"Na het soloalbum Wolf Rune voor zang en kantele is Sinikka Langeland weer teruggekeerd naar een kwintet om haar inmiddels unieke en mooie muziek te presenteren. Met haar opnames van de afgelopen tien jaar heeft Langeland zich laten inspireren door de cultuur van Finnskogen, een gebied aan de grens van Noorwegen met Zweden dat bekend staat als het "Woud van de Finnen" en met haar nieuwste album zoekt ze nieuwe expressiemogelijkheden in de hedendaagse poëzie van Jon Fosse. De charme van Sinikka's muziek is de manier waarop traditioneel en modern naast elkaar staan. Door op de een of andere manier de essentie van beide te vangen, heeft de muziek van de kantele-speelster en vocaliste een tijdloosheid die emotioneel innemend is en de luisteraar vaak achterlaat met een gevoel van innerlijke rust." (Jazz Views)
"Muziek uit Finnskogen, wouden bij de grens met Zweden, in de 17de eeuw bevolkt door migrerende Finnen. Centraal staan de zacht ruisende klanken van Langelands Finse tafelharp, de kantele, die door de gezongen verzen van houthakker-dichter Hans Borli (1918-89) twinkelen. Langeland laat het niet bij opdiepen van archaïsche klanken. Haar muziek leeft van de zachte wrijvingen voortkomend uit de inbreng van gevoelige musici met andere invalshoeken. "Sus I I Myrull" krijgt door de Zweedse jazzbassist Anders Jormin een Midden-Oosterse klank. Trompettist Arve Henriksen en saxofonist Trygve Seim echoën subtiel en krachtig de zanglijnen. Ze versmelten met de kantele en laten de klanken net golven en verwaaien. Een revelatie is ook de Finse jazzslagwerker Markku Ounaskari, die mooi dicht in de buurt van oude polska's komt en de magie van de ruimte met zijn bekkens voelbaar maakt. Zeldzaam hoe deze musici in elkaar vloeien en de songs in de lucht houden." (Henning Bolte, Heaven; waardering: 5 sterren (mijlpaal!))
Waar z'n vorige albums meermalen naar atmosferische folk en modern-klassiek verwezen is dit met kleine (kwartet)bezetting gemaakte album een ietwat aardser jazzalbum. Sommige uptempo-stukken swingen echt en zelfs een funky groove blijkt mogelijk. Ook wordt er losjes, soms aanstekelijk knorrend geduelleerd tussen saxen en trombone. Vooral de middelste nummers zijn van het impressionistische, typisch Scandinavische soort, met ijle melodieflarden en een drummer die a la Paul Motian kleurt en en accentueert.
"Jonge Noorse tenor-saxofonist, creeert ruimtelijke geluidsdecor vol onderkoelde klanken in de beste ECM-traditie. Invloeden van Jan Garbarek en z'n mentor Eward Vesala (die ook wordt geeerd). Opmerkelijke bezetting van vnl. blazers." (VK)
"De tienmansformatie rond de Noorse saxofonist, soms aangevuld met strijkers, speelt arrangementen van een bijna pijnlijke schoonheid: akkoorden en samensmeltingen van timbres met een raffinement en zeggingskracht die sinds Gil Evans niet meer is bereikt. De vergezichten die geopend worden, en waarin telkens nieuwe, schitterende details oplichten hebben langzame, tranceverwekkende verschuivingen die doen denken aan Pärt en Gorecki." (FvH, Volkskrant)
Opname: 2007
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
