LP's uit 1977 en 1978 op 'n 2CD-set. Veel muziek van Buchanan, bekend om zijn door merg en been snijdende, emotioneel geladen gitaarspel op de Fender Telecaster, is vaak indeelbaar bij blues(rock). Deze albums wijken daar nogal eens van af. Zo is "You're Not Alone" een productie van Stanley Clarke. Deze bassist van o.a. jazzrockgroep Return To Forever vroeg ook nu musici uit zijn 'scene', zoals drummer Narada Michael Walden en toetsenist Jan Hammer (ex-Mahavisnu Orchestra). Niet dat het resultaat pure jazzrock is, maar neigingen in die richting zijn er wel degelijk, getriggerd door bijv. Waldens virtuoze stijl. Zo ontstaat er bij vlagen muziek die zo op een album van die andere superheld op de Telecaster had gepast: Jeff Beck. Op "Green Onions" spelen enkele originele Booker T & The MG's-leden mee. Voor "You're Not Alone" voorziet producer Raymond Silva Buchanans spel van soms haast Pink Floyd-achtige arrangementen (denk "Shine On You Crazy Diamond"). Neil Youngs "Down By The River" kan zo'n aanpak wel hebben.
Mooie overzichts-dubbel-cd van een van de meest lyrische gitaristen ooit.
De eerste twee albums van de gitarist op één CD. Niemand kon een Fender Telecaster-gitaar zo mooi en diep, diep indringend laten huilen als Buchanan (1939-1988). In 1959 maakte hij al zijn eerste single "After Hours" en in de jaren '60 speelde hij in de bands van zowel Dale als Ronnie Hawkins. Bij Ronnie werd hij opgevolgd door Robbie Robertson, die Buchanan 'the most remarkable guitarist I had seen' noemde. Hij was al in de dertig toen uiteindelijk in 1972 (na een afgekeurde eerste poging) het titelloze debuut verscheen. Een paar luchtige countryrockertjes worden gezongen door Chuck Tilley, maar we willen natuurlijk vooral Roy's zielsnijdende gitaarspel horen. En we worden met enkele bluesy instrumentals en het machtige "The Messiah Will Come Again" op onze wenken bediend. Op het tweede album staat een remake genoemde eerste single "After Hours". Hier en in tracks als het fraaie "Tribute To Elmore James" weet Buchanan opnieuw te ontroeren. Tilley mag nog één countrynummertje zingen: "Treat Her Right".
Een nogal a-typische plaat in Buchanans discografie. Het duurt namelijk even eer je doorhebt dat het een album van hém is. Eerst lijkt hij begeleider van zanger/toetsenist Paul Jacobs (die ook enkele songs schreef). Die staat vaak met z'n soulstem centraal in een hand vol soulrock- en rhythm & blues-nummers. Natuurlijk is Buchanans onmiskenbare, scherpe telecastergeluid te horen in de gitaarsoli. Het vierde nummer is eindelijk een instrumental: in dit "Secret Love" weet hij diep te raken met zielsnijdende noten. Dat hij na dit album 4 jaar geen platen uitbracht had vast te maken met zijn alcoholprobleem, maar ook zeker met het feit dat hij niet langer naar de pijpen van platenbazen wilde dansen die 'm steeds wilden koppelen aan hip klinkende vocalisten. Dergelijke feiten vergeet je als je naar de twee slotnummers luistert - instrumentaal en van Buchanans eigen hand. Vooral "Blues For Gary" is een monstertrack: acht-en-eenhalve minuut laat Roy z'n gitaar janken, smeken en smachten. Weergaloos!
Grammy-genomineerd come-back-album album uit 1985 met o.a. Otis Clay als gastvocalist op 'A Nickel And A Nail'. Buchanan gaat als een jonge hond tekeer op z'n Fender Telecaster en laat 'm weer karakteristiek huilen.
Roy Buchanan is still regarded as "the world's best unknown guitarist" to this day. The Rolling Stones wanted him to replace Brian Jones, and Eric Clapton asked him to play the guitar for Derek & The Dominos - but he turned down both offers. Roy Buchanan was a true master of the Fender Telecaster guitar; and his playing technique significantly influenced musicians such as Gary Moore and Jeff Beck. His first solo album was released in 1971. but the albums he recorded from 1985 onwards career are the ones he was most satisfied with. This Rockpalast concert was recorded at the Markthalle in Hamburg on February 24, 1985 - just three years before his tragic suicide - with Martin Stevenson (vocals), John Steele (guitar, keyboards), Anthony Dumm (bass) and Martin Yula (drums). It is a performance that shows Roy Buchanan's genius on the guitar in an extremely unique way. It is no secret, however, that Roy Buchanan was particularly able to present his outstanding talents during his live performances. (bron: MIG)
Niet het eerste album van de meester van de telecaster-huil, maar het vijfde - en het laatste studio-album dat hij voor Polydor opnam, in 1974.
Buchanans laatste Polydor-album "Live Stock" (1975) en eerste Atlantic-album "A Street Called Straigth" (1976) op één CD. Het blijkt dat Buchanans band ten tijde van zijn vijfde album "Live Stock" (inderdaad een live-album) een soulvolle sound had, mede dankzij Malcolm Lukens' Hammondorgel en vooral Billy Price's soulzang. Maar niet vergeten is dat Roy's reputatie natuurlijk vooral in z'n roerende gitaarspel schuilt. Vooral "Roy's Bluz" en "I'm Evil" getuigen daarvan. Het arrangement van de classic "Further Op On The Road" stond model voor de versie waar Clapton even later succes mee had. Roy's eerste Atlantic-album "A Street Called Straight" is met dezelfde band gemaakt en een hoop gastmusici (o.a. The Brecker Brothers en achtergrondzanger Luther VanDross). Naast soul is ook funk hier een belangrijk element. En in Hendrix-cover "If Six Was Nine" en "Guitar Cadenza" zelfs Funkadelic-achtige psychedelica. Het pas vier jaar oude "The Messiah Will Come Again" krijgt nu al een (ook al meer spacy) remake.
Album uit 1987, niet lang voor z'n dood. Na een flink dal rond 1980, was hij bezig aan een come-back. Dit is dan ook een bevlogen bluesplaat, waarop Roy z'n Telecaster weer flink laat snerpen. Met gastvocalen van Johnny Sayles en Kanika Kress.
Veel beeldmateriaal is er niet van dit wonder op de Fender Telecaster, die in 1988 overleed, 48 jaar oud. Gelukkig trad hij op in de Austin City Limits-concertreeks, waarvan al vele afleveringen op DVD zijn uitgebracht in New Wests "Live From Austin, Tx"-serie. Vaak is er voor die DVD's meer materiaal beschikbaar dan op TV is vertoond, gewoonweg omdat de concerten wel langer duurden dan de krappe 40 minuten van de TV-uitzending. In dit geval is dat restant blijkbaar verloren gegaan, maar dat maakt het weinige wat we hier hebben er niet minder smakelijk om. De opnamen stammen uit 1976, met z'n prima vaste band uit die jaren. Fantastisch om niet alleen die zielsnijdend scherpe noten uit z'n telecaster te horen komen, maar ook te zien hoe 'ie 'm dat nu flikt. Niks effectpedalen of electronica - 'gewoon' verfijnde speltechniek en tegelijk met het pinkje het volume regelen. Gelukkig staat z'n 'signature track' "The Messiah Will Come Again" (later nutteloos overgedaan door Gary Moore) erop, dus wij klagen niet.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
