volkskrant; waardering: 4 uit 5 sterren)
Begin jaren 90 wordt Vloeimans gerekend tot een generatie jonge musici die bebop combineert met invloeden uit de rock en vrije improvisatie. Hij leidt zijn eigen kwartet met gitarist Anton Goudsmit, bassist Arnold Dooyeweerd en drummer Pieter Bast, waarmee hij de CDs No Realistics, First Floor en Bestiarium opneemt. "No Realistics" verscheen eind 1992 op het gelegenheidslabel Art In Jazz in een cd-box met opnamen van jonge talenten, een initiatief van Euro Jazz Radio en Studio 44.
"Na ruim drie jaar in deze bezetting samen op het podium gestaan te hebben, waarbij ze veelal standards en funky covers speelden, is het trio Montis, Goudsmit & Directie een geoliede machine geworden en besloten ze dat het tijd werd voor eigen nummers. De heren trokken zich terug in een klooster in Roosendaal, waar ze het grootste deel van Taste of Culture schreven en arrangeerden. Ook coverde het trio op geheel eigen wijze Living For The City (Stevie Wonder) en Lets Stay Together (Al Green), waarmee ook Tina Turner in 1983 een hit scoorde. Op het nummer Jan horen we een gitaarsolo van de man aan wie dit nummer werd opgedragen, de vaderlandse gitaarlegende Jan Akkerman." (Maxazine)
"Mogelijk waren ze te druk met andere bands en projecten, maar wat goed dat rietblazer Mete Erker, violist Oene van Geel, gitarist Anton Goudsmit en pianist Jeroen van Vliet hun plaat Live! (2011) eindelijk een vervolg hebben gegeven. De vier Nederlandse topmusici geven elkaar op "Eno Supo" opnieuw alle ruimte. Elk componeerden ze een of meerdere stukken waarin de instrumenten elkaar beurtelings aantrekken en afstoten. Zonder drummer is de toon aangenaam licht, maar nooit zweverig. Soms vinden sax en viool elkaar om dan gedreven door Van Vliets piano elk een eigen weg te gaan. De stukken zijn afwisselend impressionistisch, melancholisch en dreigend.\n
"Estafest wordt gevormd door vier van de toonaangevendste jazzmuzikanten van Nederland. Mete Erker (sax), Anton Goudsmit (gitaar), Oene van Geel (viool, percussie) en Jeroen van Vliet (piano) laten zich voor dit derde album inspireren door zowel Afrikaanse muziek van het Bayakavolk als door Lachrimae (1604) van renaissancecomponist John Dowland. Daarmee kunnen ze alle kanten op. Na het kamermuziek-achtige album "Eno Supo" (2014) is deze opvolger veelzijdiger. Van Vliets ritmisch complexe "Ornette's Clockwork" vraagt meteen veel van de muzikanten, die vier eigen composities aandragen. Waarin ze razendknap op elkaar reageren, niet bang de moeilijkste weg te zoeken. Dan is het weer Goudsmit die het voortouw neemt met een spannende notenreeks en dan weer Van Geel met een ontregelend vioolstukje. Soms klinkt het bijna abstract, maar het spel blijft altijd transparant en elegant. Deze akoestische CD bevat een zeldzame hoeveelheid origineel uitgewerkte muzikale ideeën." (Gijsbert Kamer, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
Odyssee is de titel van het officiële debuutalbum van saxofonist Paul van der Feen en is tevens de naam van de band die verder bestaat uit Boy Edgar Prijs winnaar Anton Goudsmit, broer en topbassist Clemens van der Feen en de rasdrummer Roy Dackus. Met deze laatste begon de saxofonist een jaar geleden enkele van zijn composities zittend achter een Wurlitzer op te nemen en zo ontstond het concept voor een muzikaal avontuur resulterend in een verrassend authentiek geluid dat als Jazz te classificeren is maar ook de genres ontstijgt en een gevarieerd publiek kan raken. Vier markante improvisatoren elk met de gave hun instrument te laten spreken en zingen, spelen de eigenzinnige stukken van een saxofonist die verhalen vertelt. (bron: Paul van der Feen)
Opname: 2008.\nMet voorwoord van Martin Bril, die vlak voor de release overleed. Vloeimans speelde vervolgens bij diens uitvaart. "Haast klassieke muziek. Met subtiel contrapunt, vloeiende harmonische wendingen, een open klankbeeld, het tintelende toucher van zowel Vloeimans (t) als Anton Goudsmit (g) en Harmen Fraanje (p). Ondanks het rustige karakter van dit concert, najaar 2008 in jazzclub Yoshis in Oakland, is de sfeer niet al te gewijd. Een gitaargruizeltje hier, een trompetspetterje daar en af en toe een stout nootje van Fraanje: Menselijke muziek - griezelig perfect, verpletterend mooi gespeeld. Je kunt alle verstand laten varen, maar dat gebeurt vanzelf, of je wilt of niet. De drie zijn meesters in het overbrengen van gevoel met bedrieglijk eenvoudige middelen waaronder meeslepende melodieën, om elkaar heen buitelende improvisaties en hoogst persoonlijke klankkleuringen. Je hoort geen instrumentalisten - je hoort alleen muziek. Dat is het hoogst haalbare." (Koen Schouten, Volkskrant; waardering: 5 uit 5 sterren)
"Herman (as) heeft zich nooit veel aangetrokken van de scheidslijn tussen bebop en impro. Hier is de fusie ertussen beter gelukt dan ooit. Met Goudsmit (g) en impro-helden Glerum (b) en Bennink (alleen op snaredrum) swingt-ie keihard. De ritmesectie is genadeloos stuwend, Goudsmit freakt en rockt dat het een aard heeft. Herman mengt hoorbaar genietend soepele bebop met vrije knars- en toetergeluiden. Spontaan en creatief komen 't beste van mainstream en impro groovend toegankelijk samen." (K. Schouten, VK)
Eerste CD, van een door de VPRO vastgelegd concert, van de groep die zich niet veel later The Ploctones ging noemen. "Niemand kan zo onheilspellend knarsen, stuwend knetteren, nerveus paniekjazzen en nietsontziend jankscheuren als deze gitarist. Deze eerste eigen CD is een live-opname uit zomer 2005. De plaat klinkt lekker vuig, Goudsmits stukken bespringen je als enthousiaste sledehonden. Het gaat van gemankeerde samba naar mislukte jazrock, via o.a. cowboyfunk en groovemetal. zo hoorbaar genietend hoorde je Jeroen Vierdag (basgitaar), Martijn Vink (d) en Efraïm Trujillo (ts) zelden spelen." (Koen Schouten, Volkskrant)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
