"Charles Lloyd is de laatste man van een geïnspireerde Amerikaanse saxofoongeneratie uit de jaren 1950, waartoe ook zijn overleden vrienden en tijdgenoten John Coltrane en Ornette Coleman en de nu gepensioneerde Sonny Rollins behoorden. "The Sky Will Still Be There Tomorrow", nieuw en oud materiaal gespeeld door een all-star line-up, wordt uitgebracht op Lloyds 86ste verjaardag. Ondersteund door pianist/componist Jason Moran, bassist Larry Grenadier en drummer Brian Blade bouwt de prachtige opener Defiant, "Tender Warrior" een betoverende trance op van zachte pianogolven, grommende basaccenten en gefluister met snarenpatronen voordat Lloyds adembenemende 'tenor long-tones' en verrukte 'top-end warbles' ook maar beginnen. "Monk's Dance", een eerbetoon aan de pianist en componist die Lloyd 'de hogepriester' noemt, opent met Moran's free-to-stride pianowervelstormen, die de basis vormen voor Lloyd's grillige lateral-bop saxsolo." (The Guardian; 5 uit 5 sterren)
"Ze zijn inmiddels alweer langer bij elkaar dan tijdens hun eerste incarnatie. Saxofonist Joshua Redman vormde in 1994 een band vol young neo-bop lions met pianist Brad Mehldau, bassist Christian McBride en drummer Brian Blade. Een samenstelling die een kort leven beschoren was omdat alle leden individueel snel uitgroeiden tot invloedrijke jazzmuzikanten en bandleiders. Het enige wapenfeit Moodswing (1994) kreeg in 2020 een verrassend vervolg met RoundAgain (2020), een doorwrocht jazzalbum van vier wereldberoemde en gelauwerde muzikanten. De supergroep komt opnieuw bijeen op Long Gone. Even ontspannen als inventief wordt er gemusiceerd in vijf nieuwe stukken die lonken naar de stijlvaste neo-bop van weleer. Nummers die altijd swingen en tegelijk nooit recht-toe-recht-aan worden gespeeld. Het album eindigt met een live-uitvoering van Rejoice dat afkomstig is van Moodswing en werd gespeeld tijdens de tournee naar aanleiding van RoundAgain." (Muziekweb)
"This expansive live release finds pianist Corea working with Christian McBride (b) and Brian Blade (d), and the three have an uncanny connection, filling space with gorgeous and subtle phrasings, gliding through all manner of styles with a seemingly effortless elegance and freshness. The 3CD set was recorded live at various places around the world, but has a remarkable sonic coherency. It might be too much to call it a summation of Corea's legacy, but it does have the slight feel of a retrospective. The band revisits classic Corea compositions like "Spain" and covering several tunes from the Great American Songbook, a couple of Thelonious Monk tunes, a previously unissued Corea composition, the half-hour "Piano Sonata: The Moon," where the trio shows its ability to move between scored and improvised sections with breathtaking ease, and even a take on Russian composer Scriabin's "Op. 11 No. 9" that manages to breathe and flow without sounding like a forced fusion." (Steve Leggett, Allmusic; 3,5 uit 5 sterren)
Concert, opgenomen in Ronnie Scott's Jazz Club, Londen
"ECM, host to many European-American dialogues, has released a very classy example between Austrian guitarist Wolfgang Muthspiel and the all-star US quartet of Brad Mehldau (p), Ambrose Akinmusire (t), Larry Grenadier (b) and Brian Blade (d). Muthspiel, on electric & acoustic guitars, wrote all the tracks except Mehldaus daintily swinging "Wolfgangs Waltz", and the music mingles echoes of Kenny Wheeler, the classical guitar sound of Ralph Towner and the songlike one of Pat Metheny, plus the quickwittedness of the mid-60s Miles Davis group. The title track is Wheeler-like in its transformations of a poignantly simple motif, and the graceful swerves of Akinmusires phrasing. "Triad Song" has a warm pop-ballad melody and sleek solos from Mehldau and Muthspiel; "Boogaloo" is a prodding laid-back Milesian groove peppered with Blades snare flurries; and the initially dreamy "Den Wheeler Den Kenny" moves in and out of understated swing. Oblique music that grows on you." (John Fordham, Guardian; 4 uit 5 sterren)
"De Amerikaanse saxofonist Joshua Redman maakt dertig jaar na zijn solodebuut voor het eerst met eigen band een album voor Blue Note. Where Are We is ook zijn eerste samenwerking met een zangeres, Gabrielle Cavassa. Samen brengen ze steeds een ode aan een Amerikaanse stad, soms door het vertolken van popliedjes zoals Bruce Springsteens The Streets of Philadelphia of Sufjan Stevens’ Chicago, dat knap wordt verweven met Count Basies ode aan die stad. De romige, warme stem van Cavassa kleurt goed bij de tenorsax van Redman, maar ze zit hem en zijn geweldige band (met onder anderen pianist Aaron Parks en drummer Brian Blade) ook een beetje in de weg, zoals in By the Time I Get to Phoenix. Het is een van de liedjes die best zonder zang had gekund. Redman wil zich soms net iets te veel bewijzen in een voor hem nieuw metier. Ook de fusion-gitaar van Kurt Rosenwinkel is in The Streets of Philadelphia een instrument te veel." (Volkskrant; 3/5 sterren)
