"Ze is afkomstig uit Brooklyn en belandt vanuit New York City in Masschusetts, in Boston maakt Kris Delmhorst deel uit van de plaatselijke troubadoursscene en engageert zich in projecten tegen geweld in de familiale kring. In 1996 bracht Delmhorst, die haar zang met gitaar, viool en piano begeleidt, een eerste langspeler in eigen beheer uit. Delmhorst, ondertussen in een fragiele levensfase, mijmert in "Ghosts In The Garden" over gemiste kansen, het verlies van geliefden en uit het zicht verdwenen bekenden. Die keren na het meeslepende op ijl, sfeervol snarenwerk balancerende "Wolves" terug in de titelsong. Fender Rhodes-piano en pedalsteelgitaar dragen de haast fluisterende zang in "Ghost In The Garden" in de indringende mysterieuze titelsong. Het tempo wordt enigszins opgedreven in het met rauwe, gitaarflarden aangedreven jazzy "Not The Only One", een indringende meditatie over liefde en verlies." (Written in Music; 4 uit 5 sterren)
"Bij beluistering van dit bijzonder geslaagde album dringt zich de gedachte op dat Delmhorst goed binnen de huwelijkse staat en het moederschap gedijt. Was haar voorgaande werk al niet slechts droefgeestigheid, "Blood Test" getuigt in zijn geheel van energie en levenslust. Met uptempo opener "Blood Test" weet Delmhorst de luisteraar haar wereld binnen te trekken. Haar smeulende stem straalt meteen de vertrouwde warmte uit waarbij de melodie zich onmiddellijk in de hersenpan vasthaakt. "92nd Street" begint als ballade maar ontpopt zich halverwege tot pop-rocksong. Delmhorst leeft zich meerdere malen uit in dat laatste idioom met bijvoorbeeld "We Deliver" waarop orgel en elektrische gitaar centraal staan. Het anderhalve minuut klokkende "Temporary Sun" blinkt met geweldig gitaarwerk van Mark Spencer uit op de korte baan. Het kan net als het overige stevigere werk als uitstekend alternatief dienen voor hen die met recht en reden de laatste Kathleen Edwards links lieten liggen." (Hans Jansen, Folklantern.nl)
"Zangeres/songschrijfster uit Boston (vrouw van Jeffrey Foucault), verpakt levensechte verhaaltjes (mijmeringen, troostpoezie) in gevarieerd toongezette folk/countryliedjes (varierend van dampende roots tot bluegrass), voorgedragen met haar mooie lijzige stem." (Hvn)
"Op een dag bladerde singer/songwriter Kris Delmhorst door een verzamelbundel, las het gedicht "A toccata of Galuppi's" van Robert Browning, en voor ze het wist had ze een liedje gemaakt. Een week en elf literaire grootheden later had een heel album bij elkaar. Poëzie op muziek, het gaat vaker fout dan goed, maar hier gaat het geweldig. Delmhorst componeerde muziek bij gedichten, bewerkte versregels tot zingbare gehelen of liet zich inspireren door de inhoud, en nergens ontaardt het in overbeschaafd- of geforceerdheid. Hier deelt iemand een passie met je; in prachtige, avontuurlijke muziek en met een diepe, honingzoete stem waar Norah Jones een puntje aan kan zuigen. Walt Whitman, George Eliot: Delmhorst gaat met allen in spiritueel duet, en ze laat je ook nog kennismaken met een geweldig liefdesliedje van de Harlem Rennaissance-dichter James Weldon Johnson. Resultaat: een heerlijke, zwoele plaat. Een lerares Engels waar je alleen maar van kan dromen." (Dirk Jan Arensman, Parool; waardering: 4 uit 5 sterren)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
