"Zangeres Irma Thomas is nog altijd de soul queen van New Orleans, al is haar reputatie vooral gebaseerd op haar singles uit de jaren 60 en haar albums tot de eeuwwisseling. Galactic wist haar opnieuw naar de studio te lokken, ook doordat bassist Robert Mercurio en saxofonist Ben Ellman samen met haar acht nummers schreven. Daarin combineren ze de vooral elementen uit de periode dat Thomas door Allen Toussaint werd geproduceerd: strakke ritmes en felle blazers bepalen een compact geluid dat aan dat van de jaren 60 refereert. De inmiddels 84-jarige Thomas voelt zich daarin hoorbaar thuis, zowel qua tekst als qua zang: zo zingt ze overtuigend over haar verleden én heden als zangeres in "Where I Belong": ‘I guess I’m right where I Belong/still doing my thing, singing my song’. Dat nummer is exemplarisch voor de erop volgende, want ook in loom funkende songs waarin Thomas als lang geleden: haar diepe stem is nog minstens zo krachtig en expressief als ze ooit was." (Kippenvel; 4 uit 5 sterren)
"Geweldige verzamelplaat met repertoire dat The Soul Queen Of New Orleans in de eerste helft van de jaren '60 opnam." (Heaven) Met o.a. haar hartverscheurende versie van het titelnummer, dat niet veel later ook door The Rolling Stones zou worden opgenomen, en een van de vroegste songs van Randy Newman "Baby Don't Look Down". Ook haar uitvoering van Jackie DeShannons "Break-A-Way" mag er zijn.
De titel slaat op het feit dat de veteraan-soulzangeres hier eerst en vooral op vleugel (ofwel grand piano) begeleid wordt. Soms blijft het daarbij, in andere gevallen zijn de arrangementen afgemaakt met ander akoestisch instrumentarium. "Piano greats, old and young Ellis Marsalis, Dr. John, Henry Butler, Randy Newman, John Medeski, Norah Jones accompany Thomas on these all-acoustic tracks, accentuating the forceful gospel of John Fogerty's "River Is Waiting" and Thomas' sublime take on the Dinah Washington staple "This Bitter Earth." The practice of presenting legends in the raw has become predictable ever since Rick Rubin revived the late Johnny Cash's career, but aside from a few slight missteps here a bland Burt Bacharach number ("What Can I Do") and a tune that comes off like quiet storm unplugged ("Overrated") Thomas' versions of these stark, powerful tunes help Simply Grand live up to its title." (Mark Kemp, Rolling Stone)
"'My house is a lonely house, but it was once a happy house, luidt de eerste zin van het openingsnummer "In The Middle Of It All". Gezongen door een vrouw wier huis een maand tevoren was weggevaagd door Katrina. Hoewel op één na alle songs zijn uitgekozen vóór die ramp, kunnen ze er allemaal mee in verband worden gebracht. Dat is de kracht die New Orleans soulkoningin op dit uitzonderlijke werkstuk tentoonspreidt. Haar albums sinds haar comeback in 1986 konden nimmer tippen aan het klassieke werk uit de jaren '60 en '70. "After The Rain" is van een totaal andere orde. Uiterst spaarzaam vormgegeven songs in de geest van Louisiana, semi-akoestisch en met een glansrol voor slidegitarist Sonny Landreth. Uit welke hoeken die songs ook komen (blues, gospel, pop), Thomas tilt ze met een onvoorstelbaar beheerste en van ieder effectbejag gespeende voordracht boven de som der delen uit, zodat het je soms koude rillingen bezorgt. Het Meest indrukwekkende post-Katrina-monument voor New Orleans." (Herman vd Horst, Oor)
"Irma Thomas behoort tot de beste soulzangeressen: the Queen Of New Orleans Soul. Opnamen uit de jaren '70, gemaakt met Swamp Dogg bleven zo'n dertig jaar op de plank liggen. Nadat in 2005 Swamp Doggs opnamen met Doris Duke verschenen, krijgen we nu eindelijk te horen wat hij met Irma maakte: hij blijkt het beste in Irma boven te halen. Prachtige songs vol gevoel, met veel bezieling gezongen, zeer doeltreffend geproduceerd en van extra pit voorzien door topmusici, o.a. wijlen Duane Allman." (EZ, PlatoDH)
"Vanaf het intro meteen kippenvel; dit is soul, gospel en blues in een: De deining van een Hammond B3, de triest blazende kopersectie en haar grootse stem. Naast klassiekers ook nieuwe stukken van Penn. Hoogtepunt in soulgeschiedenis." (JN)
"Like her first two efforts for Rounder, "True Believer" is a stellar collection of contemporary soul performed in the classic '50s New Orleans tradition. The difference is in conception. True Believer focuses on heartbreak songs, and there is genuine anguish in Irma Thomas' voice, making new songs by the likes of Dan Penn, Dr. John, Tony Joe White, Allen Toussaint, and Doc Pomus sound like instant classics. Another excellent effort from a woman who has plenty to her credit." (Thom Owens, Allmusic)
Hoewel haar soulzangstijl natuurlijk altijd al geworteld was in zwarte gospel duurde het tot 1994 eer ze een puur gospel-album maakte: deze dus. Voortbouwend op de gospeltraditie van Mahalia Jackson, maar tevens niet te missen voor liefhebbers van doorwrochte soulzang. Atheisten worden hier heel eventjes religieus van....
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
