"Wanneer je Jon Anderson en Roine Stolt samen op pad stuurt is het evident dat je flarden Yes en The Flower Kings hoort, maar dat er zon fraai authentiek symfonisch album uit zou rollen overtreft de stoutste verwachtingen. Anderson mag in zijn nopjes zijn met deze muzikale partner, want hij heeft in jaren niet zon creatief en kwalitatief hoogstaand album afgeleverd. Anderson wilde geen echte progrockplaat maken maar eerder iets fris en in die zin progressief. Stolt realiseerde zich echter dat, wanneer je samenwerkt met Jon Anderson, je niet zomaar kunt weglopen van de Yes-erfenis. Van beide benaderingen zijn sporen terug te vinden. Via pastorale openingen worden we bij de hand genomen langs de heldere, mystieke vocalen en tribale ritmes van Olias Of Sunhillow, de uitgesponnen composities van Tales From Topographic Oceans en de symfonische landschappen van The Flower Kings. Maar die kwalificaties zouden onvoldoende recht doen aan het volstrekt unieke karakter van dit album." (Math Lemmen, Progwereld)
Solo-2CD van grote man achter The Flower Kings. Aan de sound herken je die connectie meteen. Toch zijn er verschillen met de moederband. De gitaar is prominenter en de stijl is minder 'symfo'. In plaats daarvan neigt Stolt haast per nummer naar een andere rockstijl, waarbij hij in één moeite door z'n gitaarstijl aanpast. 't Album is dan ook bedoeld als ode aan zijn helden: van Jimi Hendrix tot Don Henley, van Jeff Beck tot Walter Becker. Soms kopieert hij bijna de stijl van een groot voorbeeld. Zo stond Hendrix' sound duidelijk model voor "Head Above Water". Op andere momenten horen we Allman Brothers Band-achtige southern rock-invloeden. In "Dirt" horen we scherpe Jeff Beck-achtige noten, zonder te opzichtig te kopieren. Veel nummers beginnen pakkend en melodieus, maar monden ergens over de helft uit in psychedelische draaikolken vol over elkaar gedrapeerde soli en soundjes. Aan enkele songs verleent ex-Spock's Beard-voorman en -Transatlantic-collega Neal Morse vocale en instrumentale (Hammond!) medewerking.
Dit album uit 1998 was het eerste 'solo'-album van de Zweedse gitarist sinds zijn succes met The Flower Kings (TFK). Het valt tussen "Stardust We Are" (1997) en "Flower Power" (1999) in. Anders dan zijn voorgaande 'solo'-album "The Flower King" (in feite het eerste TFK-album; diverse songs ervan prijken op TFK-setlisten) is "Hydrophonia" geheel instrumentaal. U heeft waarschijnlijk de aanhalingstekens rond 'solo' al opgemerkt en Stolt maakte dit album dan ook niet alleen: de losjes swingende TFK-drummer Jaime Salazar en vaste TFK-gastsaxofonist Ulf Wallander leveren belangrijke bijdragen. Grootste verschil met TFK is dus het ontbreken van toetsenist Tomas Bodin, maar Stolt laat horen ook zelf prima met allerhande synths bedreven te zijn. Het resultaat klinkt dan ook veelal als een instrumentaal TFK-album; denk aan de lange instrumentale passages op de omringende TFK-albums. Prachtig lyrisch elektrisch gitaarwerk dus, in een overweldigend symfonisch bed; muziek waar een positivistische spirit vanuit gaat.
Plaat uit 1994, blauwdruk voor de meteen hierna opgerichte Flower Kings, m.m.v. enkele toekomstige leden (vandaar de vertrouwde sound). Het titelnummer en de ELP-achtige instrumental "Sound Of Violence" staan jaren later nog immer op hun setlist. De tweede helft van de plaat wordt in beslag genomen door een fikse zesdelige 'epic', met nogal wat Yes-reminiscenties. Een instrumentale kerkorgel-passage is wel heel erg duidelijk geïnspireerd op Yes' "Awaken".
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
