"Het eerste nummer op "One Guitar Woman" is "Oh Babe It Ain't No Lie" van Elizabeth Cotten. Het is een perfecte interpretatie van de originele versie van Cotten die voor het eerst werd uitgebracht in 1958, zowel muzikaal als tekstueel. Het liedje gaat over de eeuwenoude strijd tussen de waarheid en roddels die verspreid worden door oude, drukke mensen. “One Guitar Woman” is een indrukwekkende weergave van Sue Foley's behendige vingervlugge vaardigheden die ze demonstreert door bijna een dozijn verschillende stijlen nauwkeurig te interpreteren en te dupliceren op haar (akoestische) gitaar. De tien nummers die Sue zingt met haar heldere en levendige zang zijn krachtig gezongen met een soulvolle stem op ballads en ‘down and dirty’ op gruizige blues. Het album is een eerbetoon aan vrouwelijke artiesten en zelfs als mannen de nummers schreven, waren het vrouwen die ze opnamen en populariseerden." (Blues Rock Review; waardering 9/10)
"Foley and her band -- bassist Jon Penner, drummer Chris Layton (of Stevie Ray Vaughan & Double Trouble fame), and Hammond B-3 organist, producer Mike Flanigin -- got together with engineer Chris Bell over three days in a San Marcos, Texas studio and cut these 12 tracks live on the floor. Foley's focus is the Texas blues and the artists who embody them in a set of covers and originals. She captures the Lone Star blues styles with raw energy, passion, and stellar musicianship. Pinky's Blues is unruly, wooly, joyful, and unprocessed. Its looseness is possible because Foley enlisted musicians who know the tradition and trust one another to deliver it with unvarnished intensity, without artifice." (Allmusic)
"This highly touted vocalist/guitarist originally hails from Ottawa, Canada, although her home base shifted to Austin, TX, when she signed with Antone's Records and cut her debut set, "Young Girl Blues", in 1992. Foley's wicked lead guitar makes her a rarity among blueswomen. "Young Girl Blues" is an impressive effort. Not only is Foley a wild, adventurous guitarist, she can write songs that don't merely rehash standard blue clichés. Her songs have an intense passion that is heightened by her array of gutsy guitar textures, which are rooted in blues tradition but never tied down to it." (Thom Owens, Alllmusic; 4,5 uit 5 sterren)
Met authentieke live-bluesclubsfeer. "Doet regelmatig doet denken aan Bonnie Raitt en Susan Tedeschi. "Change" valt op door een mooi akoestisch geluid en werkelijk fantastisch gitaarspel. Ook de kwaliteit van de songs is hoog." (Harrie Hoving, Plato Den Haag)
"Een gedreven plaat vol verrassingen: van 't soepel swingende titelnummer tot de hondsbrutaal stompende afsluiter, waarin ze meedogenloos over de snaren van heur gitaar raast. Want dat kan ze! Puntig of vet, immer perfect gedoseerd." (MH, Oor)
Ook bekend als 'Back To The Blues', in feite een verzameling outtakes van eerdere albums, maar met de klasse van een echt album. Veel ruimte voor haar boegiende gitaarwerk op een half-akoestische Epiphone o.a. in een stel instrumentals.
"Gold begin jaren '90 als 't grootste bluestalent sinds SRV, na een dip nu overtuigend terug, ze bewijst haar singer/songwriter-kwaliteiten. Een bluesier Lucindia Williams (die te gast is!) of een Rory Block met meer ballen." (HvdH, Oor)
Opkomende, vrij jonge bluesdame met wat lijzige, ietwat Bonnie Raitt-achtige stem, die het vooral doet op twee daardoor extra lijzige piano-bluesnummers. Verder covers van Willie Dixon, Bob Dylan & Buddy Guy.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
