"Dit eerbetoon van Eric Gales aan zijn in 2002 op 37-jarige leeftijd overleden oudere broer Manuel, die zijn alias 'Little Jimmy King' ontleende aan diens twee grootste helden Jimi Hendrix en Albert King, vangt aan met "Shouldn't Have Left Me". De betreurde gitarist nam het in 1994 zelf op voor zijn album "Something Inside Of Me", maar in deze context krijgt het nummer uiteraard een geheel andere lading mee. Dit is evenwel geen ode met een rouwsluier, want dat zou niet in de geest van de man zijn geweest. (...) Gales laat op dit album als een wervelwind zijn vingers over de snaren razen, maar verliest zich nooit in blits om de blits. De spaarzaam bevolkte, maar zorgvuldig samengestelde gastenlijst levert een niet geringe meerwaarde. Zo maken co-producers Joe Bonamassa en Josh Smith met hun stomende bijdragen van "It Takes A Whole Lotta Money" een ware bluesrockorgie." (Lust For Life; 5 uit 5 sterren)
"Toen Eric Gales in 1991 zijn eerste album uitbracht, was-ie pas 16 en dacht iedereen dat hij de nieuwe Hendrix zou worden. Sindsdien is hij uitgegroeid tot een zeer goede, doch weinig wereldschokkende gitarist en zanger. Maar met "Middle Of The Road" verrast hij. Het is zo'n plaat waarvan je na één keer draaien denkt: leuk. Na twee keer: geweldig. Na drie keer: %&@! wat een fantastische plaat is dit eigenlijk! Dat komt omdat elk liedje goed is en totaal verschilt van het voorgaande. Zo opent het album met het vrolijke gospelrockertje "Good Time", doet "Boogie Man" aan Steve Millers "The Joker" denken, heeft "Been So Long" een reggaeritme, beschikt "I've Been Deceived" over een beukende gitaarriff en zijn "Repetition en "I Don't Know" vet funky. Door de torenhoge variëteit verveelt-ie nooit." (Tjerk Lammers, Lust For Life; 4 uit 5 sterren - na vaker luisteren komt er vanzelf nog een sterretje bij)\nNB: Eric Gales treedt op 18 oktober 2017 op in het Burgerweeshuis in Deventer
"When Eric Gales first arrived on the scene, he was being heralded by some as the second coming of Jimi Hendrix. Well, it didn't exactly work out that way, but Gales continues to issue albums, and his playing is still full of funky Hendrix-isms, as evidenced by his 2006 release, Crystal Vision. Longtime Shrapnel Records head Mike Varney lends a hand throughout -- co-producing the album with Gales, and co-writing nearly all the songs with him -- which results in the exact type of stylistic album you'd expect from the guitarist. This is certainly apparent on such selections as "Are You My Friend" (on which Gales' vocals are the spitting image of Doug Pinnick from King's X), the slow and bluesy "Freedom from My Demons," a cover of "Hush," and the album-opening "Retribution," which sees Gales go the Zeppelin route. Bluesy, Hendrix-y, and funky -- sounds about right for a new Eric Gales release". (Greg Prato, Allmusic).
"Voor zijn nieuwe cd Crown toog Gales naar Nashville, in het prima gezelschap van Joe Bonamassa, die zowel productionele als instrumentale assistentie bood, onder meer in het geweldige funky I Want My Crown. Funk krijgt in het nieuwe materiaal van Gales sowieso een belangrijke plek toebedacht, want ook de heerlijke binnenkomer Death Of Me is een funkrocker uit het boekje, in het tweede deel van de plaat volgt nog zon vette funkrocker in de vorm van Let Me Start With This. Het tweede nummer The Storm is dan weer een prachtig aan Al Green herinnerend soulstuk met fijne blazers en fraaie orgelinterventies. Op de sociale media wordt veel gesproken over het feit dat Crown Gales carrièrebepalende nieuwe album zou zijn. Dat lijkt me wat kort door de bocht, maar dat het een van zijn betere platen betreft, is wel waar, hoewel: slechte platen maken kan Gales niet." (Bluestownmusic)
"Als in het publiek bij een concert van Eric Gales mensen als Carlos Santana, Rolling Stones en Eric Clapton zijn, is het wel duidelijk: zij komen voor het uitzonderlijke fenomeen dat deze zanger en linkshandige gitarist is. Opgegroeid in Memphis in een muzikaal gezin met vier broers speelt hij omgedraaid gitaar, zoals Jimi Hendrix dat ook deed. Gales zit muziektechnisch ergens tussen Hendrix, Albert King en Stevie Ray Vaughan in. Hij maakte sinds zijn debuut in 1990, zestien jaar jong, zeven platen. Mike Varney haalde hem naar zijn Blues Bureau en produceerde deze plaat van Gales en zijn twee begeleiders. Een heerlijke pot moderne blues, strak en swingend." (Erik Mundt, Platomania)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