"Na een aantal albums met complexe muziek, heeft Joshua Redman een streep gezet onder zijn oude (akoestische) band. Onder het motto laten wij het simpel houden kwam hij in 2002 met de meest fundamentele jazzband, namelijk het trio. Het resultaat is een hoogst bevredigend album, zijn toegankelijkste sinds "Freedom In The Groove" uit 1996. Dat komt voornamelijk omdat de groove weer terug is, door het engageren van organist Sam Yahel en drummer Brian Blade, beiden muzikanten met een goed gevoel voor de jam. Voor "Elastic" heeft Redman zich laten beïnvloeden door de muziek van zijn favoriete band Weather Report. Van alle elektrische groepen was de balans tussen de compositie en de improvisatie bij hen het beste in balans, verklaart Redman, hoewel onze muziek qua ritmiek eerder bij James Brown, Maceo Parker en de Motown sound uitkomt. Het album klinkt daarmee spontaner dan eerder werk. Waarschijnlijk heeft het ook alles te maken met het feit dat ongeveer 90% live in de studio werd opgenomen." (RM, Muziekweb)
"Listening to "Kings Highway" one can feel this fellowship, the solidarity of the musicians, their sense of purpose to achieve a feeling that goes beyond the notes or the technical abilities of the individual players. Not all jazz is like this. Often a particular soloist is forefront, supported by the others driving the leader's vision and solos to express themselves. Spiritual is a word that comes to mind often when listening to this band. Though this recording feels more fusion inspired at times than previous albums, there is always a return to a sound with a palpable sense of a searching for holiness, for truth, for fellowship, not only amongst the players, but with the listeners as well. The album ends with a spiritual hymn and prayer named "God Be With You", setting a final, beautiful, solemn tone to the record. With this record Brian Blade and The Fellowship Band invite the listener along to join their fellowship on a musical highway of life, and so we should." (All About Jazz; 4 uit 5 sterren)
Op zaterdag 11 juli 2015 op North Sea Jazz: "Drummer Brian Blade was vaak in Nederland als lid van de groep van de grote saxofonist Wayne Shorter. Hij leerde daarin dat je trouw moest zijn aan het idee om zonder angst muziek te maken. Dat uitgangspunt heeft hij ook toegepast toen hij met The Fellowship Band (die hij in 1997 oprichtte) begon aan de vierde cd van de groep, Landmarks (2014). Blake zoekt in zijn stukken naar de balans tussen een persoonlijk verhaal en de weerklank daarvan naar het publiek. In The Fellowship Band werkt hij nauw samen met pianist Jon Cowherd, zijn studiegenoot die fungeert als mede-oprichter en bandleider, composities levert én co-produceert, en daarnaast saxofonisten Myron Walden en Melvin Butler, gitaristen Marvin Sewell en Jeff Parker en bassist Chris Thomas. De muziek van Landmarks werd beinvloed door de muzikale smeltkroes van Blade's geboorteplaats Shreveport, Louisiana. Blade trakteert ons op een hallucinerende trip door die streek."
"Een van de opmerkelijkste en meest onorthodoxe opnamen uit Werners 30-jarige carrière. De pianist, die vaak Toots Thielemans begeleidde, gaat ongewoon te werk. Dat hoor je al in het openingsstuk "Lo's garden". Een nerveus nummer, met een vleugje Stravinski, funky sounds en elektronische geluiden. Werner speelt piano, allerlei keyboards en gebruikt ook de computer. Hij krijgt steun van enkele van de beste jazzmusici: Dave Douglas (t), Chris Potter (ts, bkl), Scott Colley (b) en Brian Blade (d). Werner en zijn band komen tot een subtiele mengeling van akoestische en elektronische elementen. Maar je hoort ook rijke melodieën, stevige, hoekige ritmes en bevlogen solo's. De sound is vaak virtuoos en futuristisch. Dave Douglas en Chris Potter spelen meesterlijke, intense solo's. Het mooie "An uncovered heart", geschreven bij de geboorte van zijn inmiddels overleden dochter, groeit naar een extatisch slot. Werner, eerder vooral geprezen als triopianist, toont zich hier van een verrassende kant." (KvK, De Standaard)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
