"Een instrumentaal intro, zeven volwaardige songs en twee interludes van dik een minuut. ‘Ten new tracks of cinematic mystical punk’, noemen ze het zelf. Punk is het niet, filmisch en mystiek bij vlagen. Waarbij de vlam er écht in gaat bij het afsluitende, zeven minuten durende "Stuck In My Head": een ‘ouderwetse’ Arcade Fire-banger met een spanningsboog van hier tot Montréal, eentje die langzaam opstijgt, steeds neurotischer wordt, dan even pauze neemt, zichzelf opnieuw lanceert, nóg een keer gas geeft en dan voldaan naar de uitgang zweeft. Klassiekertje in wording. Wat vooraf gaat: een extreem pompeuze ouverture die "Open Your Heart Or Die Trying" heet. Daarna het kalme titelnummer dat opvallend aards blijft. Het bonkige shuffletje "Year Of The Snake" is geen hoogtepunt, maar daarna klaart de boel op. "Circle Of Trust" en "Alien Nation" leunen op vette, donkere electrobeats en pakken behoorlijk opzwepend uit, en "Ride Or Die" is een mooi liedje waarin alles juist heel klein blijft." (OOR)
"Met het album We keert het Canadese Arcade Fire, misschien wel de beste band van deze eeuw, terug naar de oude vorm. De hoopgevende teksten worden aangejaagd door het bekende geluid van Arcade Fire, en het wonderlijke instrumentarium waarmee de band zich vanaf de jaren nul zo geliefd maakte. Violen en accordeons haken zich vast aan pulserende synthesizers en rockende gitaren, en Arcade Fire klinkt weer als een ontketend indie-orkest, dat bij uitgesponnen liedstukken in meerdere hoofdstukken op zoek gaat naar een bevrijdende climax. De ritmes worden steeds zwaarder aangezet, en de band lijkt in de finales van Age of Anxiety een marcherende fanfare, die een steeds straffer tempo inzet en waar je als luisteraar door wordt meegesleurd, in een euforische optocht. De synthesizers, gitaren en galmende piano’s hameren de emoties er intussen nog harder in, waardoor Arcade Fire ook nu weer de grandeur krijgt van een stadionrockband. Goed dat ze terug zijn." (Volkskrant)
"Snelle reissue van "The Suburbs", minder dan een jaar na de oorspronkelijke uitgave. Dat klinkt nogal goedkoop, maar toegegeven: in het geval van dit onvolprezen album is het meer dan aardig aangepakt. Op de bijgeleverde DVD staat namelijk "Scenes From The Suburbs", een imposante korte film van regisseur Spike Jonze (o.a. "Being John Malkovich" met als thema's nostalgie, het stuklopen van vriendschappen en de 'problemen' die het opgroeien in een buitenwijk met zich meebrengt - inderdaad deelfde thema's die aan bod komen op "The Suburbs". Het originele album is aangevuld met twee sterke nieuwe songs ("Culture War" en "Speaking In Tongues", met een vocale gastrol voor Talking Heads- frontman David Byrne), beide afkomstig uit de film, en ook het 76 pagina's tellende boekwerkje is zeker de moeite waard." (Martin Cuppens, Lust For Life; waardering: 4 uit 5 sterren) Blijkbaar volgt het idee om Byrne te vragen uit het feit dat The Talking Heads een album met de titel "Speaking In Tongues" maakten (maar géén song!).
"Om het groepsgeluid een nieuw richting op te dirigeren, huurde Arcade Fire voor zijn vijfde album Daft Punk-helft Thomas Bangalter in als producer. Zijn invloed op het volle en soms heerlijk chaotische bandgeluid is duidelijk hoorbaar. Niet eerder was Arcade Fires alternatieve rock doordesemd met zoveel elektronica. Het is niet altijd een verbetering. De zompige beats op het repetitieve "Peter Pan" ontnemen Arcade Fire een aanzienlijk deel van zijn charme. "Creature Comfort" is met zijn dreigende synthesizers daarentegen een fraai mysterieus werkstuk. De titelsong is daarmee vergeleken dan weer een verrassend toegankelijk popnummer dat zo uit het repertoire van Keane had kunnen komen. Die referentie is onder Arcade Fire-fans allerminst een aanbeveling, maar niettemin is de song in zijn kitscherigheid razendknap geconstrueerd. "Everything Now" is niet Arcade Fires beste album, maar met gemak een van de meest meeslepende platen van het jaar." (Stefan Raatgever, AD; 4 uit 5 sterren)
"Zespersoonsband rond een echtpaar uit Montreal, dat in indiekringen (en in thuisland Canada - HB) geldt als topper van het jaar. Op bewonderenswaardige wijze houdt de groep haar licht-experimentele songs voortdurend interessant en toegankelijk. Enerzijds door in dit genre ongebruikelijk instrumentarium (o.a. xylofoon, harp), anderzijds door het schrijven van memorabele liedjes, die het midden lijken te houden tussen Wilco en Björk." (Eric van Domburg Scipio, Heaven)
Re-release van debuut-EP met zeven songs, van Canadees collectief dat in 2005 doorbrak met 'The Funeral'. Ook hier al maakt men die heel oorspronkelijke spagaat tussen een organisch americanageluid (met bijpassende, licht-klagende mannenzang) en tintelend experiment (waar dan ook nog de Björkiaanse vocalen van Régine Chassange mooi bij passen) die toch vanzelfsprekend aanvoelt.
Soundtrack bij de film 'Her' van Spike Jonze, die in 2013 werd genomineerd voor een Oscar voor 'best original score'. " Voor wie hoopte een paar vrolijke deunen te vinden, is Her bijzonder kouwe kalkoen. Nul pop- en rocksongs, nul zang, gelukkig wel veel piano- en strijkersarrangementen van hoge gisting. Want het toverstof dat Jonze kwistig over de bloedmooie film (waarin Phoenix verliefd wordt op de digitale stem van zijn elektronische apparaten) heeft gesprenkeld, is ook op de soundtrack in dichte concentratie aanwezig. Per luisterbeurt welt het kippenvel op onze armen, nek en knieholtes gemiddeld een keer of vier op, vaak ter hoogte van Song on the Beach, Divorce Papers en Sleepwalker. Ook voor wie Her nooit heeft gezien (zoals wijzelf, of toch tijdens de eerste paar luisterbeurten, daarna konden we ons niet meer houden), blijft de soundtrack trots overeind. Als een soundtrack goed is gemaakt, blijft ook als je de beelden daarna wegneemt het emotionele landschap liggen." (Humo, 4,5 sterren)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
