De serenade-vorm wordt meestal geassocieerd met de klassieke stijlperiode en meer specifiek met Mozart. In de Romantiek werden echter ook talloze serenades geschreven,voor kamerensembles én orkesten, meestal door minder bekende componisten. Volkmanns serenades waren in zijn tijd zeer geliefd: ze waren prettig in het gehoor liggend en pasten (net als de 10 jaar eerder geschreven Brahms-serenades) in de beste Mozart-serenade-traditie. De bijna 30 jaar jongere serenade van Reinecke sluit hier perfect op aan.
Volkmanns vader werkte als kerkmusicus. Hij trainde zijn zoon aanvankelijk om hem in diens ambt op te laten volgen. Zodoende leerde Volkmann het orgel te bespelen, maar ook de piano. Volkmann studeerde viool en cello bij Friebel, en op 12-jarige leeftijd speelde hij cellopartijen in diverse strijkkwartetten van Haydn, Mozart en Beethoven. In 1832 startte Robert Volkmann de opleiding aan het Gymnasium te Freiberg, met als doel om onderwijzer te worden. Daar kreeg hij muziekles van Anacker, die hem aanspoorde om zich volledig op de muziek te richten.[1] Na de Freiberg-periode ging Volkmann in 1836 naar Leipzig om bij de organist Carl Ferdinand Becker te studeren. In Leipzig ontmoette hij Robert Schumann, die tijdens zijn studie voor de nodige stimulansen zorgde. Schumann en Volkmann zouden elkaar daarna nog diverse keren treffen. (Wikipedia)
De Duitse klassieke muziekpers schreef over deze uitvoeringen van de pianotrio's van de 19de eeuwse componist: "Die Trios sind von originär Schumann'schem Impetus durchzogen, nehmen im virtuosen Klaviersatz immer wieder Brahms vorweg. Überzeugende Leistungen der Interpreten." (W. Pfister, FonoForum 8/1994) "Grandios das Klaviertrio op. 5. In beiden Trios verdichtet sich auch die eigenartige Verbindung von kontrapunktischer und koloristischer Finesse, dramatischer Spannung und elegischer Verschattung bis zu trostloser Depression." (E. Kohlhaas, FAZ 11/94)
Volkmann mag nu een obscure naam zijn, in zijn eigen tijd (midden-19de eeuw) was hij een populaire componist. De jonge concertpianist Béla Bartok had 'm begin 20ste eeuw nog op z'n repertoire tijdens z'n tournees. Vrijwel al z'n stukken voor pianoduet stammen uit de middenjaren van z'n carrière. Alleen het Muzikale Schilderijenboek is zo'n decennium ouder (uit 1852/3). Dit stuk is eigenlijk bedoeld voor kinderen (of eigenlijk: één partij is voor de leerling, de andere voor de leraar). Volkmann stond sowieso bekend om z'n grote opleidingstalent. De eerste drie stukken op dit album zijn zeker géén studiestukken en kennen partijen die voor beide spelers even moeilijk zijn.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
