"Bijzondere muziek, gedreven door een idiosyncratische geest die zijn creativiteit graag op verschillende manieren tot wasdom laat komen. Maar toch schrik je even op als op "Tall Tales", het album dat Yorke met Mark Pritchard maakte, zo’n typisch Radiohead-kippenvelmomentje voorbijkomt. Dat is in het nummer "The White Cliffs", een fraai elektronisch getoonzet nummer met een melodielijn op z’n Radiohead-mooist. ‘Everything is out of our hands’, zingt Yorke, en even zijn we een jaar of 25 terug, toen Radiohead met het album "Kid A" zijn liefde voor de elektronische muziek van Aphex Twin en Boards of Canada betuigde. De analoge synthgeluiden van Pritchard kleuren prachtig bij de stem van Yorke, soms ijl en dun, soms krachtig. Niet alle nummers komen even hard binnen, maar het is keer op keer genieten van de bijna anachronistische, soms kale elektronica. Meer Kraftwerk dan Autechre, met in bijvoorbeeld "Hungry Days" een stevig ratelende drummachine." (Volkskrant)
""Knife Edge", waarin hij, behalve door het London Contemporary Orchestra, begeleid wordt door iets wat als een haperende kinderpiano klinkt, is wonderschoon en zou naadloos op elke Radiohead-plaat passen. "Four Ways In Time" zet Yorke’s falset in hemels orkestraal licht en is net wat zwaarder op de hand. Bij de (instrumentale) rest is de verleiding groot om in een vertrouwde reflex te schieten: je moet de film, een Italiaanse thriller in dit geval, erbij zien. Dat geldt vooral voor de stukken waarin de blazers en strijkers de toon zetten of waarin nadrukkelijk suspense wordt verklankt, zoals "In The Trees", maar de boel wordt prikkelender zodra het voor de gelegenheid opgetuigde jazzensemble aantreedt, met daarin onder meer drummer Tom Skinner en saxofonist Robert Stillman, beiden bekend van Yorke’s nevenproject The Smile. Ze tillen het ritmisch spannende "Prize Giving" bijvoorbeeld naar grote hoogten. Maar het allermooist is misschien toch wel "The Big City", de lange muzikale ouverture." (OOR)
"De basis van de plaat is elektronisch (Yorkes grote liefde sinds Radioheads "Kid A"), dus veel hypnotiserende beats, dromerige synthesizers en trippy geluidseffecten. Yorkes zachte zang klinkt heerlijk ingetogen op het pianogedreven "Interference" en het prachtig galmende "Truth Ray". Soms neemt de zanger nét iets te veel gas terug: het zeven minuten durende "There Is No Ice (For My Drink)" blijft te lang hangen in een herhalende beat met een achterstevoren afgespeelde zangpartij. En als er in de daaropvolgende track het instrumentale "Pink Section" (waarin het lijkt alsof er een zwerm muggen rond je hoofd cirkelt) ook vrij weinig gebeurt, dreigt Yorke het album vlak voor het eind de das om te doen. Maar dan zorgt zijn prachtige falset alsnog voor kippenvel in de zorgvuldig opgebouwde afsluiter "Nose Grows Some", het albumhoogtepunt. Een plaat die bij vlagen prachtige experimentele muziek bevat." (Joey Huisman, OOR)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
