Als een succesvolle dichter in de problemen komt, moet hij zijn decadente leven vol drank en drugs loslaten en weer gaan schrijven, maar dat valt nog niet mee.
"De gezellige reggae onder de naam Snoop Lion en de laconiek-zomerse terugkeer naar hiphop ("Bush", 2015) riepen toch vooral vragen op: kom op Snoop, mag het iets gemener? Waar is je geldingsdrang gebleven? Die bewaarde hij voor "Coolaid", zijn 14de studioplaat sinds 1993; in het bijzonder voor de eerste helft ervan. Eindelijk weer old skool Snoop, bij vlagen zo bijtend en agressief als 20 geleden. In "Legend" blaft Snoop als Kanye West. In "Don't Stop" laat hij zich heerlijk opnaaien door de droge, ploppende beat. Een pistoolschot aan het begin van het sterke "Super Crip"? Snoop lijkt warempel weer een beetje gangsta geworden. In de tweede helft vloeit de spanning wat weg. "Coolaid" moest zo nodig 77 minuten lang worden. Twintig tracks. Op zeker moment komt de onvermijdelijke zak wiet uit de broekzak en daar wordt een gangsta maar mellow van. Wat overheerst is toch de vreugde over de felste, beste drie kwartier die we in jaren van de nu 44-jarige Snoop Dogg hoorden." (Menno Pot, Volkskrant; 3 uit 5 sterren)
Snoop is bezig met een artistieke wedergeboorte. Op de "Welcome To The Chuuch'-mixtapes klonk hij al overtuigend, nu weet hij hiphop-vernieuwing, een hardcore/streetwise-gevoel en commercialiteit raak te combineren, met hulp van o.a. productieteam The Neptunes. Verrassend is het gastoptreden van Justin Timberlake.
Na de crossover naar pop met "R&G - Rhythm & Gangsta: The Mastapiece", wat 'm grote commerciële successen opleverde, lijkt Snoop met deze plaat weer wat streetcredibility te willen opbouwen. je zou zeggen dat dat niet lukt als je opnieuw zóveel en zó uiteenlopende gasten (van Nate Dogg tot Damian Marley tot Stevie Wonder) laat opdraven. Maar hé: het album blijkt een zeer geslaagd en ouderwets G-funk-feestje, waar Snoop-liefhebbers van het eerste uur niet omheenkunnen!
Materiaal uit de periode 1998-2002. Geen nummers dus van bijv. z'n debuut "Doggystyle" uit 1993 of van z'n comeback "R&G: The Masterpiece" (2004). Wél met o.a. de hit "Beautiful" (met Pharrell), de Dr. Dre-productie "Lay Low", "Snoop Dogg (What's My Name Pt. 2)" onder productie van van Timbaland en "The One And Only" met DJ Premier.
Limited edition-mixtape die veel meer een echt hiphop-gevoel uitdraagt dan de 'gewone' studioalbum van de man. De raps hebben een hoog rode oortjes-gehalte met uitgebreide uitwijdingen over allerlei sexuele handelingen.
Beter dan het eerste Eastsidaz-album, op gebied van zowel de beats als de rhymes en laat nog meer hiphop-talent horen: o.a. Mobb Deep, Hi-tek, Lil' Mo, Swiss Beatz. Een opvallende mengeling van harde gangstarap en laidback soulrap. (AMG).
Album uit voorjaar 2000. Mmv Dr. Dre, Nate Dogg, Xzibit, Kurupt, Warren G en Butch Cassidy.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
