De Tunesische oud-speler vergezeld van twee Franse musici: François Couturier (piano) en Jean-Louis Matinier (accordeon). Het trio was te zien op North Sea 2005. De muziek is zó verstild dat hij eiste dat de zaal na concertaanvang niet betreden mocht worden - uniek voor North Sea. Dat was de muziek, die niet echt jazzy aandoet, ook voor North Sea. De Fransen brengen hun invloeden mee, maar overheersend blijft een Arabische sfeer in contemplatieve, ijle, bezwerende stukken.
"De Tunesische ud-bespeler en componist Anouar Brahem versmelt klassieke Arabische muziek, jazz, folk en meditatieve muziek tot een verbluffend mooi amalgaam. Zes jaar na meesterwerk "The Astounding Eyes of Rita", dat internationaal met superlatieven overladen werd, verschijnt de 2CD "Souvenance", het eerste album dat hij schreef voor strijkers. Bijgestaan door François (piano), Klaus Gesing (basklarinet), Björn Meyer (contrabas) en het Orchestra Della Svizzera Italiana verbindt hij de Noord-Afrikaanse wereld met mediterrane invloeden, jazz en klassiek. Brahems composities zijn opgebouwd rond een aantal terugkerende thema's die melancholiek en meditatief van aard zijn en uitnodigen tot reflectie. het 9 minuten durende titelstuk zet de toon voor een album van een zeldzaam weemoedige schoonheid. "Souvenance" klinkt als een soundtrack van een film vol spiritualiteit en dramatiek. Elegante, breekbare, subtiele muziek die het best in alle rust beluisterd kan worden." (Bas Springer, Lust For Life; 4 uit 5 sterren)
"Anouar Brahem, meester op de ûd (Arabische luit), is een schoolvoorbeeld van hoe je traditionele muziek eigentijds maakt. Hij maakt al bijna 20 jaar prachtige albums voor het prestigieuze ECM, zoals "Le Voyage De Sahar" (2006) en "Souvenance" (2015), dat hij schreef n.a.v. de politieke omwentelingen in zijn geboorteland Tunesië. Op "Blue Maqams" slaat hij nadrukkelijk een brug tussen het Arabische toonstelsel (de maqam) en de jazz vandaar de titel. Daartoe heeft hij de handen ineen geslagen met de legendarische ritmesectie Dave Holland en Jack DeJohnette, met Brits multi-instrumentalist Django Bates op piano. In de resulterende negen open composities laten de muzikanten elkaar veel ruimte. "La Nuit" en het titelstuk zijn voorbeelden van zulke weidse stukken, terwijl "Bom Dia Rio" zacht swingende jazz brengt. "Persepoliss Mirage" heeft een indrukwekkend dreigend thema, waarna de licht stuwende baslijn van "Unexpected Outcome" de fraaie plaat naar een sfeervol einde brengt." (Louk Vanderschuren, Platomania)
Album uit 1994, met de Noorse saxofonist, de Tunesische oud-speler Anouar Brahem en de Indiase tabla-speler Ustad Shaukad Hussain. Veel stukken van Brahem, doch men leent ook uit Noorse volksmuziek, als uitgangspunten voor improvisatie.
In feite Arabische klassieke muziek, deze eerste release voor de sfeermeesters van ECM van Tunesisch virtuoos op de oud (een soort luit).
Opname: 2008.\n"Delightful project, assembled by Tunisian oud master Brahem with producer Manfred Eicher. Combination of bass clarinet with oud suggests a link to Anouars Thimar trio, but this East/West line-up often feels closer to the more traditionally-inclined sounds of Barzakh or Conte de lIncroyable Amour. Klaus Gesing, from Norma Winstones Trio, and Björn Meyer, from Nik Bärtschs Ronin, are both players with an affinity for musical sources beyond jazz, and they interact persuasively inside Brahems music. A dance of dark, warm sounds, urged onward by the darbouka and frame drum of Lebanaese percussionist Khaled Yassine. The album is dedicated to the memory of Palestinian poet Mahmoud Darwish." (ECM)
"Brahem continues his exploration of Arabic maqams, but with his three colleagues for this journey also delves deeper into Western classical music and jazz improvisation. If the music is in danger of falling into a chamber ensemble, this is cleverly avoided by use of powerful rhythmic motifs, often provided by bassist, Dave Holland. The lower register string instruments of the cello and double bass are beautifully utilised, with Lechner and Holland both displaying virtuoso techniques with strong and vibrant voices. In writing for this new ensemble, Brahem has not sought to dominate, and instead has created pieces that allow all four musicians to create freely within the confines of his written compositions. A new group and sound to explore for Brahem, as this is the first time he has featured the cello in one of his ensembles, and most agreeable it is too. It is also arguable that "After The Last Sky" is also the more satisfying and complete set, as fine as "Blue Maqams" is." (Jazz Views)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
